پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1

استاد جان، مریم بانوی عزیز و دوستان هم‌فرکانسی سلام

نوبت نشستن روی صندلی داغ و به چالش کشیدن خودمونه.

اول که این فایل رو گوش دادم گفتم که خب، استادجان، من هر چی فکر می‌کنم هیچی که این‌قدر برآشفته‌م کنه تو خودم نمی‌بینم، البته قبلا بود، اما الان هر چی فکر می‌کنم به نتیجه‌ای نمی‌رسم. این قضاوت اولیهٔ من بود بعد از شنیدن فایل. بعد به خودم گفتم حالا یه تلاشی بکن، اشکال نداره اگه خیلی هم اوضاعت خراب نیست، یه تک و توک ایراداتت رو رو کن، بالاخره اگه این تمرین رو انجام ندی، یعنی اصلا لزومی نداره که دنبال تهیهٔ دوره باشی. چون این تمرینات نمونه‌ای از تمرینات دوره است. خلاصه که کلی با خودم چونه زدم تا بیام روی این صندلی داغ بشینم و صد البته که هنوز فکر می‌کنم خیلی اوضاعم خراب نیست و نمی‌دونم قراره چی بنویسم. از خدا خواستم خودم رو به خودم نشون بده. بریم ببینم چی برامون داره:

بسم‌الله‌الرحمن الرحیم

* یه چیزی که قبلا تا مرز عصبانیت می‌بردم ولی الان بهتر شدم، اما هنوز هم ته ذهنم رو قلقلک می‌ده اینه که توی فضای مجازی به کسی پیام بدم و اون پیامم رو باز کنه و هیچ واکنشی نشون نده. یا چندین بار آنلاین بشه و توجهی به پیامم نکنه. حقیقتا قبلا خیلی این رفتار عصبانیم می‌کرد اما الان اینطور نیستم، ولی بالاخره هنوز هم درگیرم می‌کنه، مخصوصا اگر طرف برام مهم باشه. (نمی‌دونم چه باوری برای این رفتار مشکل دارم، اما به نظرم می‌رسه که عدم توجه دیگران رو حمل بر عدم توجه به خودم می‌کنم؛ یعنی یه جور پایین بودن عزت نفس، وگرنه طرف جواب نده، چی از من کم می‌شه که این‌قدر بهش فکر می‌کنم. اصلا مگه کسی می‌تونه به دیگری بی‌احترامی کنه مادامی که خود انسان اجازه نده. خلاصه که فکر می‌کنم هر چقدر عزت نفسم بالاتر می‌ره، این موضوع برام بی‌اهمیت‌تر می‌شه، جواب نداد که نداد، چیزی از من کم نشد)

* به نظرم یه ذره هم حسودم!!! (استاد تو رو خدا استیکرها رو باز کنید، بتونیم حسمون رو برسونیم) آره، بی‌تعارف یه ذره حسودم. موفقیت یه نفر رو که می‌بینم در ظاهر خوشحال می‌شم، ولی ته دلم انگار همه‌ش یه نهیبی بهم می‌زنه که اگه تو هم مدارت بالا رفته بود می‌تونستی این کار رو بکنی. (بیشتر از اینکه چرا خودم مدارم بالا نرفته ناراحت می‌شم نه اینکه طرف چرا مدارش بالاست) یا مثلا دائم به خودم می‌گم ببین فلانی و فلانی اصلا مثل تو نه پول دوره می‌دن نه این همه وقت می‌ذارن برای این حرف‌ها؛ اما ببین چقدر راحت از نظر مالی یا شغلی پیشرفت کردن. (نقص چه باوری باعث این افکار می‌شه؟ یکی شاید باور کمبود باشه. باور به عدم لیاقت. عدم باور به قانون. اینکه باور ندارم که وقتی دارم روی خودم کار می‌کنم لاجرم موفق می‌شم؛ بلکه همه‌ش مثل آدم‌هایی که شک دارن، دارم چشم می‌دوانم و نگرانم که چرا وقتی بقیه رو خودشون کار نمی‌کنن دارن موفق می‌شن)

* مسئلهٔ دیگه‌ای که واقعا از مسیر خارجم می‌کنه و حس بسیار بدی بهم می‌ده، برخی از رفتارهای دخترم هست. (مثل استاد که می‌گفتن بعضی جاها نمی‌تونن به همون روونی که در مورد بقیه امور فکر می‌کنند، در مورد مایک هم آسان گیر باشند، من هم با اینکه می‌دونم دارم اشتباه می‌کنم، ولی بعضی جاها به دخترم سخت می‌گیرم. و اگه سخت هم نگیرم، حس خودم بد می‌شه این‌قدر که فکر و خیال می‌کنم. ( دلیل این رفتار: من هنوز گرفتار باورهای مذهبی هستم و از اون بدتر من گرفتار حرف مردمم. از نظر خودم بعضی از رفتارها یا پوشش دخترم نه تنها مشکلی نداره؛ بلکه کاملا هم درسته؛ اما من فقط به خاطر حرف مردم باهاش مخالفت می‌کنم و ازش می‌‌خوام که عرف رو رعایت کنه. حرف مردم، حرف مردم و امان از حرف مردم)

* مشکل دیگه‌ای که در من هست اهمال‌کاری و پشت گوش انداختن کارهاست. همون تمرینی که استاد تو جلسه اول عزت نفس بهش اشاره می‌کنند. من هفته‌ها طول می‌کشه تا تصمیمم رو عملی کنم و گاه سرآخر هم عملی نمی‌کنم. الان چندین ماه است که تقاضای اضافه حقوق کردم و مدیرکل گفته بیا حضوری صحبت کنیم و من عقب می‌اندازم که البته تو این مورد خاص ترس از حرف مردم، ترس از قضاوت دیگران و ترس از نه شنیدن هست. و در مسئلهٔ سریع انجام ندادن کارها نمی‌دونم چه باوری‌م مشکل داره؟ در حالی که من اصلا انسان تنبلی نیستم. البته الان خیلی بهتر شدم. توی فامیل معروف بودم که کارهام رو دقیقه نود انجام می‌دم. الان حدود هفتاددرصد تغییر کردم، اما هنوز هم سمج نمی‌شم که کار رو سریع برم سراغش.

* یه رفتار که آرزومه عوض بشه و همین امروز بعدازظهر دیدم که شاید فقط چند درصد بهبود پیدا کردم، حضور در جمع غریبه است. قبل از آشنایی با استاد به چند مشاور مراجعه کردم و همگی گفتن این رفتارت ناشی از شکستیه که خوردی و تبدیل شده به فوبیای اجتماعی، اما من فوبیا‌و … این عبارات و واژگان شیک و خوشگل رو قرار نیست بپذیرم. باید این رفتار من تغییر کنه. من هر موقعیتی که جدید باشه یا جای جدید هم نباشه، پیش افرادی که شاید هر روز می‌‌‌بینمشون یا پیش اقوام به شدت ضربان قلبم بالا می‌ره، لرزش دست و صدا پیدا می‌کنم و این بسیاااار آزارم می‌ده. (شاید این هم از عزت نفس باشه و این‌ها همه نشونه‌ایه که من باید به جای دورهٔ جدید دورهٔ عزت نفس رو که الان یک سال هست خریدم، ولی چیزی مانع می‌شه تا به درستی برم سراغش، شروع کنم)

* در مورد عقاید مذهبی یقین دارم که باگ‌های وحشتناک پنهانی دارم که الان خودش رو نشون نمی‌ده. بابد به موفقیت مالی خوبی برسم تا اون باورهای مذهبی سر از خاک بردارن. باید پول خرید ماشین لوکس، مسافرت لوکس، خرید مازاد بر نیاز و کلا زندگی به سبک تقریبا بالاتر از رفاه عادی رو تجربه کنم، اونوقت ببینم همه‌ش نگران هستم که واااای خدا ازم راضی نیست که چنین زندگی دارم یا نه؟ باید بتونم برای یه سفر معمولی به کیش صد میلیون خرج کنم، بعد ببینم خودم رو سرزنش می‌کنم که اسراف شد یا نه؟ الان که معلومه می‌گم خدا هم راضی نیست که در شرایطی زندگی کنیم که شایسته انسان نیست، کار زیاد، پول کم و. …. الان مشخصه که یقین دارم خود خدا هم می‌گه اگه از این شرایط بیرون نیای کفران نعمت کردی. شاید سیدعلی خوشدل عزیز که راحت رقم‌های بالاتر درآمد رو تجربه کرده، بتونه از باگ‌های مذهبی‌ش بگه، اما من اگه الان بگم نگرانم که خدا راضی نباشه که من ثروتمند بشم، حس می‌کنم خود خدا بهم می‌گه: تو غلط کردی که می‌گی من راضی نیستم(استیکر خنده) اگه عرضه داری برو ثروتمند شو، گناهش رو گردن من ننداز. پس در مورد باگ‌های مذهبی‌م اگرچه یقین دارم مثل علف هرز دست و پای رشد من رو گرفته، اما ترجیح می‌دم که بعد از رسیدن به یه تارگت مالی صحبت کنم.

فکر کنم دیگه باید از روی صندلی داغ بلند بشم. چه خوش خیال بودم که فکر می‌کردم من که خیلی اوکی هستم، تقریبا هیچ چیز من رو به هم نمی‌ریزه.

از میان همهٔ آنچه که گفتم، فکر می‌کنم حرف مردم بزرگترین مشکل زندگی من باشه. تایید مردم باگ بزرگیه که باید حلش کنم.

هر چی دیگه یادم اومد، زیر همین کامنت برای خودم می‌نویسم که برای خودم باقی بماند.

در پناه حق باشید!

سلام دوست عزیز

نمی‌دونم کدوم دانشگاه درس خوندین، اما اگه شهید مطهری بودین، باید بگم: «خوش‌وقتم!» چون من هم اونجا درس خوندم و می‌فهمم وقتی از مذهب می‌نالین که چه بر سرمون آورده، یعنی چی! (با اینکه شهید مطهری از امام صادق خیلیییی بازتر بود و بچه‌ها اکثرا با یه نگاه باز روشنفکرانه فارغ‌التحصیل شدن) اما با همه اون اوصاف باید توی اون فضا نفس کشیده باشی تا بفهمی باورهای بیچارمون چرا دارن نفس‌نفس می‌‌زنند تا تغییر کنند. از امام زمان گفتین و تغییراتی که قراره حاصل بشه، خواستم یه نکته‌ای رو بگم.

سال گذشته برای یکی از مجلات مقاله نوشتم و در اون مقاله از لحاظ منطقی اثبات کردم که با آمدن امام زمان قرار نیست همهٔ تکنولوژی نابود بشه و جنگ شمشیر راه بیفته و … . اگه این روایت‌ها درسته که صدای امام زمان رو از پشت دیوار خانه خدا همه می‌شنون ، می‌تونه به خاطر فضای مجازی باشه. گفتم لازم نیست با اسب و شتر و شمشیر امام زمان رو ترسیم کنیم. یکی از دلایلی رو که آوردم این بود که اسلام دینی هست که 1400 سال پیش پیغمبرش گفته: علم رو یاد بگیرین ولو در چین باشه. علمی که قراره در چین یاد بگیریم یقینا علم الهیات نیست، بلکه علم روز دنیاست. پس اصلا منطقی نیست که به ما امر شده باشه که علم روز دنیا رو یاد بگیرید، بعد امام زمان بیان بگن حالا هر چی درست کردی رو خراب می‌کنیم. این اصلا منطقی نیست. (بگذریم که مقالهٔ من رد شد، چون گفتن مگه تو مرجع تقلیدی که اینطوری حرف می‌زنی؟! تو در این مقام نیستی که این حرف‌ها رو بزنی؟!) منم گفتم باشه، هر چی شما بگین. منتظر باشین بعد از 1400 سال یکی بیاد دنیا رو با شمشیر نابود کنه، بعد دلتون هم بخاد جوون این سال و زمان این حرف‌ها رو بپذیره!!!

واقعا یکی از چالش‌های ما باورهاییه که با اون‌ها بزرگ شدیم و از طرف دیگه ایستادگی‌مون در برابر تغییر اون‌ها.

برای خود من هنوز تغییر تو این زمینه راحت نیست. ولی نهایت تلاشم رو می‌کنم حداقل آنچه با عقل هم‌خوانی ندارد را رد کنم. از خودم می‌پرسم واقعا چنین حکمی یا چنین سخنی در جامعهٔ امروز کاربرد داره؟ دقیقا مثل استدلالی که برای امام زمان آوردم. ولی حقیقتا نیاز به جهاد اکبر هست تا تاروپودی که بر ذهنمون تنیده رو پاک کنیم.

در این مسیر برای شما و همهٔ ما که چنینیم، آرزوی موفقیت می‌کنم!

برادر همدردم

چند روزی بود که برای هیچ کدام از پاسخ‌هایی که دوستان عزیزم بهم داده بودند، جوابی ننوشتم. به قول سعیدهٔ عزیز تا می‌خواستم جواب بدم می‌دیدم که دستم می‌نویسه نه قلبم؛ اما کامنت شما متفاوت بود و من کاملا خودم رو هم‌سخن و هم‌فکر و هم‌کلام و هم‌درد شما دیدم.

تو خط به خط کامنتی که نوشته بودید، حس می‌کردم که از چه دردی دارین رنج می‌کشین. دردی که گاه سراپای وجود من رو هم فرا می‌گیرد. تمام شاکلهٔ وجود ما رو مذهب تشکیل داده و الان می‌بینیم هر آنچه اشتباه داریم و هر آنچه مانع بر سر راهمان هست، ناشی از همین باورهاست. نه جسارت شکستن و نابود کردن این شاکله را داریم که یقین داریم بیس و اساس آن درست است و نه توان ماندن در زیر بار این باورها که یقین داریم درشکه‌ای سنگین بر خودمان بسته‌ایم و کشان کشان راه می‌رویم و نفس‌نفس می‌زنیم.

اما راهی که شما رفتین، راه قشنگی بود و تحسینتون می‌کنم؛ حلاجی عاقلانه.

حقیقت اینه که:

اسلام به ذات خود ندارد عیبی

هر عیب که هست از مسلمانی ماست

کامنت شما رو که داشتم می‌خوندم، رفتم به سی سال پیش. دوران دبیرستان، یه تابلوی مقوایی روی دیوار نمازخانهٔ ما زده بودند که روی آن نوشته بود: الله الله که بیگانگان به قرآن شما عمل کنند.

من هر روز این تکه از وصیت حضرت علی رو می‌دیدم و خوشحال از اینکه من در مسیر درست هستم با خودم می‌گفتم: خداروشکر که من عامل به قرآنم، من که مصداق این حرف نیستم. حجابم کامله، اهل هیچ رابطه‌ای نیستم، هیچ خلافی از من سر نمی‌زنه، این‌قدر مومنم، و ….

اما الان می‌فهمم که هنوز هم شاید نفهمم که عمل به قرآن یعنی چی؟

اگر عامل به قرآنم، چرا چنین خسران‌زده‌ام؟

اگر عامل به قرآنم، توحید کجای زندگی من نقش داشته؟

اگر عامل به قرآنم، لا خوف علیهم و لا هم یحزنون زندگی من کجاست؟

اگر عامل به قرآنم، پیرو راه کدام پیامبر ، قدم‌های بزرگ و شجاعانه برداشته‌ام بی‌آنکه بترسم از شکست؟ مثل موسی با تکه چوبی به جمع سحرهٔ فرعون پیوستم یا مثل یوسف در ته چاه خدا رو دیدم یا مثل ابراهیم به آتش درآمدم یا بی‌واهمه بت شکستم؟

اصلا من به کی شبیهم؟ به علی که آبار و نخلستان‌های او معروف‌اند و من به جای تلاش بی‌وقفهٔ او، نان و سرکهٔ او را فقط دیده‌ام؟ به حسن که سفره‌های هر روزهٔ او معروف است و طبق همین نقل‌های مستند خودشان، انفاق‌های کلانش خارج از تصور ثروت ثروتمندان این عصر است و مگر می‌شود حسن باشی و بردهٔ پول و پول برایت تصمیم بگیرد که چه کنی یا نکنی؟ به حسین شبیهم که قدم برداشت و دست روی دست نگذاشت و سر آخر به بالاترین و زیباترین حالت جذب یعنی رضایت مطلق رسید. به کی شبیهم در این دینی که برای خود ساخته‌ام؟ به امام صادق که کاروان تجاری داشتند و از ثروتمندترین افراد مدینه بوده‌اند؟ به کی شبیهم؟ به کدام حرف و روایت عمل کردم؟

به اینکه بهترین چیز برای زن آن است که نه کسی او را ببیند و نه او کسی را ببیند یا به آن روایت که می‌گوید شرک در دل مومن مثل راه رفتن مورچه در دل سنگ سیاه در دل تاریکی شب است. چرا وقتی جوان‌تر بودم هیچ کس تاکید می‌کنم هیچ کس از خانواده مذهبی من روی این روایت تاکید نکردند و من را شجاع پرورش ندادند و توحیدی، به جایش فقط از اینکه یه دختر چطور باید رفتار کنه که مبادا دلی از راه رفتن و نگاه و کلامش نلرزد که باز هم آن دل که لرزیده گناهگار نبود و من دختر گناهکار بودم.

شما رو نمی‌دونم؛ اما خودم رو می‌دونم که هنوز باید میله‌میله این قفسی رو که سال‌ها دور خود تنیده‌ام، بشکنم و رها کنم.

باید جایگاه خدا رو از ائمه بگیرم و از آن‌ها فقط درس توحید بیاموزم که یقین دارم در آن صورت پیرو واقعی‌ام.

باید نقش خدا توی زندگی‌م اون‌قدر پررنگ بشه که بتونم با افتخار سرم رو بالا بگیرم و بگم پرچم خدا بالاست مثل وقتی که مسی نگاه به آسمون می‌کنه و در اون لحظهٔ زیبای تاریخی پرچم عظمت خدا رو با فقط یک نگاه به اهتزاز در میاره، اونوقته که می‌تونم ادعا کنم من حنیفم.

به راستی که جهان خدا داره به دست ایلان‌ماسک‌ها و بیل‌گیتس‌ها روز به روز پیشرفته‌تر می‌شه و من و شمای مسلمان هنوز اندر خم یک کوچه‌ایم و حسرت من از آن روزی است که روز جزاست!

که ‌مورد سؤال قرار می‌گیرم که چه کردی و آمدی؟

من حافظ قرآنم، ده سال شب و روزم را با قرآن گذروندم و به یک باره آن را رها کردم ‌گفتم من می‌خوام عامل به قرآن باشم، آن هم فقط یک آیه، من می‌خوام به یک آیه عمل کنم: ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل علیهم الملایکه الا تخافوا و لاتحزنوا …

به مدت ده سالی که قرآن رو خوندم به این نتیجه رسیدم که 124 هزار پیغمبر اومدن تا یک چیز رو بگن: فقط خدا رو بپرستید. انگار حاصل این ده سال فقط همین یک عبارت بود و من تصمیم گرفته بودم عامل به همین یک مفهوم قرآن باشم.

و در این راستا وقتی قدمی برداشتم و به مومن‌ترین افراد دور و برم گفتم شما از چی این قدر نگرانید؟ مگه نمی‌گید خدا روزی‌رسانه؟ جمله‌ای عجیب از اون‌ها شنیدم. گفتند درسته که خدا روزی‌رسانه اما آدم هم باید واقع‌بین باشه. اونجا بود که متوجه شدم خدا در زندگی ما مذهبی‌ها واقعیت نداره بلکه بیشتر یک بته که گذاشتیمش یه گوشه. واقع‌بینی با وجود خدا انگار سازگار نیست.

کلامم طولانی شد، لب سخنم این است که به هر دین و آیینی باشیم، مذهبی یا غیر مذهبی باشیم، باحجاب یا بی‌حجاب باشیم، اونچه اون دنیا ازمون سوال می‌شه اینه که خدای شما واقعیت زندگی‌تون بود یا نه؟ باید تلاش کنیم که خدای واقعی رو به زندگی بیاریم همون خدا که ملاصدرا می‌گه اکر چنین کنید در کوچه‌های خلوت شب با شما قدم می‌زند.

این نکته رو هم دوست داشتم بگم که شما خیلی خوب مسلط به آیات قرآن هستین و از آیاتی استفاده کردین که من فراموش کرده بودم و الان از شنیدنش لذت بردم و چیزی فراتر از لذت بردن، گوشهٔ دلم از شادی غنج زد وقتی این آیه رو شنیدم:

لا ضیر انا الی ربنا منقلبون. چراکه در ماجرایی قرار گرفتم که چندین روزه که تهدید می‌شم و شنیدن این آیه برام شیرین بود.

همیشه آخر کامنتهام به این فکر می‌کنم که حرف قشنگ زدن چه آسونه و تا چه اندازه می‌تونم عامل به این حرف‌هام باشم؟!

براتون آرامشی عمیق، توحیدی ناب و موفقیتی چشمگیر آرزو می‌کنم.

سمانه قشنگم

چقدر زیبا حلاجی می‌کنی و مشکلات رو بیرون می‌آری. واقعا گاهی فکر می‌کنم استاد چه ذوقی می‌کنند وقتی شاگرداشون رو می‌بینند که چنین توانمند به خودشناسی می‌پردازند.

حقیقتا خودمون بودن، سخت‌ت ین کار دنیاست.

خودمون‌بودن و توجه نکردن به نظرات و قضاوت‌های مردم و کار رو برای خوشایند اون‌ها انجام ندادن همون اخلاصه که می‌گن اگه چهل روز با اخلاص کامل رفتار کنی، حکمت از قلبت بر زبانت جاری می‌شه و ما نمونه‌هاش رو توی این سایت می‌بینیم. حرف‌های استاد، قلم مریم جان، یاددداشت‌های بچه‌هایی مثل خوشدل عزیز، همه نشان از جاری‌شدن حکمت از قلب بر زبانشونه و تنها دلیلش اینه که اون‌ها بیشتر تلاش کردند که در معرض دید یک نگاه باشند و آن هم نگاه خدای مهربان است.

پیداکردن این مدار حتی از در مدار ثروت قرار گرفتن هم سخت‌تره؛ اما خوشا کسی که چنین است.

بهترین‌ها روزی هر روز تو!