پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 2

سلام به استاد عزیزم و مریم بانوی نازنین و دوست داشتنی و به همه ی دوستان جان در این سایت رویایی

خدای مهربونم رو شاکرم بخاطر وجودتون و آموزشهایی که هر بار شگفت زده مون می کنه انقدر که خوب و عالی هستن… چقدر سؤالای کمک کننده، و چقدر ذوق دارم که با این سوالا و با کار کردن تو دوره ی کشف قوانین قراره چه تفاوت‌ها بکنم و چه نتایجی بگیرم خدایا شکرت. شاید من مدارم بالاتر رفته یا با تعهد بیشتری دارم این دوره رو جلو میرم، هرچی هست حس می کنم اصلا این دوره غوغا داره میکنه…

و اما جواب به سوال این فایل… دیروز که فایل رو گوش دادم بعدش کلی فکر کردم با خودم و دیدم چقدر پترن آدمایی که دور و برم هستن عوض شده! و بعد دیدم همینطور که من پروسه ی رشدم رو طی می کردم، هم از نظر موقعیت فیزیکی جامون عوض شده و هم با این جابجایی کلی از آدمای دور و برمون عوض شدن و قطعا افراد با فرکانس بهتری دورم هستن. تا وقتی تو شهر Ithaca در ایالت نیویورک بودیم، شهر دانشجویی بود و من کارم تو دانشگاه کرنل. قبل از آشنایی با استاد که رسما تو در و دیوار بودم و چک و آفت‌ها بود که روانه ی من بود. حتی استادی «به تورم خورده بود» ( که الان می دونم باید بگم جذب کرده بودم) که نه حقوقی بهم می داد نه به وعده و وعیدش عمل می کرد. افرادی هم که تو گروهش بودن اکثرا مثل منِ اون زمان اعتماد به نفس پایین، مشرک که امیدشون به این استاد بی لیاقت بود و کلی چیزای منفی دیگه… یکسال بیشتر طول کشید تا من تونستم خودمو از اون باتلاق بکشم بیرون و خدا رو هزاران بار شاکرم که با اینکه اعتماد به نفسم بدتر از قبل شد ولی یه کم عزت نفس داشتم که کمک کنه خودمو از اون شرایط بکشم بیرون. بعد خدای مهربونم گفت حالا که این جهاد رو کردی و با اینهمه مشکل و مساله حرکت کردی، منم بهت پاداش می دم، موفق شدم با یه استادی تو همون دانشگاه کرنل صحبت کنم برای ریسرچ تو آزمایشگاهش، که ماه بود… ساپورتیو، با اخلاق، هروقت تو جمعی همسر منو می دید حتما کلی از من تعریف می کرد و می گفت تو باید بهش افتخار کنی داره گروه منو اداره می کنه و از این حرفا… من اوایلی که رفتم تو گروهش بود که شروع کرده بودم به گوش دادن فایلهای استاد. ولی فقط گوش می دادم و به دلم می نشست. خیلی تمرین و کامنت خبری نبود. الان که دارم به عقب نگاه می کنم می بینم خب همه ی این تغییرا و بهتر شدنا نتیجه ی همون یکم کار کردن رو خودم بوده ولی اون موقع نمی ذاشتم به حساب قوانین. آدمای گروه به وضوح بهتر بودن با خودشون بیشتر در صلح بودن. هرچند همه دانشجو بودن و بهرحال هر از گاهی با مشکلات خودشون دست و پنجه نرم می کردن ولی تفاوت آرامش اون افراد نسبت به آزمایشگاه اول زمین تا آسمون بود. بعد از دوسال که دیگه اپلای کردم برای کار، هدایت شدیم به Novi در ایالت میشیگان و محیط جدید با افراد جدید. خداوند مهربون همیشه هوامونو داره اگه خودمون بخوایم ازش درخواست کنیم. خدا رو شکر وقتی اومدم تو شرکت و کار ریسرچ رو شروع کردم، دیدم به طرز عجیبی گروه R&D که حدود 15 نفر هستیم، همه مهربون و ساپورتیو و نایس هستن. از اون استرس ددلاینا تو آکادمی خبری نیست، همه ریلکس هستن زندگی شخصی آدما مهمه. ساعت 5 که میشه در لپتاپ رو می بندی و کار تمومه… خلاصه خدا رو شکر همکارام از مدیر و سینیور منیجر تا بقیه همکارا همه بی ریا، در صلح با خود و خوش برخورد هستن و مدام تو و کارت رو اپرشییت می کنن. و تازه تو رو تشویق می کنن دنبال رشد فردی خودت هم باشی. و این نتیجه ی طبیعی قانون جهان هست چون من دارم رو خودم کار می کنم پس تغییرات هم ادامه داره و رو به بهتر شدنه از هر جهت. دوستان ایرانی و غیر ایرانی هم که باشون رفت و آمد می کنیم نسبت به ایتاکا، از رفاه مالی کاملا بهتری برخوردارن (که طبیعیه ایتاکا شهر دانشجویی بود و اینجا همه کار شرکتی دارن). قبلا دوستایی که مشکلات خانوادگی دارن تو حلقه ی دوستای نزدیکمون بودن الان همه خوب و خوشن و دو سه نفر هستن که حس می کنم آرامش خاصی دارن و با خودشون در صلح هستن. به خودشونم گفتم اینو. خلاصه که در حال حاضر آدمای دور و برم خیلی شرایط و فرکانس بهتری از آدمای قبلی دارن. یه نکته ای که در مورد روابط به ذهنم می رسه اینه که خب من و همسرم روابطمون واقعا عاشقانه س و خدا رو شکر، هر روز هم بهتر میشه. اما در مورد دوستای فردی خودم، خیلی دوست صمیمی ندارم که بگم با این فرد 100 در 100 راحتم و صمیمی. یه دوست دارم که در ایالت دیگه ای هست و واقعا مثبت بین و خوشحال هست همیشه و هرازگاهی می بینیم همو، اما اینجا هنوز صمیمیت به اون شکل شکل نگرفته، شاید یه دلیلش این باشه که با خواهرام که کانادا هستن و زیاد می ریم پیششون مثل دوست هستیم واقعا و خیلی نیازی به دوست دیگه نداشتم. یا نمی دونم شاید این فقط یه توجیه تو ذهنم هست. البته که کمتر از دو سال هست اینجا هستیم و یکی از خواسته های من که به امید خدا و فرکانس خودم به زودی خلق میشه، داشتن دوستان عباسمنشی در درو و برم هست. دوستان گل این سایت هم که واقعا بی نظیر هستن و خوندن کامنتاشون شده یکی از بزرگ‌ترین لذتهای زندگیم… خدایا شکرت.

سلام سعیده ی عزیز و دوست داشتنی که دل همه رو بردی با کامنتات… خیلی تکراریه که بگم چقدر خوب می نویسی… مرسی که انقدر کامنتات خوبه و به دل می شینه… نکته ی خیلی مهمی بود برام که منتظر هدایت خدای مهربون می مونی برای نوشتن کامنت. چون تو و بقول خودت حمید حنیف و خیلی‌ بچه های دیگه که انننقدر کامنتاتون عالی و فوق العاده س نمی خواین فقط کامنت نوشته باشین. می خواین اون چیزی که خدای مهربون میگه بنویسین… اینجوری میشه که کامنتاتون انقدر درس توش هست.. واقعا مرسی که این نکنه رو یاداوری کردی بهم… مرسی که کامنت می ذاری… امیدوارم منم بزودی مدارم بالاتر بره و بتونم مثل شماها کامنت بذارم. البته که می دونم خیلی بهتر شدم و خدای مهربونم رو شاکرم که دارم تکاملم رو طی می کنم تو کامنت نوشتن. من تا 5-6 ماه پیش بندرت کامنت می ذاشتم. البته بیشتر دوره ها رو گوش می دادم و یه توجیه هم برا خودم داشتم کامنت نذارم اونم این بود که دوره ها رو با خواهرام و مامانم شریکی می خریدیم ولی همش از پروفایل خواهرم بود و می گفتم ولش کن حالا من بیام از پروفایل یاسی بنویسم سلام من سمیه م؟ بی خیال، فعلا همین که فایلا رو گوش بدم بسمه. و واقعا هم بسم بود چون فرکانسم در همون حد بود، فایلای زندگی در بهشتم فقط می دیدم اما چی می شد تا من یه کامنت بذارم… به مرور از دو ماهی یه کامنت، شد ماهی یکی، دوهفته ای یکی، هفته ای یه کامنت… فایلای نتایج رضای عزیز عطار روشن یه جرقه در من زد که «تو به این میگی کارکردن؟؟ خودتو مسخره کردی؟ به خودت بیا اینه تعهد اینه اراده برای تغییر… یاد بگیر و ببین که درست کار کنی چه نتیجه هایی می گیری…» خلاصه که کلی خجالت کشیدم و از اونجا استارت خورد و من سعی می کردم رو هر فایل یه کامنت بذارم… تو این مدت شاید دو سه تا کامنت دلی هم داشتم که موقع نوشتن وصل بودم…

حالا کامنت شما برام شد یه تلنگر که کامنت بنویس ولی نه هر کامنتی… بذار روح خدا در تو جریان داشته باشه وقتی می نویسی، بذار وصل شی به منبع و بنویس… بازم مرسی که انقدر زیبا و دلنشین می نویسی…

امیدوارم در پناه حق سالم و شاداب و ثروتمند باشی سعیده جان.