پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سوال اول: چه شرایط و اتفاقاتی در زندگی، شدیدترین احساسات را در شما برانگیخته می کند؟

چندین مورد وجود داره که منو به شدت احساساتی میکنه و هرباری که برای کنترلش قدم برداشتم موفق نشدم چون واکنشم واقعا شدیده ( منم کمالگرا بودم توقع داشتم در تلاش اول حلش کنم)مخصوصا واکنش منفی که بروز میدم و بعد از بروز واکنش خیلی خودمو سرزنش میکردم ،با دوره عزت نفس کمی بهتر شدم اما رضایت بخش نیست!

یک) وقتی کسی منو نصیحت میکنه و از راه و روش شخصیم عیب و ایراد میگیره به شدت واکنشی جواب میدم نظر احساسی بهم میریزم و همون لحظه حس میکنم مغزم داره منفجر میشه دلم میخواد کلی حرف به طرف مقابل بزنم احساسمم به اون فرد منفی میشه ؛

هرچند که جدیدا خیلی جلوی خودمو میگیرم تا بی احترامی نکنم ولی خب چه فایده که توی ذهنم اون حرفارو به شخص مقابل میزنم حتی گاهی زیر لب ی چیزایی زمزمه میکنم تا مدتی مثلا چندساعت یا چندروز حسم بده .

این موارد بیشتر با مادرم و افراد نزدیک خانواده ام پیش میاد

مادرم به ظاهر خیلی مذهبیه و تموم اعتباری که برای انسانها قائله بخاطر دین و مذهبه و منی که نماز نمیخونم تو مراسم عزاداری شرکت نمیکنم و کلی بگم مثل عموم جامعه رفتار نمیکنم ،خیلی مورد انتقادش هستم ،هر از گاهی میخاد نصیحتم کنه ، میگه چرا نماز نمیخونی چرا فلان نمیکنی و کلی از عذاب و جهنم میگه از خدای قهار و ظالم و ساختگی میگه در آخر میگه دلم برات میسوزه بخاطرهمین این حرفارو بهت میگم ،حیفه تو نیست بری تو آتیش جهنم بخاطر نماز نخوندن یا فلان مورد؟؟؟

شنیدن این حرفها که میدونم بی پایه و ساختگیه فشار زیادی بهم وارد میکنه تحملش سخته

قبلا جوابهایی که میدادم به شدت تند و واکنشی بود که مادرم ناراحت میشد و به دلیل عزت نفس پایینم خودمو سرزنش میکردم الان مدتیه سکوت میکنم منتها تو ذهنم جوابشو میدم باهاش میجنگم!!!!

یا مورد بعدی اینکه من هیچوقت برای تصمیماتم محتاج کسی نبودم چه تصمیمات بزرگ چه کوچیک از بچگی همیشه خودم تصمیم گرفتم و کسی دخالت نکرده ،الان که سی ساله ام گاهی اوقات برای بعضی تصمیماتم مادرم احساس بد بهم میده و میگه کارت اشتباه بود (فهمیدم احساس گناه دادن رو مادرم خیلی خوب بلده حتی برای جزیی ترین کارها) با وجود اینکه خودم از تصمیمم راضی ام ولی چون مادرم طرز فکر و عقایدش متفاوته به هر طریقی که هست مخالفتش رو اعلام میکنه و خب منم بخاطر عزت نفس پایینم احساس گناه رو پذیرا میشم!

شنیدن همین حرفا خیلی خیلی احساساتمو بهم میریزه ،جدیدا خیلی کم حرف میزنم و به اصطلاح بحث نمیکنم ،سریعا مکانو ترک میکنم یا موضوع دیگه ای مطرح میکنم ولی تو سکوت و خلوتم این بحثهارو بارها مرور میکنم بارها جواب بحثارو میدم دقیقتر و واضحتر بگم همیشه در حال نشخوار ذهنی هستم و همین مسائل باعث شده مدام تو ذهنم در حال جنگیدن با نزدیکترین فرد زندگیم یعنی مادرم باشم!!! و کلی حس بد بهش داشته باشم‌.

(به طور کلی من نمیتونم نظراتی مخالف عقیده و سبک شخصیم رو تحمل کنم و شنیدنش خیلی بهم فشار میاره این مورد خیلی حس بد برام داره )

دو ): مورد بعدی که احساساتمو خیلی برانگیخته میکنه ولی شدتش از گزینه بالا کمی کمتره ولی یکجورایی با گزینه بالایی ارتباط داره ،انتقاد کردن هست مثلا از یکسری کارام یا یکسری اخلاقام انتقاد کنند احساس پوچی میکنم

در یک لحظه مغزم ارور میده و ممکنه گریه م بگیره

کلی فشار عصبی بهم وارد میشه احساس میکنم مغزم داغ میشه و گُرگرفته.

دلیلش کمبود عزت نفسه و تایید طلبی افراطی

تا وقتی تاییدم کنن کنارشون هستم دوستی میکنم ولی به محض انتقاد کردن ،دشمن خونی اونها میشم و ازشون بدم میاد حتی اگه افراد مهم و نزدیک زندگیم باشن.

تمام خوبیهاشون رو فراموش میکنم و دیگه هرچی تلاش کنند مثل سابق نمیشن برام

چون ازشون توقع همچین حرف و انتقادی نداشتم خیلی برام سخت بوده پس دلیل دیگه ش حساب کردن بیش از حد روی افراده.

با اینکه از انتقاد کردنها به باگهای بزرگ شخصیتیم پی بردم اما نتونستم با اون آدمی ک ازم انتقاد کرده مهربون باشم‌‌.

سه)؛ مورد بعدی که باعث بروز واکنش بدم میشه و احساسات منفیمو برانگیخته میکنه،سوالهای ساده و مسخره ای هست که ازم پرسیده میشه!!!

گاها مسئله ای به نظر من خیلی خیلی پیش پا افتاده و ساده است میگم هر نوزادی بلده! و پیش میاد افرادی توی همین مسائل ساده گیرهستن و سوال مسخره ازم بپرسن ،در اینمواقع خیلی احساساتم بد میشه و اغلب خیلی تند جواب میدم

طرز حرف زدنم باعث ناراحتی فرد سوال کننده میشه

برای این مسئله فکر میکنم همه باید مثل من توی موضوعی خاص دانا باشند همه چیزو بدانند

بخاطر همین مورد من هیچوقت در بحث آموزش خودمو موفق نمیدونم چون خیلی پیش میاد مسئله ای رو بارها تکرار کنم و هیچوقت حوصله تکرارو نداشتم با تندی و اخم خاستم مطلب رو یادآوری کنم بنابراین خودم و فرد مقابلو ناراحت کردم.

چهار:

اگه به کسی بیش از حد اعتماد داشته باشم و اون فرد از اعتمادم سو استفاده کنه احساسات منفی ام جوری برانگیخته میشه که حتی حاضر نمیشم یک کلمه با اون فرد حرف بزنم و میگم از چشمم افتاد.

و اون فرد حتی اگه خودشو تیکه پاره کنه در احساسات من نسبت بهش تغییری ایجاد نمیشه!!

پنج:

بنده روی آن تایم بودن خیلی حساسم،همیشه سروقت حاضر میشم.

اگر کسی قراری بامن داشته باشه و دیر بیاد احساساتم دچار غلیان میشه خیلی اعصابم بهم میریزه

حتی چندسال پیش بخاطر همین مسئله رابطه عاطفیمو کات کردم چون هربار دیر میومد منم بخاطر توجهم همیشه همین ناخاسته رو جذب میکردم ، بار آخری که طبق معمول بیست دقیقه ای منتظرش بودم خیلی بهم ریختم کلی پیام ناراحت کننده بهش دادم و رابطه رو‌ تموم کردم !!!

چه هیولایی هستم استاد!! الان که مینویسم خیلی از خودم ترسیدم انصافا روبرو شدن با خود واقعیم مثل پا گذاشتن به تونل وحشته