پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 4

سلام به حمید عزیز!

وقتی میام کامنت هات رو میخونم انگار وارد یه گلستان شدم! هر چی بخوای توش پیدا میشه!

اشعار ناب که هر بار میخونمشون آخرش با خودم میگم “به به…”

آیاتی که دل آدم رو میبره…

اطلاعات عمومی…

امثال و حِکَم…

مثال های واقعی از زندگی شخصی…

یه معجونی که آدم دلش میخواد هیچ وقت این کامنت تموم نشه! چنین خوب چرایی؟!!

خدایا شکرت به خاطر اینکه حضور و فعالیت من توی این سایت مصادف شده با حضور دوستان نازنینی مثل حمید امیری عزیز و بقیه ی دوستان!

چقدر خندیدم از اون قسمت که در مورد جمع کردن حادثه سر کار نوشته بودی :))))) درسته که به شوخی نوشته بودی “ادای فرشته های نجات رو درمیاریم”، اما مطمئنم شما توی این کار چیزی کمتر از فرشته ی نجات نیستین!

یه چیزی بگم بخندی! من اون موقع ها که ایران بودم یادمه هنوز خیلی جا نیوفتاده بود عابرها ی پیاده منتظر سبز شدن چراغ عابر پیاده بمونن و خیلی ها رد میشدن…من همیشه ولی صبر میکردم تا چراغ سبز بشه حتی اگر ماشین نمیومد…بعد وقتی سبز میشد و رد میشدم دقیقاً احساس یک قهرمان رو داشتم که داره موزیک قهرمانی براش پخش میشه :))))) نمیدونم چرااااا؟! واسه ی این کار ساده!! حالا شما که میرین حادثه ی مربوط به جون آدما رو رفع و رجوع میکنین حق دارین که حس اون ماکسیموس نمیدونم چیچی رو داشته باشین…چون واقعاً قهرمان هستین!

موضوعی که درباره ی ست پوینت گفتین خیلی جالب و درسته. البته که با هر بار کنترل ذهن، ست پوینت ذهن هم بیشتر میشه و ظرفیت بالاتر میره، ولی اساساً ما وقتی به طور متوالی این کنترل ذهن رو نشون بدیم در شرایط چالش، نتیجه ش این میشه که چالش های استرس زای کمتری هم برامون پیش میاد که نیاز به کنترل ذهن شدید داشته باشه. قربون خدا برم با قوانین زیبای خلقتش! خدایا شکرت!

قهوه :)))

اگر قهوه جزء مواد اعتیادآور محسوب میشد که الان همگی (یا شاید 80 درصدمون) توی انجمن معتادان گمنام دور هم داشتیم تخمه میخوردیم :)))))

آخ آخ اون بیت آخری از اونا بود که دلم رو برد!

“الا ای پیر فرزانه مکن عیبم ز میخانه

که من در ترک پیمانه دلی پیمان شکن دارم

چو در گلزار اقبالش خرامانم بحمد الله

نه میل لاله و نسرین نه برگ نسترن دارم”

عالی هستی حمید عزیز! در پناه خدا بهترین ها رو برات آرزو میکنم که لایقش هستی!

(میشیگان پیش خواهرم رفتی خبر بده منم میام، خیلی نزدیکیم خخخخخخ)

سلام به حمید عزیز!

من هم مثل شما گاهی اوقات نمیدونم کجای کار هستم! میدونم مسیرم درسته، اما نمیدونم واقعاً چقدر ایمان حقیقی به خدا دارم…بعضی از پاشنه های آشیلم که میبینم هنوز حل نشده (البته که خیلی بهتر شده) اما باز هم ترس ها و تردیدها میاد سراغم، احساس میکنم هنوز راه دارم تا توحید عملی!

دقیقاً ما بعضی وقت ها باید به خودمون بگیم وایسا! انقدر دست و پا نزن! آرام باش! نفس عمیق بکش! و بذار خدا در تو جریان پیدا کنه…ما برای این به دنیا اومدیم که لذت ببریم…ما هر چی میخوایم توی این دنیا از کار و ثروت و سلامتی و روابط گرفته، همش برای اینه که حالمون خوب باشه و احساس خوشبختی کنیم…پس من اگر همین الان با همین شرایطی که دارم بتونم اون حال خوب رو در خودم ایجاد کنم، به خاطر خدایی که دارم، به خاطر نفسی که میکشم، به خاطر بالش نرمی که دارم، به خاطر هوای خوب و مناظر زیبا و … این لیست میتونه صفحه ها ادامه داشته باشه…اگر بتونم اون حال خوب رو در غالب اوقات روز در خودم حفظ کنم، چاره ای نیست به جز روانه شدن اتفاقات خوب در زندگی من!

من هم با اینکه دستاوردهای خیلی زیادی داشتم تو زندگیم، کمتر اونا رو به خودم یادآوری میکنم و بیشتر ذهنم درگیر نداشته هام میشه. احساس کمبود لیاقت پاشنه ی آشیل خیلی از ماست و من خودم خیلی باید روش کار کنم هنوز.

چقدر لذت بخش بود توصیفی که از باغ پدر خانومتون کردین و لذت هایی که بردین! مخصوصاً پریدن توی حوض وسط گرما ؛-)

گفتین طالقان! پدر و مادر من هم یک باغ در طالقان دارن و بیشتر اوقات اونجا هستن و من هم وقتی ایران بودم خیلی اونجا میرفتم، انرژی و فضای فوق العاده ای داره و سراسر آرامش هست اونجا :)

ممنونم از کامنت خوبی که گذاشتین و باعث شدین من هم بنویسم و قانون رو اول به خودم و بعد به همه ی دوستان یادآوری کنم!

در پناه خدا بهترین ها رو براتون آرزو میکنم و چه جالب که فردا 2000 امین روز ورود شما به این خانواده ی صمیمی هست! بهتون تبریک میگم و انشالله زندگیتون هم مثل همین عدد رُند و رَوون پیش خواهد رفت :)