پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 5

بنام تنها فرمانروای آسمان ها و زمین

سلام به استاد عزیز و گرانقدرم

سلام به استادیار مهربان و نازنینم

سلام به دوستان پرتلاش و باانگیزه ام

خدایا شکرت که یکبار دیگه اینجام، یکبار دیگه میتونم در مسیر درک بیشتر قوانین و درک و شتاخت بیشتر خودم قدم بردارم خدایا شکرت برای این فرصت ها و آگاهی ها و امکانات موجودم، خدایا شکرت که منو خالق و آزاد آفریدی. خدایا بی نهایت بار شکرت

الگوهای تکرارشونده_قسمت 5

بله این ماهستیم که اتفافات و شرایط زندگی خودمون رو آگاهانه یا ناآکاهانه خلق میکنیم و میسازیم با فرکانس هایی که به جهان میدیم، بله من دارم یاد میگیرم که قسمت آگاهانه ارسال کردن فرکانس هامو بیشتر و بیشتر کنم.

احساس میکنم تاره خودمو و لایه های وجودم رو کشف میکنم. ممنونم استاد جان که این حس رو از وجود پرخیر و پرعشق شما دارم که اینجوری به من دارین می آموزید….

خب مقدمه بسه میرم سراغ فکر کردن و جواب دادن به سوال این قسمت:

سوال:••

••چه شرایط یا موقعیت هایی هست که شما از مواجه شدن با آنها فراری هستید و سعی می کنید تا حد امکان با آنها برخورد نکنید؟••

*فکر کنم یکی از چیزهایی که ازش فرار میکردم شناخت خودم بوده، من سمت خداشناسی رفتم سال ها پیش اما هروقت پای خودم میومد وسط طفره میرفتم انگار، سعی کردم خودمو نادیده بگیرم.

* فرار میکردم و میکنم الان یک ذره بهتر شدم در مواجه شدن با کارهایی که احتمال شکست داشت و الان فهمیدم من ترسم ترس از شکست هست و هرکاری میکنم و میکردم تا کاری رو ادامه ندم تا به نتیجه نرسه تا جلوگیری کنم از شکست و از این ترسم به نوعی فرار میکردم.

واسه همین دنبال هدف هام بودن رو هم با حاشیه رفتن ادامه نمیدادم، تا یکوقت به شکست برخورد نکنم.

استاد اصلا این کشف بزرگی هست برای من ث قبول اینکه من “ترس از شکست” دارم چون سالهاست به این فکر میکردم واقعا من از چی میترسم و اصلا چیزخاصی پیدا نمیکردم که اون ترس منه تا برم تو دلش چون من از هرچیزی ترسیدیم واقعا توش آگاهانه و گاهی ناخوداگاه شیرجه زدم اصلا دوست داشتم خودمو به چالش بندازم، یک مثال از خودم یادم اومد که همیشه مسیری که پیاده از خونه خودمون تا خونه مامانم میرفتم خصوصا شب دقیقا از قسمت پرت و یک زمین خاکی و افتاده و بدون نور بود، وقتی شنیدم که چطور نمیترسی از اونجا بیای من بیشتر مصمم میشدم از همون مسیر خاکی و زمین خالی بیام. حتی وقتی مامانم متوجه شده بود من از کدوم مسیر میام و بهم چندبار میگفت یا تو مسیر بودم بهم زنک میزد میگفت فهیمه از فلان جا نیای، تاریکه، اونجا یک وقت دزدی معتادی، حیونی چیزی باشه تاریکه شب شده از اونجا نیا، بعد با همین صحبت های مامانم یک ترسی تو دلم می افتاد و صدای خش خش یا یک حرکتی حس میکردم و انگار نجواهای ذهنم با اون تماس و ورودی نامناسب جای رشد پیدا میکرد تا منو بترسونه و چه جالب (الان که قانون رو بهتر یادگرفتم و اون زمان رو یادم میاد) جهان هم اتفاقات و شرایط هماهنگ با فرکانس منو بهم بازتاب میداد. فرکانس ترس و نگرانی و صداها و شرایطی ایجاد میشد که منو بترسونه.

یادمه یکیار ترسیدم و هنوز اول راه بودم برگشتم از مسیر روشن و آسفالت رفتم اما بعد از اون به خودم خندیدم گفتم میترسی واقعا میترسی، اولش که میگفتم نه اون بار چون به حرف مامان گوش کنم میرم، چون بهش گفتم چشم، بعد به خودم نهیب زدم الان چی چرا داری از اون کوچه میری اگه نمیترسی برگرد و از همون مسیر مثلا خطرناکی که میگن برو و حالشو ببر، صدای قورباغه ها و جیرجیرک ها بشنو، آسمان تاریک تر رو برای چندلحظه ببین، خلاصه این یکی از مواردی بود که ترس تو دلم اومد اما رفتم تو دلش واقعا. خدایی الان فکر میکنم دختر شجاعی هستم باید یاد بگیرم خودمو ببینم نقاط قوت خودمو ببینم و به خاطر این ویژگی هام به خودم افتخار کنم و از ابنکه بیان میکنم احساس بد نداشته باشم،(شاید بشه بگم من از تعریف کردن از خودم فرار میکنم)

دیگه چیزی یادم نمیاد که ازش فراری باشم و احتمالا همه چیزهایی که ازشون فرار میکنم ریشه در همین کشفم داره، ریشه در ترس از شکست داره.

خداروشکر که نوشتم اونم بدون کمال گرایی، اونم تو مترو…

*