پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1

سلام مجدد به همه دوستان عزیزم و استاد نازنینم

امروز خیلی از کامنتهای این فایل رو مطالعه کردم و به قول استاد خودم رو از زاویه دیگر و سطح بالاتری رصد کردم. یبیشتر و عمیقتر فکر کردم و یک سری رفتار تکرار شونده و همچنین بازخوردهای تکراری در دیگران نسبت به خودم پیدا کردم. پس دوباره می نویسم.

سعی کردم همه چیز رو اینجا بنویسم تا رد و اثری خودم به حا بگذارم و بعدا بهش استناد کنم. چون اطمینان دارم که راه و روشی که 3 ماهه در پیش گرفتم متفاوت از تمام عمرمه. من بیش از 1260 روزه که عضو سایت هستم ولی عضویت منفعل و تقریبا بیهوده ای بوده. تلاشی هم اگه می کردم و دوره ای تهیه کرده بودم و گوش می دادم فقط داشتم دور خودم می چرخیدم.

سردرگمی که برای تعیین کسب و کارم و پیدا کردن علاقه اصلی زندگیم داشتم به علت بی هدف بودن روزمرگی های زندگیم و نادرست بودن انجام تمریناتم برقرار موند و اولین موردی که در مورد ناکامی های تکرارشونده ام می خوام بهش اشاره کنم همینه.

من از بچگی آدم غصه خور و استرسی اصلا نبودم. همیشه با یک بیخیالی خاصی طی می کردم و درگیر اطرافم نمی شدم. همیشه با همکلاسیهام دوست بودم. حتی چون شاگرد اول و منظم بودم مبصر دائمی کلاس هم بودم. بچه شادی بودم ولی از طرفی وابسته به جمع نبودم. معمولا یک دوست خیلی صمیمی داشتم و بیشتر اوقاتم رو با اون بودم. آدم گروه نبودم زیاد. ریشه این درونگرایی و استقلال شخصیتیم رو در این می بینم که وقتی خواهر بزرگترم مدرسه رو شد و من و مادرم توی خونه نصف روز تنها بودیم یادمه همش مامانم درحال خیاطی بود و با خودش زیرلب حرف میزد یا موسیقی گوش میداد. با من حرف نمیزد. مادرم هم آدم جدی و کم حرفی بود. اصلا یادم نمیاد که مامانم باهام بازی کرده باشه یا سرمو روی پاش گذاشته باشم که بخوابم. یادم نمیاد نوازشم کرده باشه. یادم نمیاد قصه برام گفته باشه. ولی یادمه کتاب خریده بود. نوار قصه می گذاشت برام. دعوام نمی کرد بداخلاق نبود ولی مهرش رو هم زیاد ابراز نمی کرد.

من بودم و صدای چرخ خیاطی و تیکه پارچه هایی که باهاشون واسه عروسکام دامن و بلوز میبریدم و می دوختم.

شاید به همین خاطر بود که وقتی دانشگاه کرج قبول شدم و پدر و مادرم منو گذاشتن تو خوابگاه که برگردن اهواز مامانم گریه میکرد ولی من اصلا نه. برای کشف جاهای جدید و تجربه دانشگاه و خوابگاه و زندگی دانشجویی پر از هیجان بودم بدون ذره ای دلتنگی. دقیق نمیدونم این شخصیت ذاتیمه یا بر اثر تجربه های کودکی در من شکل گرفته.

بعد از گذشت 38 سال از عمرم می بینم من همچنان آدم تقریبا جمع گریزی هستم. زیاد تو جای شلوغ بمونم اذیت میشم. توی خونه باشم راحت ترم و مثلا بیرون رفتن به منظور شروع یک کار جدید برام سخته.

اصلا یه بحث دیگه رو باز کنم: استارت زدن هر کار جدید برام سخته ولی اگر شروعش کردم تا آخرشو میرم. مثل دوره آیلتس که چندین و چند سال شروعش رو به تعویق انداختم ولی وقتی رفتم تنها کسی بودم که بی وقفه تا ترم آخر ادامه دادم. مثل کلاس رقص باله. دوستام اسممو نوشتن ولی حتی توی امتحانات پایان ترم کارشناسی ارشدم من کلاسمو می رفتم ولی خودشون نه.

این ترس از شروع خیلی واسم تکرار شده ولی از جنبه خوبش استمرار برای اتمام کار هم همیشه بوده.

یادمه بچه که بودم با بابام میرفتم خرید مایحتاج خونه تا به یه قنادی می رسیدیم می گفتم بابا من گرسنمه و بابام که همیشه عجله داشت تا سریع خریداشو بکنه می گفت باشه برگشتنی برات میخرم. و نمی خرید. شاید از هر 20 بار یه بار. و این یکی از دلایل من برای تجربه حس ارزشمند نبودن بود. این شد که یاد گرفتم درخواست نکنم که باز هم رد نشه و ناراحت نشم.

اینه که سالهای سال بعد وقتی فارغ التحصیل شدم خیلی سختم بود که درخواست کار بدم و رد بشه. چون حس بی ارزشی بهم می داد.

ترس از رد شدن باعث میشد حتی قدم برندارم و هنوز هم همین نقطه ضعف رو دارم.

در عوض یه بعد تحسین برانگیز شخصیتم اینه که چون همیشه شاگرد زرنگی بودم که فن بیان خیلی قوی هم در تدریس داشتم همیشه مورد تحسین و تشویق معلمهام و پدر و مادرم قرار می گرفتم. اینکه تو باهوش و بسیار دقیق و باحوصله ای تمجیدی بود که همیشه می شنیدم. پس این در من قوت گرفت و همیشه در یاد دادن هرچیزی به هر کسی موفق عمل کردم.

شاید به علت دقت فوق العاده ام بوده که همیشه کند و آهسته کارهامو انجام می دادم (بجز ورزش که واقعا فرز و تیز هستم). همیشه ازم انتقاد میشه که یواشم ولی واقعا خودم باهاش مشکلی ندارم. مدتیه که ازم انتقادی هم نمیشه فکر می کنم از وقتی با خودم خیلی در موردش کنکاش کردم و پذیرفتم که کند بودن بد نیست و یک نقطه ضعف محسوب نمیشه بلکه اتفاقا در خیلی موارد کمک میکنه بهتر و تمیزتر کاراتو انجام بدی.

از طرفی وقتی برنامه ریزی داشته باشی به همه کار میرسی حتی اگه نسبت به دیگران کندتر باشی.

یه پاشنه آشیل سفت و سختی هم دارم تو باور فراوانی که البته شاخشو هنوز نشکستم ولی خش انداختم روش. آفرین میگم به خودم که دارم نشونه های ریز و موذیش رو توی رفتارها و تصمیمات روزمره ام پیدا میکنم و جلوش قد علم کردم. سالهای ساله که معروفم به آدم قانع. ولی این مخربترین تمجیدیه که ازم شده.

من قانع بودم چون به رزاق بودن خدا اعتقاد قلبی نداشتم. چون امید کمی داشتم که اگر بخوام برام مهیا میشه. چون ترس از دست دادن داشتم. مثل همون موقعی که میترسیدم پولای بابام تموم شه و برام شیرینی نخره.

عمری گذشته و من تازه دارم خودم رو از صفر می کوبم و آجر به آجر با راهنمایی استاد و توسل به قرآن می سازم. منی که عمری قرآن به دست بودم الان دارم روزی یک صفحه یا یک آیه رو به قلبم میسپارم. حفظ نمی کنم بلکه تلاش می کنم عمقشو درک کنم. روز و شب با خودم حرف میزنم. چون استاد گفته راهش اینه. می نویسم و گوش میدم چون استاد گفته من هم نوشتم و گوش دادم و ادامه دادم تا شدم انسان متفاوتی که هیچ شباهتی به گذشته ام ندارم.

واقعا این حرف استاد درسته که انقدر چراغ خاموش تغییر میکنی که اکه ثبتشون نکنی یادت میره کجا بودی. بله من نسبت به 3 ماه پیش خیلی تغییر کردم.

در عزت نفس.

در دوست داشتن خودم همینطوری که هستم (هم باهوش هم گاهی نه. کند ولی بادقت. جسور ولی سخت از جا بلندشو و …)

در توانایی ابراز عقیده بدون نگرانی از نظر دیگران.

در توانایی تشخیص حرفهای سمی و مخرب دیگران و جسارت دور کردن خودم از اونها.

در ارتباط برقرار کردن با حیوانات که وحشت همیشگیم بوده.

در اعراض کردن از ناخواسته هام.

نمیگم کامل و عالی شدم ولی خیلی بهتر از قبل شدم. دارم نتایج رو لمس می کنم.

اصلا یه تغییر بزرگ اینه که از چهار نفر به سمت من پول رسیده که خودم نه درخواست کردم نه خبر داشتم. از دو نفرشون که پول قلمبه. در صورتیکه من قبلا اصلا خودم رو لایق دریافت هدیه یا کمک مالی اونم به مقدار زیاد نمی دونستم. ولی الان میگم الهی شکر خدا داره برام پول بی زحمت و هدیه از آسمون میفرسته چرا رد کنم؟ چرا گارد بگیرم یا نگران بشم که پول بادآورده اومده پس باد هم میبردش. من همینطوری هم بنده خوب خدا هستم. لایقم دوست داشتنی ام. و اینو با حال خوب تو دلم تکرار می کنم.

سال پیش دخترم 3 سالش بود و خیلی به لجبازی افتاده بود. سر غذا خوردن. سر لباس پوشیدن. سر همه چی. هر روز تکرار جنگ اعصاب و برانگیختگی من و اون. ولی از یه جایی به بعد تصمیم گرفتم رها کنم. بذارم به میل خودش باشه. تحقیق کردم. کتاب خوندم. خودمو از درگیری ذهنی با اون رها کردم و به یک ماه نکشید که بچه آروم شد. روند وزن گیریش بهتر شد. لباسهایی که نمی پوشید رو پوشید. و شد بچه ای که شخصیت خاص خودش رو داره و قدرت نه گفتنش هم سرجاشه ولی اصلا منو اذیت نمیکنه. دیگه خبری از جنگ و دعوا نیست. الان که در آستانه 4 سالگیه نمونه خیلی از اطرافیانه بعنوان یه بچه خیلی خوب و مودب و بی آزار. در عین حال باهوش و مهربون.

الهی صدهزار مرتبه شکرت که در هر سختی آسانی قرار دادی و به ما قدرت فکر کردن دادی تا با رجوع به قلبمون و استفاده از ذهن قدرتمندمون خلق کنیم آنچه احساسمون میگه زیباست.

الهی شکرت که با قلبمون متصلیم به تو که خود صراط المستقیمی.

الهی شکرت برای این استاد بی نظیرم که عاشقشم.

سلام و ارادت ویژه به شما آقا جمال گل دوست داشتنی. ساغول

من دو سه ماهی هست که شما رو در سایت شناختم و از همون کامنت اولتون شما رو فالو کردم و سعی می کنم از نظرات بسیار کاربردی و ارزشمندتون حتما استفاده کنم. بخصوص توی عقل کل.

راستش رو بخوای متفاوت ترین و دلنشین ترین کامنتی بود که توی این فایل تا به اینجا خوندم چون تا حدود زیادی، نه کاملا، شبیه به خودم بود.

از اونجایی که من خودم رو در این 38 سال زندگیم فردی درونگرا و آروم شناختم متوجه شدم که اتفاقات هرچی بزرگتر باشن منو کمتر تکون میدن. چه مثبت و چه منفی. و گاهی اتفاقات خیلی ریز و جزئی منو بیشتر درگیر میکنه.

فراموش کردم که شما رو تحسین کنم بابت نوشتار و ادبیات شیرین و بسیار قویتون. سبک صحبت کردن شما برای من جذابه و دوست دارم حتما تا آخر کامنت رو بخونم. شاید بخاطر صداقت و روراست بودنتون با خودتون هست. شاید بخاطر همون درک عمیقی که از احساسات خودتون دارید.

منم بخوام مثال بزنم در اتفاقات خیلی غم انگیز و عمیقا شادی آور کنترل عجیبی روی خودم دارم که این ناخودآگاهه و دست خودم نیست. به قول شما از بچگی همینجور بودم. ولی کامنتهای بچه ها رو که می خوندم چون شبیه من نبود فکر می کردم من آدم بی احساسی هستم. حتی بعضیا هم اینو بهم گفتن در زندگیم.

ولی اینطور نیست. در واقع من حس می کنم درک می کنم ولی درگیرش نمیشم. یا سریع از اون موقعیت خارج میشم. دقیقا مثالهاتون در مورد منم صدق میکنه.

مثلا مدارک پزشکی بیماری سرطان پدرم رو بردم دکتر خیلی خوبی طرفای میدون انقلاب بعد که دکتر دید و گفت سرطانش پیشرفته تر از اونیه که بشه درمانش کرد و فقط باید منتظر بود، من از دکتر تشکر کردم و از مطب اومدم بیرون دست ترانه کوچولومو گرفتم و بردمش پارک لاله و نمایشگاه صنایع دستی و یه سیب زمینی پنیری هم گرفتیم. یادمه اسم سس قرمزش هم ترانه بود. از ترانه با سس ترانه هم عکس گرفتم و خندون با مترو برگشتیم کرج.

فرداش کمی تو فکر فرو رفتم ولی باز قدرت امیدم به درمانهای جدید یا تغییر افکار پدرم جوری که بتونه باعث بهبودش بشه بیشتر بود. حتی احتمال از دست دادنش رو هم میدم ولی باز میگم الهی شکر اینهمه سال بهترین پدر بالای سرم بوده. هرچی بشه من قوی ام با اینکه دلم براش یه دنیا تنگ میشه. و یک کلمه هم به خودش نگفتم که دکتر چی گفته. گفتم دکتر همون نظر دکتر خودتو داده داروهاتو مصرف کن خوب میشی ان شاالله. اوضاعت خوبه.

نمی دونم از بچگی یه خوشبینی و امید خاصی داشتم که الان فهمیدم تو این دنیا تنها من نیستم که اینجوری ام.

ترم 1 ارشد از 3 تا درس هرسه تاشو افتادم. یک ساعت گریه کردم ولی بعدش تموم شد. ترم 2 شاگرد اول کلاس شدم و واسه پایان نامه ام استادم انتخابم کرد که برم خود سازمان انرژی اتمی تهران با راکتور تحقیقاتی کار کنم.

در مورد فرشته ها به نظرم دنبال فرکانس سازنده نگرد. شما مقاومتی که خیلیها دارند رو نداری که این اتفاقات میفته. در واقع ترمزی که نداری باعث ورود به سرزمین فرشتگان میشه. گاهی که میبینی کسی خیلی درگیری و بدهکاری و مشکل در انجام کارهاش داره یاد خودت بیفت و خودت رو تحسین کن. بگو آهان پس من این افکار رو ندارم که خدا واسم فرشته میفرسته. باریکلا به من که فلان باور اشتباه رو مثل فلانی ندارم.

استاد چندین هزار بار گفتن نیروی حاکم بر جهان خیر مطلقه. دوری از منبع خیر باعث رنج و فشار و سختیه. ورود آدمهای خوب و رخ دادن اتفاقات عالی در زندگی و نعمتها کاملا طبیعیه. اونچه غیر طبیعیه اونه که ما جلوش رو بگیریم.

پس این حالی که خدا داره بهت میده یعنی داری طبیعی رفتار می کنی و در مسیر جریان آب هستی. بیشتر و بیشتر ریلکس و رها باش. اعتماد و ایمانت به خدا بیشتر باشه این جنس از اتفاقات هم بیشتر میشه.

ممنونم که پاسخ طولانی منو خوندی داداش. من از شما خیلی چیزها یاد گرفتم و بی نهایت بابت وجود نازنینت از خدا سپاسگزارم.

بدرخشی تا ابد.

درود بر شما سودا جان

آفرین بر تو که اینهمه تغییرات مثبت رقم زدی و ار اون مهمتر اونها رو می بینی بهش اهمیت میدی برای خودت تکرار می کنی و از خودت تشکر می کنی. از خدا بابتش سپاسگزاری می کنی و اینجوری به خودت نیروی بیشتر میدی. درسته همین درسته.

من با خوندن کامنتت متوجه شدم تقریبا تمام تغییراتی که در مورد خودت نام بردی واسه منم اتفاق افتاده که ازش غافل بودم. انقدر به قول شما نرم و مخملی تغییر کردم که به چشمم نیومده بنابراین به ذهنم نرسیده که بنویسمش و خودم رو تحسین کنم.

کار شما درسته و حرکتت قطعا سرعت بیشتری می گیره. منم از شما یاد گرفتم که به خودم اینجوری جایزه بدم تا ذهنم بیشتر جهت دهی بشه و قوت مضاعف بگیره برای ادامه مسیر.

مرسی که اینقدر قشنگ نوشتی.

سلام دوست خوبم سمیه گل. خیلی ممنونم از محبت و توجهت

اصلا انقدر صحبتهات و افکارت و گذشته مربوط به سایت و 12 قدمت شبیه من بود که یک لحظه فکر کردم خودم این کامنت رو نوشتم. دقیقا انگار خود منی.

منم هم برای خودم و هم برای شما خیلی خوشحالم. من خودم از قبل خیلی معتاد به اینستا و موارد مشابه نبودم ولی اینجا هم زیاد نمی اومدم. اصلا نمی دونم تمام وقت روزمو کجا سپری می کردم. ولش کن هرچی بود همون الافیها و سردرگمی ها منو انقدر خسته و مستاصل کرد تا کشوند به اینجا. الهی شکر که به بیراهه نرفتم. شاید دلیلش علاقه قلبیم به خدا بوده که همیشه اطمینان داشتم باید حواسم بهش باشه و حواسش بهم هست. شاید همون یک جمله از نمازم که با اندکی آگاهی می گفتم: اهدنا الصراط المستقیم. یا زمانیکه از رکوع بلند می شدم با حواس جمع می گفتم: سمع الله لمن حمده (خدا به کسی که اون رو ستایش می کنه گوش میده)

اینا در جهان گم نشده بود و انرژیش به صورت هدایت به این سایت و این استاد بی نظیر در وجود من متجلی شد.

از آقای عطار روشن گفتی و کردی کبابم! دیگه نگم که خودش یه کتابه.

من اولین باره مفهوم عزت الهی رو بصورت عملی مشاهده کردم. در وجود آقای عطار روشن و سید علی خوشدل دیدمش. که عطسه هم می کنن 300 تا لایک می گیره.

الهی ما رو به راه کسانی هدایت کن که بهشون نعمت دادی. خودت شخصا عزت دادی چرا که هیچکس توانایی دفع خیر تو رو نداره.