پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1

سلام و خدا قوت به استاد عزیزم که دستش رو گذاشت تو دست خدا و رفت تو دل ناشناخته ها

اصلا حوصله ام نمیشد مشارکت کنم و به سوالات جواب بدم اما بها دادم و علیرغم میلم به سوالات جواب دادم، و خدا با هدایت من به کامنت بچه ها بهم هدیه داد تا ریشه موضوعات رو در بیارم

آقای مروریه بزرگوار

اونجا که گفتین«هر چی انسان درب و داغون و افلیج و مریض و فقیر و نیازمند احساس خوب و محتاج بهبود در تمامی زمینه هایی که من میدونم یانمیدونم وارد زندگی من شدند از سالللها پیش تا الان، چون احساس لیاقت فیک بمن میداد و من احساس مفید بودن، میکردم»

احساس مفید بودن…

دود از نهادم بلند شد

تیرم خورد به هدف

مثل کسی بودم که تا قبل از این جمله هی سرم رو اینطرف و آنطرف میگردم که هدف رو نبینم این کامنت سرم رو دو دستی گرفت گفت اش کشکه خالته بخور که خودت کردی

یه عمر بخودم بالیدن که آدمی هستم فهمیده( تو کودکی هر کی نگاهم میکرد میگفت این دختر بیشتر از سنش میفهمه) و همین جمله شد پاشنه خیلی از مسایل من،

این جمله باعث شد من یه من کاذب فهمیده از خودم بسازم و هر جا که میرفتم و یه کم شرایط رو اوکی می‌دیدم شروع میکردم به نصحیت کردن، تا جایی که فکم درد می‌گرفت، دریغ از ارزنی فایده، جواب نداد نصیحت هام

ولی اون لبخند آشی از مفید بودن من رو راضی نگه میداشت

پایه ی ثابت گوش دادن به غیبت های 30 و اندی ساله مادرم بودم، یعنی کلا اینجوری بود که مادرم بلند می‌شد صورتش رو‌میشست صبحونه میخورد می‌رفت دور غذا وسطش هی میومد و از بدیهایی که همسر و مادرشوهرش کردن میگفت، چند وقت؟ سی و اندی سال

و من خوشحال بودم که امروز هم به حرفاش گوش دادم و دلداریش دادم که تو دُرس میگی، اخییی اذیت شدی

نتیجه اش این شد که یه مادر شوهر جذب کردم که «منِ قربانی اش» 100 هست و هر کاری میخواد بکنه با گریه و زاری انجامش میده و یه پایه هستم برای مادر شوهرم که از ظلم هایی که بهش شد و… بگه و من با لبخند و ترحم نگاهش میکنم و گوش میدم

نتیجه اش شد همسری که تو کارهای بیرون از خونه و شعلیش 100٪ مستقل و توانمنده که همیشه تو استان حرف داره برای گفتن اما از در خونه که میاد تو کل کاراش با منه

آب بده/چایی بریز/و…. تا جایی که اگر 1 هفته خونه نباشم چایی تو خونه درس نمیکنه و می‌ره از بیرون میخوره، تا جایی که سفره باید جلوش پهن شه و‌جمع شه، لقمه صبحونه رو من باید از شب قبل اماده بذارم یخچال، ماه رمضانی تو اداره چایی نمی‌دادن و من باید کله سحر پا میشدم علاوه بر صبحونه چایی درس میکردم و بهش میدادم که بره سر کار….، لباس زیر و جورابش رو از من میخواد، می‌خوایم بریم سفر کل کارا باید توسط من انجام شه و فقط اگه برسه و خونه باشه وسایل رو می‌ذاره تو ماشین، تو راه میپرسه؟ فلان کارت بانکی من رو اوردی؟ فلان پیراهنم چی؟ شارژ موبایل کو؟و…

دوستانی دارم که اکثرا در سطح پایین کسانی که یا قدرت مالی ندارن یا مفید و کارا نیستن، یا خودشون پر از درد و مسیله آن

علاوه با تمام مسایل که برام درست کرده که اولینش جذب افراد وابسته، ناتوان، غیر مفید، درد و مسیله دار، بی اعصاب، کلافه و پرخاشگر،

بدتر از اینها این باور رو در من ایجاد کرده که کمک فقط همین یعنی این نوع کمک درسته که شنوای مسایل دیگران باشی که باعث شد من اصلا باگ داشته باشم نسبت به این موضوع که ثروتمندان به رشد و بهبود جهان کمک میکنن،

کمک رو من و امثال من میکنیم که بموقع به درد دل دیگران گوش میدیم و اونها تسکین میشن

چرا؟ چون یه عمر پدرم به مادرم می‌گفت فلانی بیا بریم به خاله/زن دایی/دایی و… سر بزنیم بنده خدا ها تنها و بی کسن، کار ما ارزش داره نه فلانی که ماهی 1/000/000 می‌ریزه به حسابشون، اینها نیاز به دلجویی دارن نه پول

تو هزاری هم به حساب اینها پول واریز کنی وقتی حالشون خوب نباشه چی، بیا بریم حالشون رو خوب کنیم….

البته من به همین اندازه بسنده نکردم

و تا جایی پیش رفتم که وقتی کسی با ماشین ما میاد تا یه مقصدی پیاده شده و مسافت 1 الی 2 ساعت هست من کل مسیر خودخوری میکنم که

آهنگ خوبه؟ اذیت نمیشه؟ کولر خوبه؟ الان گشنش نیس؟ الان تشنه اش نیس؟ و…