پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1

با سلام

من هروقت که به این موضوع فکر میکنم که به جای دور در شهر خودم بروم یا به شهر دیگری بروم بسیار احساس غربت و دلتنگی به من دست میدهد و دوست دارم زن و بچه خود را نیز با خودم ببرم که تنها نباشم.مثلا الان داشتم به تعویض لاستیکم فکر میکردم که یک نمایندگی تایر در یک نقطه دور تر در شهر خودم بود به آنجا بروم یک حس غم در قلبم رخ داد که مانع رفتن میشود.قبلا بسیار بدتر از اینها بودم الان کمی باز بهتر شدم.بسیار وابسته به خانواده ای که در آن زندگی میکنم هستم.قبلا از سر کار که میامدم و از یه جایی به بعد تا خانه باید پیاده میامدم بسیار سریع میامدم تا زود به خانه برسم و حتی واینمیستادم ویترین مغازه ای را ببینم و خریدی برای خودم انجام بدهم چون فکر میکردم که دارم در حق زن و بچم ظلم میکنم و زود باید برم خانه و دیروقت است و آنها گناه دارند و استرس میگرفتم و از لحظه حال لذت نمیبردم و قدمهایم بسیار تند بود.الان کمی بهتر هستم.البته زمانی که مجبور باشم کاری را تنهایی انجام دهم و دور از خانه باش دیگر این احساس وجود نداشت. حتی با دوستانم قرار استخر نمیگذاشتم و احساس میکردم اگر بروم به زن و بچم ظلم کردم و بایدپیش آنها باشم. الان خیلی بهتر شدم ولی جای کار کردن داره.همین الان موقعیتهای شغلی که در آن امکان ماموریت باشه را اصلا قبول نمیکنم.قادر به کار کردن در شهرستان نیستم.البته دوسدارم که راحت ترین کار و بالا ترین درآمد را داشته باشم یعنی کار در منطقه خودم باشد با درآمد بالا ولی نمیدانم شایدم لازم باشد که به شهر دیگر مهاجرت کنم یا مثلا در شهری دیگر کار کنم و پول برای خانواده ام بیاورم. ولی هنوزم مقاومت دارم.بزرگترین پاشنه آشیلم در این زندگی ترس از شروع کاری و تغییر محل کار و قرار گرفتن در محیط جدید و کار جدید و آدمهای جدید و وابستگی به خانواده و محل زندگی میباشد. جناب عباس منش عزیز نشانه ای به بنده بدهید که من مطمئن شوم که تک تک دیدگاه های من را مطالعه میکنید.ممنونم.

با سلام یک الگو تکرار شونده در خود میبینم که چندین سال متمادی است که وقتی از کسی کاری را میخواهم انجام دهد و یا خواهشی دارم بیش از اندازه با حالت خواهشی از او میخواهم و تن صدایم بسیار آرام و لحن صدایم بسیار ضعیف کننده و اعتماد به نفسم پایین مئ آید.

بیشتر تمایل دارم تا اس ام اس بدهم تا مستقیم صحبت کنم.

از این میترسم که جواب منفی دهد و یا بد تر از آن با یک حالت تندی بدی نه بگوید و من را ضایع نماید و غرورم رابشکند.

همیشه با یک لبخندی حالا شاید مصنوعی به جهت خوشرو بودن با دیگران سلام و علیک میکنم ولی همه آنها با لبخند جواب نمیدهند شاید کمی حتی خشک و بیروح جواب دهند یا سر تکان دهند یا اصلا فقط نگاه کنند و سرشان را پایین بیاندازند.

سلام و عرض ادب .

همینطور که استاد بارها گفتن ما مسئول زندگی دیگران نیستیم و یک زندگی محدود به چند سال داریم که باید مشکلات فردی خودمون رو کار کنیم تا بهتر بشن به پیشرفت خودمون فکر کنیم به دنبال خواسته هامون باشیم.

البته که کمک به دیگران در حل مسایلشون بسیار از نظر معنوی با اهمیت هست و خداوند بسیار بندگانی که خیر دیگران را میخواهند دوست میدارد.ولی این کمک مستلزم درخواست خود شخص به کمک هست.مطمئنا خدا بیشتر از من و شما به بندگانش فکر میکند و هدایتشان میکند.ولی خود خدا هم تا ما نخواهیم کاری برای ما نمیکند.

با این آگاهی که نشخوار فکری هیچ کمکی نمیتواند به ما و دیگران بکند گوشزد کردن این آگاهی هربار به خودمان در لحظات افکار منفی میتواند از این افکار جلوگیری کند.

به جای نشخوار فکری میتوانید در اتاق ساکتی رفته با تمام احساسات دست به آسمان بلند کرده و از خدا برای این قضیه درخواست کمک و شفا نماییم.

من خودم به بیماری وسواس و اضطراب شدید دچار بودم که هیچ کس نتوانست کمک واقعی نماید تا اینکه بعد از سالها تحمل کردن خسته و ملول شدم و به اتاق رفتم و زار زار وبلند با تمام وجودم گریه کردم و به خدا گفتم که دیگر نمیتوانم تحمل کنم و خسته شدم بعد از چند دقیقه گریه احساس آرامشی وجودم را فرا گرفت.وقتی درب اتاق را باز کردم و بیرون آمدم دیگر خبری از وسواس نبود و به طور کامل برطرف شده بود آن لحظه مادرم در آشپزخانه مشغول پخت و پز بود و متوجه چیزی نشد ولی من شفا یافته بودم. بله شفا در لحظه رخ میدهد.

ممنونم.

سلام.

بسیار جالب است که مواردی را که شما ذکر کردید در من هم وجود دارد و من تیز به آنها واکنش تند نشان میدهم.مثلا در مورد تمسخر دیگران و شوخیهای بیجا و لو کلاس بسیار ناراحت میشوم.ولی احساس میکنم در وهله اول تمرکز و توجه را باید روی احترام و تحسین و تشویق دیگران بگذاریم.میتوانیم تجسم نمایین که آن فرد مسخره کننده دارد در جمع از ما تعریف میکند و بقیه نیز در حال تشویق قابلیتهای ما هستند.اگرد فرد یک شخص خاص هست روی کاغذ نکات مثبت ایشان را بنویسیم و کمی هم روی عزت نفس و احساس لیاقتمان کار نماییمو به خود بگوییم که چه انسان منحصر به فرد و توانایی هستیم.