پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 4

به نام خدا

خداوند عزیزم را شاکرم که در این لحظه زیبا، دارم در این وبسایت کامنت می نویسم و قرار است لحظات زیباتری را جذب کنم.

با شناخت خودمان است که بهتر می توانیم فرکانس های ناخودآگاهمان را درک کنیم

و با درک آن فرکانس هاست که تصمیم می گیریم برخی از آن ها را تغییر دهیم

تا با تغییر فرکانس هایمان نعمت های بیشتر و زیباتری را به سوی من جذب کنیم.

استاد و دوستان عزیزم، من معمولا در شرایط استرس زا موارد زیر را انجام می دهم:

1. حدودا از 9 ماه پیش که در سایت کامنت می نویسم، می دانم که نوشتن کامنت معجزه می کند، اولین کاری که در موارد استرس زا انجام می دهم این است که به خودم یاد آوری می کنم که از طریق این سایت می توانم شرایط را تغییر دهم، ولی آن طور که اخیرا متوجه شده ام، من صرفا این کار را به خودم یادآوری میکنم و در شرایط خاص اصلا به آن عمل نمی کنم، به خودم می گویم که الان با این حال بد نمی توانم کامنت بنویسم باید صبر کنم تا شرایط بهتر شود، این یک مشکل اساسی در حال حاضر برای من است.

2. معمولا وقتی حادثه ای رخ می دهد، مثلا با ماشین تصادف می کنم یا زمین می خورم، با صدای معمولی می گویم خدایا شکرت، و این جمله را تا دها بار تکرار می کنم، بیشتر از ده سال می شود که صدمه جدی در حوادث ندیده ام و الان به محض رخ دادن چنین اتفاقی، خداوند را شکر می کنم چون معمولا حوادثی که در سال های اخیر رخ می دهد خیلی جزئی است.

حدود دو روز پیش با دوچرخه خوردم زمین، ساق دستم بدجوری درد می کرد به طوری که حس می کردم شکسته است، بعد از چند ثانیه که دیدم می توانم دستم را تکان دهم و فقط درد دارد (استخوانم نشکسته بود) خداوند را شکر کردم و چون کسی کنارم نبود با صدای بلند گفتم “خدایا شکرت” :).

آن روز هم که آن اتفاق افتاد، به خودم گفتم من از طریق سایت به راحتی می توانم دردم را کمتر کنم ولی فکرم به طور ناخودآگاه این بود که باید صبر کنم شرایط درست شود و بعد در سایت فعالیت کنم، در این شرایط که نمی شود کامنت نوشت!

به خاطر آن حادثه است که چند روزی نبودم، خداوند را شکر می کنم که در عرض دو روز دردم از بین رفت و در این لحظه دارم کامنت می نویسم.

3. سومین موردی که خیلی به من کمک می کند تا تمرکزم را از شرایط بردارم فیلم دیدن است، معمولا هم فیلم هایی را می بینم که خیلی سر و صدا کرده اند، دیدن این فیلم ها باعث می شود که ذهنم تا ساعت ها بعد دیدن آن فیلم، به آن فکر کند تا به شرایط بد زندگی ام تمرکز کمتری داشته باشم.

4. یک فرقی که من با بسیاری از آدم ها دارم این است که در شرایط استرس زا، لب به غذا نمی زنم، معمولا خیلی ها پرخوری می کنند ولی غذا اصلا از گلوی من پایین نمی رود، البته خدا رو شکر این خاصیت من یک مزیت محسوب می شود چون پرخوری چیز خوبی نیست.

خداوند را خیلی خیلی شاکرم که این کامنت را نوشتم و از این طریق خودم را بهتر شناختم، امیدوارم دفعه بعد که اتفاقی رخ داد، صرفا در مورد سایت حرف نزنم و واقعا به طور عملی در سایت کار کنم.

خدایا شکرت.