پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1

سلام استاد فرهیخته … شما اومدی باز با یه سوال چالش برانگیز

سلام مریم زیبا و دوستداشتنی

و سلام به همه ی دوستان

این سوال رو من مدتهاس به صورت دیگه ای از خودم میپرسم …

موضوع اینه که من بعد از کارکردن روی خودم با کمک اموزشهای استاد تونستم به یه ارامش درونی برسم و اونم در همه ی جنبه های زندگیم … ولی در مورد یک نفر هر چقدر هم روی خودم کار میکنم دلایل منطقی میارم و خودم رو ارووم میکنم باز یه جاهایی .. توی یه شرایطی کاملا بهم میریزم … هرچند دوباره ذهنم ارووم میکنم و زود میتونم ارامش به خودم برگردونم ولی همون اشفتگی کوتاه رو هم نمیخوام دیگه تجربه کنم…

و اون یک نفر پسرم هست ..‌‌

از اونجایی که زندگیم منجر به جدایی شد من به شدت احساس مسئولیت شدید در مورد فرزندم دارم و مدام ذهنم نجوا میکرد که تو نتونستی برای فرزندی که هدیه خداوند بود یک زندگی نرمال به سبک مردم جامعه فراهم کنی …. و مدام میخواس به من بفهمونه که تو مسئول هستی و مسئولیت شرایط فرزندت باتوئه … تو باید هرجور بود اون زندگی ادامه میدادی تا فرزندت به اصطلاح پدر و مادرش کنارش باشن …

که همه این حرفاش .. به شدت من بهم میریخت و این حرفای ذهنم که همه ش برگرفته از جامعه و اطرافیان بود … کاری با من کرده بود که تحمل کوچکترین ناراحتی فرزندم نداشتم ..‌ یعنی اون احساس مسئولیت و گناهی که درموردش داشتم منو مجبور میکرد که به کوچکترین و غیر منطقی ترین خواسته هاش عمل کنم ..‌ کاری که هیچ پدر مادری در شرایط عادی برای فرزندش انجام نمیده ..‌ و هرچه پیش میرفت این مدل برخورد من نه تنها از احساس مسئولیت و گناهم کم نمیکرد بلکه از درون من بدهکار تر میکرد …

همه ی اینها در صورتی بود که من تمام تلاشم رو برای حفظ زندگیم کرده بودم و طبق نظر خودم و همه ی اطرافیان من تمام مسئولیتم در جایگاه مادر در مقابل فرزندم حتی بیشتر از عرف جامعه هم انجام داده بودم ولی اون باورها … اون تفکراتی که از کودکی گرفتیم خیلی قدرتمندن و باوجود همه ی اینایی که میدونستم باز ذهنم من مقصر میکرد… طوری که میخواستم برای فرزندم خدایی کنم…

و من طی یه پروسه طولانی … طی یه جنجال بزرگ درونی …‌ طی گفتگوهای مداوم با ذهنم ..‌ بالاخره تونستم ذهنم با دلایل منطقی آرووم کنم و به یه ارامش عالی درونی برسم…

که مسئول همه ی ما خداونده …‌ که ما فقط مسئول خودمون هستیم … که قرار نیس همه توی این دنیا مثل هم زندگی کنن….یک الگوی خاص برای زندگی در این دنیا وجود نداره … راه رسیدن به کمال و رشد برای هرکس متفاوته و شاید راه کمال و رشد پسر من هم همین شرایطی که درش هست …

که فرزندم بسپرم به دستان قدرتمند خداوند تا هدایتش کنه … که مسلما خداوند کفیل بهتری برای اون ….

یادگرفتم که بجای تقلا کردن برای به زور درست کردن شرایطی که از کنترل من خارجه …‌ ارووم باشم و تسلیم ..‌ متوکل باشم و امیدوار به رحمت و حمایت خدایی که همه اسمانها و زمین و هرچه بین اون هست درسیطره قدرت اونه ..‌ یاد گرفتم خودم و فرزندم بسپارم به دستان خداوندی که برگی بدون اذن اون بر زمین نمی افته و به حکمتش ایمان بیارم و اجازه بدم تا خداوند برنامه هاش اجرا کنه چون خدا برنامه ریز ماهریه ..‌‌..

یادگرفتم که درمورد فرزندم از جای خدا بلند شم و بزارم اون هدایتش کنه و من فقط ایمان بیارم که خداوند هر لحظه حواسش به همه ی بنده هاش هست … حتی اگه ما حواسمون بهش نباشه …

با همه ی این اوصاف اون باورهای قدیمی اینقدر قدرتمندن که گاهی هنوز هم در شرایطی منو بهم میریزن … ولی دیگه یادگرفتم چطور شیطان ذهن سرجای خودش بنشونم …‌

به قول استاد علفهای هرز باورهای سمی رو از ریشه بکنیم …. این کار مداوم و همیشگی و تا اخر عمر ادامه داره ….

همتون در آغوش امن خداوند شاد باشید