پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 4

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام به پدر خیرخواه این خانواده استاد عزیزم

سلام به مریم که خیلی دلم براش تنگ شده و دلم میخاد ببینمش که دیگه رفتم سراغ فایلهای سریال زندگی در بهشت برای دیدنش

و سلام به بهترین دوستانم.

چقدر خوشحالم و افتخار میکنم که در این جمع هستم و چقدر به دوستانم در اینجا افتخار میکنم.تمام دیشب رو گذاشته بودم برای خوندن کامنت تا موقع اذان صبح.دوستانم دانشجویان ممتاز از کامنت سید علی خوشدل به سعیده شهریاری به احسان مقدم به جمال به حمید امیری و ……دوستانی که فالوشون کردم و یکی یکی کامنتاشون ایمیل اومده و من با تمام شوقم و تمام تمرکزم اونها رو خوندم.یه نکاتی رو برای خودم مینویسم.

درمورد سوال این قسمت درباره من بیشترین واکنشی که نشون میدم گریه کردنه .من وقتی به مشکلی برمیخورم که خیلی ناراحتم میکنه خیلی گریه میکنم طوری که یه وقتایی سعی میکنم خودمو کنترل کنم که یه کسایی دوروبرم نباید متوجه بشن موضوع رو اما از دستم خارجه.

یا مثلا الگوی مادرم وقتی یه اتفاقی میوفته اینه که خیلی سریع شروع میکنه به دنبال مقصر گشتن.و طوری اینکارو میکنه و انگشت اتهام رو به سمت کسی میبره که بعضی وقتا اصلا من و بقیه میمونیم که مادر چطور تونسته یه همچین ارتباطی رو بین این اتفاق و این مقصر ایجاد کنه.یا اینکه از عملکرد یه نفر راضی نیست بنابراین اگر یه اتفاقی بیوفته یطور عجیبی ارتباطش میده به اون شخص.

الگوی مادرم رو گفتم میخام بگم که این الگو در همه ی ما هم هست .حالا کمتر یا بیشتر یا اینکه مثل من از وقتی دارم روی خودم کار میکنم خیلی کمترش کردم چون میدونم هیچ عامل بیرونیی تاثیر نداره یا اینکه نباید قضاوت کنم و اینکه نباید همه چیز رو با هم قاتی کنم.

استاد من فکر میکنم که واکنش ما بستگی به ماهیت اون چالش و اتفاق داره.مثلا من در مواقعی که در شرایطی قرار میگیرم که استرس روی من زیاده مثلا استرس انجام یک کار یا استرس داشتن یک مسیولیت و ترس از اینکه نکنه نتونم انجامش بدم یا وقتی که برای انجام کاری چیزی رو بلد نباشم میرم سراغ غذا خوردن و همیشه دنبال یه چیزی هستم که بخورم.

یا مثلا ماهیت اون اتفاق بد یک برخورد و مشکل در ارتباط با یکی از اعضای خانواده باشه که مثلا میبینم زور میگن یا دارن رفتار نادرستی انجام میدن دررابطه با موضوعی یا منو نمیفهمن من به شدت عصبی میشم.

یا مثلا موقع اتفاق افتادن چیزهایی که به من حس قربانی شدن میداد یا در چند سال قبل که بیماری داشتم و نیاز به جراحی داشت وقتی فهمیدم به سیگار کشیدن تمایل پیدا میکردم البته فقط یک تمایل بود و خب کاملا هم کنترلش کردم و الان اصلا اینطور نیستم.

گاهی وقتا خصوصا این سالهای اخیر که با این آموزه ها اشنا شدم تمایل به پیاده روی داشتم .چند دفعه یادم میاد چیزهایی پیش اومده که ناراحت کننده بود و من فقط دوست داشتم برم پیاده روی و همینکارو هم کردم.

اما اگر بخام یک واکنش غالب رو بگم همون گریه کردن غیرقابل کنترل و هیچ حرفی با کسی نزدنه.مثلا شاید کسی بیاد ازم بپرسه که موضوع چیه خب بگو بدونم چی شده اصلا نمیتونم هیچ توضیحی اونموقع بدم .

و اما استاد من بعد اینکه گریه هامو کردم خیلی جدیتر میشم برای تغییر خودم و کار کردن روی خودم و نگاه همه جانبه به زندگیم و بررسی و جدیت توی انجام کارهایی که باید انجام بدم.و اینجا راستش از خودم راضی نیستم میگم زهرا چرا از اون دسته ادمهایی که تا فشار زیادی وارد نیاد متعدانه عمل نمیکنی به انچه که یاد گرفتی و دوست دارم این قدرت رو در خودم بوجود بیارم که قبل تلفات دادن به داد خودم برسم.

استاد یه درخواست و یک سوال:

از دوستان عزیز هم خواهش میکنم لطف کنن نظرشون رو بگن

یک مثال از ارتباط واکنشی که نشون میدیم با باورهای بنیادی در ما بزنید.یعنی اینکه دارم فکر میکنم که منی که مثلا موقع یک اتفاق بد گریه میکنم نشان دهنده چه باوری در من هستش؟

استاد خیلی ممنونم از این فرصتی که با این فایلها به ما دادید برای خودشناسی.نعمت خیلی بزرگیه واقعا .ان شالله که قدردان باشم و استفاده کنم

در پناه حق

خیلی دوستتون دارم