ایمانی که عمل نیاورد‌، حرف مفت است!! - صفحه 26 (به ترتیب امتیاز)

بنام خدایی که پاسخ دهنده و اجابت کننده ست.

سلام استاد عزیزم و خانم شایسته مهربان

واقعیت اینه که این کامنتمو میخوام به عنوان رد پا بزارم که همین الان با مکتوب کردن ، ذهنمو منطقی قانع کنم.

حالا داستان چیه….داستان اینه که ذهنم همش میگه گیرم که قدم برداشتی کو نتیجه ات حتی به اندازه سر سوزنی…..؟!

من اولش در جواب ساکت میموندم ولی گفتم مینویسم تا خدای مهربانم بهم بگه تا جواب ذهنمو بدم.

من عاشق واژه و کلمه ی ایمانم.اصلا خود ایمان ی دریاییه از آگاهی و اتصال به منبعه.

اصلا همین ایمان بود که ابراهیم شد ابراهیم و خلیل الله.

ی جاهایی من میگم میشه ذهنم میگه نمیشه خودتو گول نزن.یاد بچه های کوچیک میفتم که وقتی ی اسباب بازی میبینن تا مامانشون واسشون نخره آروم نمیشن.منم به خدا میگم خدایا تو انجام بده واسم تا ذهنم قانع بشه.

و اما ایمان ایمان ایمان…..چه کلمه ی آشنایی .و ما انسان ها چه غریبانه رفتار میکنیم با این واژه.

به خودم میگم به این ذهن چموش خودم:😠 بخدا ایمان عجیب و غریب نیست .تو قله ی قافم نیست که دور از دسترس و رسیدن بهش سخت باشه.کوه نیست که بخوایم جابه جا کنیم بلکه اگه خود ایمان واقعی باشه کوهها رو هم واسمون جابه جا میکنه.

ایمان یه حس درونیه …ی باوره قویه….ی حس رهایی و سرسپردگیه…ی طعم شیرین عسله….اصلا خود پرواز کردنه.آره پرواز کردن همونقدر آزاد و رها همونقدر در اوج بودن .

ی حس خیلی قویه که بهت میگه نترس انجام بده.برو واینستا .پاشو حرکت کن من هستم .

اصن ی تکیه گاه محکمه ی دل قرصیه یه امیده یه چشم انتظاری به دست خداست.

آره من اینجوری ایمان و واسه خودم میفهمم .

با همین باورمم میرم جلو وایمیستمو میگم خدا اینو میخوام و با درکی که از ایمان بهت دارم .،پس واسم انجام بده.تو فقط بگو چیکار کنم هر چی که باشه انجامش میدم.تو فقط انگشت اشاره اتو نشون بده به کدوم جهت من میرم .

یاد ابراهیم خدا میفتم که چطور اسماعیل و هاجر و تو صحرا رها کرد و رفت.چطور با سرسپردگی خواست اسماعیلشو قربانی کنه.به چه درجه و درکی از ایمان و شناخت رسیده بود که اینجوری بی باک امر خدا رو در عمل اطاعت کرد….

به نظر من ایمان چیزیه که خشکی و به دریا وصل میکنه.تشنه رو به چشمه میرسونه.

استاد عزیزم دست خدا ، این روزا واسه هر چموشی ذهنم یکی از گفته های شما ناخودآگاه به زبانم میاد و جاری میشه .

من باور کردم شما رو .چون نتایجتون واضح و مشخصه .چون تمام آموزه ها و گفته هاتون آنچه هست که بهش عمل کردین و میکنید.

چون خودتون به نتایج خارق العاده رسید از این ایمان محکم.

ذهنم میگه از نتیجه بگو.؟؟!! بهش میگم…مگه جووانه زدن ی گیاه و کی میبینه .میگم من جوانه زدم ولی تو میخوای به من بگی هیچی نشده.آره من باید مراقب این جوانه باشم که مبادا تو بخوای با نجواهات جلو رشدشو بگیری .

نتیجه ها که همیشه نباید قابل لمس باشن.ی تغییراتی اینقدر آروم و بی سر و صدا رخ میدن که ما متوجه نمیشیم.

استاد من از شما یاد گرفتم هر قدم که میرم جلو برگردم ردپای قدم قبلمو ببینم تا متوجه باشم و درک کنم.قرار نیست منی که قدم تو این مسیر بی نهایت گذاشتم توقع داشته باشم همین اول شاخ غول بشکنم و ی ایمان ابراهیمی داشته باشم.نه اصلا اینطور نیست .اصن واسه من ایمانم باید تکاملشو طی کنه.من هنوز اول مسیرم طبیعیه که هنوز دچار شک و تردید بشم که خودش باعث میشه همه چیزو با ذره بین ببینم.به اندازه ای که این مسیرو میرم جلو و به اندازه ایی که به شناخت از قدرت خدا و بی نقص بودن قوانینش میرسم ایمانمم به همون اندازه هی رشد میکنه و بعد کم کم ایمان دیگه ی جزیی از من میشه .

اینو گفتم تا خودم و دوستان تازه قدم گذاشته در راه این نکته که هزاران نکته ی دیگه داره رو در نظر بگیرن .

نبود ایمان ی مسئله ست .بودنش و مغرور شدن به اون ی مسئله ست.چون بعضی وقتا میگیم :خوب ما که ایمان داریم پس دیگه یجا میشینمو و خدا اوکی میکنه.و اینجاست که آدم فریب ایمان داشتن و میخوره و فک میکنه نباید حرکت کنه .اتفاقا آدمهایی که میگن ایمان دارند کارشون دشوارتره به نظرم. چون باید خیلی مواظب باشند که دچار منیت های ذهنی نشن.ی جاهایی میگیم خوب :ایمان داریم به تواناییمون و ذهن همیشه فعالم میگه آره دیگه برو جلو …..این برو جلوی ذهن اونی نیست که فکر میکنیم ا.نه منظورش اینه این وسط متصل بودن به منبع و ول کن .دیگه خودت کاربلدی میتونی.

ایمان واقعی اینه که حتی تمام توانایی و مهارت خودمونم بزاریم به پای خدا و تنها رو خودمونم حساب نکنیم.

خدا میگه اجابت کردن در ازای ایمان .ولی نه ایمانی که منو یادت بره.راه بلد شدی و بگی خودمم میتونم …نه.ایمانی که در هر لحظه باورمون این باشه که تمام کارها ی هستی فقط و فقط با حضور خدا انجام میشه.ی جاههایی مرز باریک بین ایمان به خدا و قدرتش و ایمان به خودمون گم میشه .

منی که میگم ایمان .باید هر لحظه مواظب باشم ببینم این ایمان گفتن من واقعا وصل بودن من به منبعه یا فقط طبق ی عادت گفتاری ی حرفی میزنم و قدم بر میدارم بعد که به نتیحه نمیرسم و جهان از طریق مختلف میخواد بهم بفهمونه که اشکال کار کجاست میگم نه خوب من که درست رفتم پس چرا نشد…ایمانی که عمل بیاره ولی نه هر عملی.

عمل و حرکتی که توام با صحیح قدم برداشتن باشه بدونیم چجوری عمل کنیم .این چجوری قدم برداشتنه است که تفاوت ها ایجاد میشه.

مثالی که استاد میزنن دقیقا همینه.استاد ایمان داشت حرکتم کرد ولی میدونست چجوری.به قول خود استاد واسه مهاجرت به آمریکا نیومد تمام داراییشو نقد کنه و بزاره تو چمدون و بره.از نظر اکثر ما این کار ی چیز عادیه که بخوای بری ی کشور دیگه همه چی زندگیتو ببری.ولی استاد میدونست و تجربه بهش ثابت کرده بود وقتی ۱ بار تونسته بدون هیچ دلاری و ریالی از نقد کردن داراییش مهاجرت کنه پس بار دومم میتونه بار هزارمم میتونه.منظورم من ازچجوری عمل کردن همینه.خیلی از ما ایمان داریم عملمم میکنیم و اون عمل از نظر ذهن ما منطقیه ولی به این شک نمیکنیم هر چیزی که از نظر عقل منطقی باشه لزوما درستم نیست.استاد کاری انجام داد که از نظر ذهن خیلی ها عاقلانه و منطقی نبود..

آهای اونایی که هنوز مثل من اول راه هستین و داریم راه رفتن و بلند شدن یاد میگیریم تکامل و در نظر بگیریم حتی بین ایمان و عمل کردن واسه خیلیامون باید تکامل ایجاد بشه.