پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1

سلام سلام

رد پای 15 از تعهد 40 روزه.

امروز سفر رویاییم تموم شد برگشتم خونه.

خونه ای که برام رنگ خونه قبل رو نداره بلکه رنگی رنگیه.رنگهاشم به رنگ صورتی قرمز سبز روشن ابی روشن نارنجی و هر چی رنگ شاد و شاده.

امروز تو قطار داشتم فکر میکردم قبلنا هر موقع که از سفر برمیگشتم با خودم میگفتم وااای باز زندگی باز کار خونه اشپزی و…

ولی این دفعه داشتم فکر میکردم اگه الان برم خونه چی از همه بیشتر خوشحالم میکنه گفتم لپ تاپم.برا همون با تمام خستگی وقتی رسیدم رفتم دوش گرفتم یک چرت کوچیک زدم لباسا و وسیله هامو مرتب کردم جمع کردم که اماده باشم از فردا برای یک زندگی جدید و قشنگ تر و پر کار تر.

کوله باری از حرف دارم از این سفر که نمیتونم همشو یک جا بگم ولی در طول کامنتها سعی میکنم حتما بگم.

از اشنایی با ادمهایی که تصدیق قانون بدون تغییر خداونده که تو فرکانس هر ادمی هر چیزی باشی تجربه اش میکنی.

از ادمهایی که سرگذششتشون رو گفتن و چه شکستهایی خوردن و دوباره بلند شدن زندگی کردن و موفق شدن.

از همسفر بودن با ادمی که در سن 50 سالگی داشت رویای سفر با کمپر رو استارت میزد و از لحاظ اخلاقی و منش نمونه بارز یک جنتلمن واقعی بود.تو این سفر معنای واقعیه این جمله استاد رو درک کردم که دنیابه همه جور ادم نیاز داره.فقیر پولدار زشت زیبا سالم مریض چاق لاغر معتاد سالم و……

تو این سفر یاد گرفتم صبور باشم اروم باشم عجول نباشم.من تو این سفر یک الگوی تکرار شونده دیگه مو پیدا کردم.

من 38 ساله عجول بودم باور کمبود وقت داشتم.این الگو رو در خودم از یک دوست نازنین از یک مرد واقعی پیدا کردم.

کسیکه حرف زدنش حتی صحبت کردنش به ادم ارامش میداد.نکته به نکته حرفاش کلمه به کلمه اش پند و اندرز بود.ولی در قالب عملکرد.

یعنی با کارهاش به ادم درس میداد.درس صبور بودن و باور به فراوانی وقت و زمان.رفتاری که یک الگوی نامناسب من هست و من این الگورو در رفتار و منش اون ادم در خودم پیدا کردم.

از برنامه های مرتب گوشی موبایلش گرفته تا لباسای خط اتو دارش.تا تنهایی و با کیفیت زندگی کردنش.تا سفرهای تنهاییش.

یک جا گفت قراره 50 60 روز برم سفر گفتم تنهایی حوصله تون سر نمیره گفت نه گفت من عاااشق تنهایی ام.از همسر قبلیمم خیلی ممنونم که ازم جدا شد.این حرف رو در حالی میزد که یک برقی از تنهایی خودش تو چشماش بود.

برقی که به زبون نیاورد ولی برق خوشحالی از تنهایی خودش با خداش بود.

با رفتارهاش بهم یاد داد و دست خدا شد که این الگو رو از ذهنم پاک کنم که محبوبه خانم فرصت هست فرصت زیاده اولا ببین هموز 3 ماه از سفر قبلیت نمیگذره خدا دوباره سفر رو برات جور کرد پس هی هی این فکر تو سرت نیاد که وقت نیست داره 40 سالم میشه فرصتام داره میره ای خدا چیکار کنم عمرم داره تموم میشه پس کی به ارزوهام برسم کی برم مسافرت کی دنیا رو ببینم….

ارامش داشته باش کار کن کار درست.روی خودت کار کن.به خدا توکل‌ کن.عجول نباش.

به قول استاد یک میلیون سال در ابعاد کره زمین چیزی نیست.

به همون نسبت برا ادمها هم کمه کم 60 سال زندگی چیزی نیست.پس سخت نگیر سالهای سخت هم تموم میشه به همون نسبت که سالها و روزهای خوب تموم میشه.مهم تویی که سالهای خوب رو ببینی تا سختی ها برات اسون بشه.

وقتی بهش اعتماد کنی وقتی روزهای خوب رو بلد کنی وقتی فقططططططط زیبایی ها رو ببینی و این تو زندگیت الگو بشه اونوقت درست وقتی از سفر رسیدی خونه بعد 3 ساعت باز صدای خنده شوهرت بلند میشه و ازش میپرسی به چی میخندی میگه محبوبه باز تور فلان جا برا اخر هفته گذاشتن تور یک و نیم روزه.

اونوقت از خوشحالی تو دلت قند اب میشه اما نه به خاطر اخر هفته عالی که قراره بیاد بلکه بیشتر به خاطر اینکه یه بار دیگه تصدیق شد قانون:

حال خوب=اتفاقات خوب

اما اینبار دیگه نمیگم اره اره حتما بریم بریم تو رو خدا بریم اخ جوون و…

این دفعه لبخند زدم تو دلم گفتم خدایااا شکرت.

تو بخای باز هم اوکی میشه.من دیگه عجله نمیکنم بلکه انرژی که برای عجله کردن و اصرار کردن میزاشتم رو میزارم برای یاد گرفتن و صبر کردن.بعد دیگه کار به هیچی هم ندارم بقیه اش با خودت…..

یا حق