پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 5

اوه اوه

من تقریبا هر روز سر یک چیز فراری ام. شاید که نه ولی قطعا این نوع الگو رو تو زندگیم از همه بیشتر دارم. خیییییییلیییی من فرار میکنم . قبلا که خیلی بیشتر بود تعدادشون و بعضی هاشو رفع کردم مثل فرار کردن از صحبت در جمع ولی میگم دلیل نمیشه که الان تعداد فرار هام کمتر شده باشه همین الانشم زیاده تعدادشون.

– فرار از موقعیت و فضای جدید : همیشه نگران میشم سر فضاهای جدید . اگر امروز کتابخونه میرم و فردا بخوام برم کتابخونه یه منطقه دیگه مقاومت میکنم که البته روی این دارم خوب کار میکنم و تقریبا افسارش دستمه

– فرار از درد و دل کردن و درد و دل شنیدن : که قاعدتا فرار خوبیه اما بنظرم مدیریت کردن و حواس پرت کردن افرادی که میخوان باهات درد و دل کنن ، بهتره. اینطوری حداقل بی احترامی پیش نمیاد

– فرار از صمیمی شدن : این یکی از اون بزرگاس که من وقتی یک نفر بهم احساسشو زیادی ابراز میکنه و میگه از بودن با من چقدر لذت میبره یا همش بهم میچسبه و توجه زیادی بهم میکنه ، ناخودآگاه آلارمی تو ذهنم زده میشه که میگه backoff و الان این آلارم باعث شده اون دوستایی که بهم ابراز احساس کردن ، الان دیگه اونقدر صمیمی نیستیم و شاید در حد سلام و علیک.

ولی میگم باز تو اینم ذره ای بهترش کردم . حالا قبلا که طرف یه ذره فقط یه ذره باهام صمیمی میشد ، این آلارم ذهنی میومد ولی خب الان ظرفش بزرگتر شده

– فرار از تعریف شنیدن : این فرار مال قبلا بود و الان دیگه تقریبا نیست و قبلا از تعریف به شدت بدم میومد و به همه میگفتم از من تعریف نکنین و منو اینطوری شناختند ولی خداروشکر فهمیدم چه باور مخربی تو ذهنم بود و اون باور هم این بود که باور داشتم که دلم میسوخت اگه کسی از من جلو هم سن و سال خودم تعریف کنه ولی از اون تعریف نکنه که بعدش با شما آشنا شدم و فهمیدم که دلسوزی چه نتایج بدی داره و خداروشکر امروز اگه کسی تعریف کنه ازم خیلی هم خوشحال میشم

– فرار از مفتخر شدن برای والدین : این هم از اون بزرگاس و هنوز نفهمیدم چه باوری تو ذهنم هست که همچین اخلاقی دارم. بزارید توضیح بدم : اگه والدینم متوجه بشن که دستاوردهایی دارم ، و بهم افتخار کنند ، احساس بدی بهم دست میده. برای باقی افراد همیشه برعکسه دوست دارن والدینشون بهشون افتخار کنن ولی من نه . مثلا من آدم به شدت منزوی ای بودم و تا حالا تو جمع محکم صحبت نکرده بودم اما تغییراتی کردم و به جایی رسیدم که تیم داشتم و هر روز تقریبا برای تیم سخنرانی های بزرگی میکردم و به جایی رسید که برای 100 نفر سخنرانی کردم و تمام تلاشمو میکردم که کسی این اعتماد به نفسو منو به والدینم خبر نده . موقع سخنرانی از من فیلم نگیره بفرسته برای والدینم که افتخار کنن که وای بچمون از منزوی دراومده.

ولی خب بعضی ها اینکارو کردند و فیلم گرفتند و فرستادند برای والدینم خخخخخخ ولی خب چی بگم. امروز احساس میکنم سر این قضیه نرم تر شدم اما متوجه نمیشم که چه باور مخربی تو ذهنمه که همچین احساس بدی رو بهم میده

– فرار از رقص مخصوصا با خانواده و فامیل : اصن وقتی ببینم خانواده یا فامیل به یک مناسبتی دارن میرقصن اصلا فررررررررررارررررررر چه برسه به اینکه من بیام باهاشون برقصم. قبلا سر رقص با افراد غریبه و یا دوستان هم مقاومت داشتم ولی خب الان رفع شده و هنوز این فراره که گفتم هست. براستی حاصل چه باوریه؟

از خیلی چیزهای دیگه من فرار میکنم : فرار از حرف زدن با یک دوست قدیمی ( وقتی کسی بعد از مدت ها بهم زنگ میزنه جواب نمیدم فرار میکنم) ، فرار از پوشیدن لباس های چسب و تنگ برای بدن نمایی ، فرار از مواجه شدن با افراد آشنا ( فرد آشنا ببینم خودمو به نفهمی میزنم و ازش رد میشم. حوصله خوش و بش ندارم) ، فرار از دیده شدن

بعضی از فرار هام هم خوبن مثل فرار از حاشیه ، فرار از بحث هایی که تهش هیچی نیست ( همیشه هر بحثی میشه اول میگم تهش که چی ؟ اگه تهش چیز مفیدی داشت ادامه میدم وگرنه فرار) ، فرار از وقت کشی ، فرار نکردن از یادگیری و…

خلاصه استاد خیلی فرار میکنم ولی خب سر بعضیاش باورهاشو متوجه ام و روش کار میکنم واقعا واقعا اما خب اون فراری که باورشو پیدا نکردم ، هیچ ایده ای ندارم اما نگران نیستم چون به رب به الله ایمان دارم و اون منو هدایت میکنه وقتی چیزی رو بخوام و سعی میکنم جدی نگیرم اینارو و تمرکزم روی لذت بردن باشه و همه اینا خود به خود درست میشه. تا همین الانشم کلی از این فرارا درست شده، پس بقیه اش هم درست میشه :)