پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1

با سلام خدمت استاد عزیز و همه دوستان

من خیلی کم کامنت میذارم تو سایت، اما این سری سوالات مطرح شده در فایل های الگو های تکرار شونده، واقعا منو به فکر کردن وا داشت و حس کردم باید بیام و اینجا جواب سوالات رو بنویسم

سوالی که استاد مطرح کردم، انقدر اساسی بود و هدفمند طرح شده بود که من فورا تونستم جوابش رو در خودم پیدا کنم و متحیر شدم از نتیجش.

من در صورت قضاوت شدن توسط بقیه، به شدت به هم میریزم. البته قضاوتی که نادرست باشه و یه جور تهمت باشه. انقدر به هم میریزم که با تمام وجودم تقلا میکنم تا به طرفم ثابت کنم که اشتباه فکر میکرده، و در این پروسه، عزت نفسم پایین میاد. غالبا، آدمایی که منو اینجوری قضاوت میکنن، اصلا ارزش این همه ناراحتی و احساساتی شدن رو ندارن، چون مغرضانه دارن اینکارو میکنن تا منو اذیت کنن. اما بعضی وقتا هم، آدمایی که برام با ارزش هستن با قضاوت اشتباهشون منو ناراحت کردن و این مورد برام خیلی سنگین تره. هرچقدر کسی که منو قضاوت میکنه بهم نزدیک تر باشه، تقلای من بیشتر میشه برای اصلاح نظرش.

حدس من اینه که در کل این قضیه مربوط میشه به مهم بودن حرف مردم برای من، در صورتی که فکر میکردم خیلی برام مهم نیستن! اما ظاهرا این مساله خیلی ریشه دار تر از اونیه که فکرشو میکردم … . یکی از نقاط ضعف شخصیت من اینه که از کودکی همیشه تلاش کردم خودمو به بقیه ثابت کنم، که خوبم، که توانا هستم، که ارزشمندم. خب این تلاش خیلی وقتا بی نتیجه بوده. اما اینکه میبینم بضعی آدما در بعضی موقعیتها نه تنها ارزش های من رو نمیبینن، بلکه حتی منو خلاف واقعیتم میبینن، دیگه واقعا اذیتم میکنه، و تلاش برای ثابت کردن خودم دو چندان میشه. کل این پروسه انرژی منو بسیار کاهش میده و تا چندین روز حالم بد هست.

یک حالت دیگه هم هست که حال منو به هم میریزه، اونم دیدن نا عدالتیه در حق خودم. وقتی که مثلا تو یه صف ایستادم و بعد از کلی انتظار میبینم یکی بدون رعایت نوبت میاد و میره جلوی من و بقیه می ایسته، خیلی به هم میریزم. یا مثلا وقتی که میبینم تو یک فرآیند اداری، جلوی من پارتی بازی میشه و کار یکی راحت تر و سریعتر راه میوفته خیلی اذیت میشم. البته تاثیر این مورد به اندازه قضاوت شدن شدید نیست. غالبا میتونم خودمو کنترل کنم با چنتا نفس عمیق :))، اما یه وقتای که نمیتونم، اعتراض میکنم به فرد خاطی و هیچوقت جوابی نگرفتم از اعتراضم! فقط تپش قلب گرفتم و اون شخص هم با بی احترامی یا آوردن یه توجیه بی منطق، به کار خودش ادامه داده.

ریشه این مورد رو دقیق نمیدونم چیه، شاید بحث ایمان به وجود عدالت بی نقص در جهان باشه. خیلی وقتا تلاش کردم به خودم بگم که این سیستم عظیم بدون ذره ای نقص داره کار میکنه و برگی بدون اذن خداوند به زمین نمیوفته و همه افراد نتیجه فرکانس ها و باورهاشون رو دارن تجربه میکنن، اما ظاهرا این باور رو خیلی عمیق نساختم. نکته عجیبش اینه که اگر ناعدالتی در مورد بقیه باشه، خیلی بهتر میتونم خودمو آروم کنم که “من نمیدونم پشت قضیه رو، ولی این آدما حتما دارن نتیجه فرکانسهای خودشونو میبینن و عدالت برقراره”. از بیرون خیلی بهتر میتونم این قضیه رو درک کنم، اما موقعی که خودم وسط ماجرا هستم، نمیتونم اینجوری تفسیر کنم که این اتفاقی که دارم تجربه میکنم، حاصل فرکانس های خودمه! چون نشونه ای ازش نمیبینم در باورهام. شایدم درست نگشتم! ولی همیشه در زندگیم سعی کردم عادلانه با بقیه برخورد کنم و شاید به همین دلیل انتظار ندارم این اتفاق برای من بیوفته. نمیتونم ربط منطقی بین اتفاقی که تجربه میکنم و باورهای خودم پیدا کنم و درمانده میشم …

حتی اون حالت اولی که گفتم، ینی بحث قضاوت نادرست شدن، اون هم یه جورایی به بی عدالتی میتونه ربط پیدا کنه. ینی من فکر میکنم که نگاه طرف به من عادلانه نیست.

از دوستان عزیز و استاد عباسمنش عزیز میخوام که اگر نظری دارن که میتونه به من کمک کنه، آگاهی و درک خودشون رو با من به اشتراک بذارند.

ممنون