پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 6

سلام به همگی

دوست دارم جواب این سؤال رو تو خود دوره بدم؛ چون اونجا تمرکز بیشتری روی شناخت خودمون می‌ذاریم؛ اما امروز از اون روزهاست که ذهن وصل وصل وصل خداست و هر چی گفت باید بگم چشم.

من توی زندگی سابقم همیشه با موردی مواجه می‌شدم که تا زمانی که داخل زندگی بودم، متوجه نمی‌شدم این اتفاق رو خودم دارم جذب می‌کنم؛ اما وقتی جدا شدم و عینا همون اتفاق رو در یک رابطه‌ی کاری ملاحظه کردم، فهمیدم این دقیقا جذب خودمه. مشکل اینجا بود که تقریبا هر موقع هر چی از شوهرم طلب می‌کردم و می‌خواستم می‌گفت ندارم. بذار اول برج، بذار حقوق بدن، الان دیگه پول ندارم و بخوام خیلی منصفانه ماجرا رو تعریف کنم تقریبا از نیمه‌ی برج و شاید خیلی زودتر این نداشتن‌ها و این ابرازکردن به نداشتن شروع می‌شد. توجه داشته باشید که دو تا موضوع بود: 1. نداشتن 2. عادت به ابراز کردنِ نداشتن.

زندگی شخصی‌م، خوب و بد، هر چه بود، گذشت؛ اما سال گذشته با یه شخصی کارهای پروژه‌ای انجام می‌دادم، بسیار اخلاق خوبی داشت، دقیقا همانطور که شوهر من دائم زبان به ستایش و تعریف از من باز می‌کرد، این همکار هم به شدت از من تعریف می‌کرد، به شدت از کارم راضی بود و همونطور که شوهر سابقم بسیار از در کنار من بودن، سود می‌برد و باعث پیشرفت فراوان او می‌شد (به اعتراف خودش، حتی بعد از جدایی) این همکار نیز بسیار از کار با من بهره می‌برد و اعتراف می‌کرد که کاش بیست سال پیش با شما آشنا شده بودم، در این صورت چقدر پیشرفت می‌کردم و چه پروژه‌هایی رو می‌تونستم رقم بزنم.

داخل پرانتز این رو هم بگم که همسر سابقم هم دقیقا می‌گفت اگه زودتر با تو ازدواج کرده بودم و همون موقع اول که خواستگاری کرده بودم، اگه جواب مثبت داده بودی، من الان چندین سال جلوتر بودم و بیشتر پیشرفت می‌کردم.

در جریان همکاری با این آقایی که بعد جدایی باهاشون کار می‌کردم، یک‌دفعه متوجه شدم یک موضوع داره تکرار می‌شه، این‌قدر تکرار اتفاقات گذشته ملموس بود که گاهی خودم رو سرزنش می‌کردم که تو چجوری داری فکر می‌کنی که این تیپ انسان‌ها رو جذب می‌کنی؟

انسان‌هایی که بسیاااار از با تو بودن راضی هستند، استفاده می‌کنند، پیشرفت می‌کنند؛ اما آنچنان که باید ارزش مادی برای کار تو قائل نمی‌شن. این همکارم نیز مثل همسر سابقم (با اینکه هر قیمتی که من می‌گفتم رو می‌پذیرفت) اما همیشه ورد زبونش این کلمه بود که من ندارم. (ابراز نداری) هر قیمتی که بیان می‌کردم رو می‌پذیرفت اما همیشه عذرخواهی می‌کرد که الان ندارم، بعدا پرداخت می‌کنم.

یک جایی متوجه شدم که من خودم برای کار خودم ارزش مادی قائل نیستم. اگرچه از نظر معنوی و ارزشمندی خیلی قبول دارم که پرفایده‌ام، اما ارزشی برای پول قائل نیستم، برای همین هر کس با منه، خیلی از با من بودن بهره‌مند می‌شه؛ اما اسم پول که میاد می‌گن نداریم، حتی نمی‌گن به تو نمی‌دیم محترمانه می‌گن نداریم.

اینکه این الگو رو به خاطر چه باوری جذب می‌کنم، نمی‌دونم، اما در میانه‌ی راه همکاری با اون آقا یه جایی متوجه شدم اگه همین الان روشم رو اصلاح نکنم، با یه سریال تکراری مواجه خواهم شد. برای همین از یه جایی به بعد نرخ کارهام رو تقریبا دوبرابر کردم و اون آقا که واقعا در توانش نبود، خودبه‌خود همکاری‌ش رو با من کم کرد.

الان یه مدته دارم روی خودم کار می‌کنم که من اصلا چجوری می‌تونم با افراد ثروتمند در ارتباط باشم، نه به خاطر اینکه از پولشون استفاده کنم؛ نه، اتفاقا توی رابطه، غیر از رابطه‌ی کاری، من دوست دارم خودم ثروتمند باشم و طرفم، نه اینکه با کسی به خاطر پولش در ارتباط باشم.

من دوست دارم هم در کار و هم در رابطه با افرادی باشم که ثروتمندند؛ چون وقتی کسی می‌گه من ندارم، خیلی ارتعاش زشتی پخش می‌کنه. احساس می‌کنم با فرد گدا توی خیابون دارم کار می‌کنم و بنابراین من هم هم‌رتبه‌ی او هستم.

باید پول در چشمم ارزشمند باشه و انسان‌های ثروتمند انسان‌های ارزشمندی باشند که به‌درستی زیسته‌اند و به بار نشسته‌اند. یه انسان ثروتمند مثل یه درخت سرسبز پر میوه است که همه از وجودش بهره می‌برند و همه جا رو زیبا می‌کنه. یه درخت خشکیده با میوه‌های گاه گاه کال نه زیباست، نه نشستن زیر آن خوشایند است.

من دنبال درختان سرسبزم. درختان پر میوه؛ چون خودم لایق بهترین‌هام.

لایق بهترین‌هام؛

چون بسیار صادقم چه در کار و چه در رابطه و این باارزش‌ترین سرمایه‌‌ی هر شخص هست. سعی می‌کنم تمام توانم رو برای انجام کاری که بهش متعهد شدم بذارم و به خاطر پول کم‌کاری نکنم.

در حیطه‌ی کار خودم کار بلدم و اگر بلد نباشم به راحتی یاد می‌گیرم.

من یک انسان با اصالت و دارای آیتم‌های یک انسان درستکار و متعهد هستم و برای همین همه از وجود من و در کنار من بودن بهره می‌برند، بنابراین مستحق بهترین‌ها از همه جهت هستم. مستحق بهترین همکارها، انسان‌های ناب توحیدی ثروتمند قدر، بهترین رابطه‌ها، بهترین‌ دوستی‌ها.

این یه الگوی تکرارشونده بود که به موقع پیداش کردم و فهمیدم قبل از هر کاری باید این باور رو درست کنم.

«1. پول ارزشمنده و اگه کار من ارزشمنده باید بالاترین ارزش‌ها نثار کار من باشه.

2. حضور من ارزشمنده و اگه با کسی هستم باید بتونه از ارزشمندترین دارایی‌هاش برای خوشحالی و داشتن من استفاده کنه٫

3. انسان‌های ثروتمند ارزشمندترین افراد روی زمین هستند و اگر تو احساس ارزشمندی می‌کنی، پس باید با ارزشمندترین‌ها نشست و برخاست کنی»

من باید این سه تا باور رو درست کنم تا اطرافم، همکارهام و ‌پروژه‌های کاری‌م تغییر کنه.

تا حالا خیلی باور در خودم پیدا کردم که باید تغییر کنه و این اولین بار بود که متوجه شدم پول باید برای من ارزشمند بشه و انسان‌های ثروتمند افراد بسیار ارزشمند در چشمم باشند.

این سه باور در کنار رشد باور لیاقت داشتن یقینا مسیر زندگی من رو تغییر می‌ده.

ممنونتم استادجان. ممنونتم که حس صداقت تو تمام کلامت موج می‌زنه!

سلام سعیده‌ی عزیزم

چقدر چهره‌ت دلنشین و دوست‌داشتنیه. حس خوبی رو به من منتقل می‌کنه. سپاسگزارم بابت ارتعاش مثبتی که بهم دادی.

بذار برات یه قضیه رو تعریف کنم تا باورهات قوی‌تر بشه و یقین کنی و خودم هم یقین کنم که اگه خودمون رو قبول داشته باشیم چه معجزاتی پیش میاد.

من دو تا همکار ویراستار دارم یکی به اسم مهدیه . ج و اون یکی سعیده. ن.

این خانم سعیده. ن خیلی خیلی خیلی خودش رو قبول داره، مترجم زبانه و فقط یک ساله که به‌طور رسمی ویرایش می‌کنه ولی باورش اینه که اون حتی از سرویراستار اداره هم بهتر ادیت می‌کنه. نه که بخواد ادا در بیاره، واقعا چنین باوری داره.

چند روز پیش سرویراستار یه جلسه‌ای با مدیر کل داشت و توی جلسه از خانم مهدیه، ج تعریف کرده که با اینکه چند ماه است که ویرایش رو شروع کرده؛ اما کارش عالیه. خلاصه سرویراستار به دلایلی خیلی از خانم مهدیه تعریف می‌کند. بعد از ظهر همان روز مدیرکل برای بازدید می‌آد. در کمال تعجب دیدیم جلوی خانم سعیده وایساد و خیلی از ایشون تعریف کرد و گفت سرویراستار خیلی از کار شما راضیه و امیدواریم شما یکی از بهترین ویراستارهای اداره‌ی ما بشین. خانم سعیده خودش هم تعجب کرده بود که مدیرکل چرا بی‌مقدمه داره از او تعریف می‌کنه.

این خبر به گوش سرویراستار رسید و او که یکی از دوستان من هست با من تماس گرفت و گفت من می‌خواستم از مهدیه تعریف کنم تا اعتماد به نفسش بالا بره، حالا می‌گی چه کار کنم؟ من هم گفتم یه پیام به مدیرکل بدین و بگین منظور خانم مهدیه بوده.

فردای اون روز دوباره معاون اداره اومد و بسیار از خانم سعیده تعریف کرد.

در این حین بود که من متوجه شدم باور خود سعیده اسمش رو در میان اداره به عنوان بهترین ویراستار پیچونده و حتی اگه بخواهیم جلوی این انتشار رو هم بگیریم کاری از دست ما ساخته نیست. باور طرف که بهترینه، داره اون رو معروف و مطرح می‌کنه و هیچ ربطی به سفارش هیچ کس نداره.

من تو این قضیه واقعا نقش باورها رو دیدم و فهمیدم باور درست که داشته باشی، حتی لازم نیست تلاش اضافه‌ای بکنی. تو کار روتین خودت رو انجام می‌دی، باور خودبه‌خود خودش رو ثابت می‌کنه.

وقتی من باور داشته باشم بهتر از کار من کسی نمی‌تونه پیدا کنه، حتی اگه قیمت ندم، خود مشتری قیمت بالایی در ذهنش میاد و پرداخت می‌کنه. اما وقتی خودم شک دارم که این مار این‌قدر ارزش داره یا نه؟ باور دارم که اصلا پول ارزشمند نیست، پس در قبال کار ارزشمندم پول خوبی هم دریافت نمی‌کنم. همه به همان تعریف‌ها و تمجیدها بسنده می‌کنند.

قصد نوشتن نداشتم؛ اما چهره‌ت رو که دیدم حس مثبتی بهم دست داد و خواستم با تجربه‌ی این چند روز من شریک بشی.

بهترین رو برات آرزو می‌کنم!

سمانه‌جانم

تو چه بی‌نظیری دختر!

من کلا باید قلبم اجازه نوشتن بده، برای همین گاهی حتی می‌نویسم؛ اما بعد از خودم می‌پرسم برای چی داری این کامنت رو می‌نویسی؟ اگه جواب مقبولی از طرف خودم دریافت نکنم، هر چی نوشتم رو پاک می‌کنم. یادمه یه بار حدود یک ساعت برای تو زیر یکی از کامنتهایی که تو عقل فعال نوشته بودی، پاسخ نوشتم، ارسال هم زدم اما قبل از یک ساعت حذفش کردم، کلمه و کلام باید از قلب بیاد تا به قلب بشینه و تو واقعا با تمام قلبت حرف می‌زنی.

سپاسگزار خدا هستم که چنین روی مهربانش رو به روی من گشوده است.

خوشحالم که دورهٔ کشف رو شروع کردی، این دوره عالیه، من هنوز جلسه‌ی دومم، (فکر می‌کنم مشکل کمالگرایی دارم که جلو نمی‌رم) امروز داشتم فکر می‌کردم که امیدوارم استاد دورهٔ جدید نذاره تا بتونم این دوره رو خوب پیاده کنم.

اصلا تمریناتش بی‌نظیره. یه دورهٔ خودشناسی کامله، اصلا کار به اینکه چه نتیجه‌ای به دست میاریم ندارم، اینکه این‌قدر شیرین خودمون رو می‌شناسیم و با خود واقعی‌مون روبه‌رو می‌شیم برام جذابه.

امیدوارم یه روز، یه شب، یه تنگ غروبی، تو یه جای سرسبز که صدای ‌پرنده‌ها مدهوشمون می‌کنه و خنکای نسیم روحمون رو مست می‌کنه، دور هم جمع بشیم، و جشن توحید بگیریم.

سلام بر سمانهٔ عزیز و حافظ دوست داشتنی

ممنونتم عزیزدلم بابت انرژی مثبتت.

من می‌دونم که با وجود یه نوزاد چقدر ممکنه وقت کم داشته باشی و چقدر برام این کامنتت باارزش بود که از حافظ به بغل برام پیام فرستادی.

یه نکتهٔ مثبت توی این نوشته و سایر کامنت‌هات هست. کامنت‌های تو تعهدت رو به تغییر و پیشرفت نشون می‌ده. اینکه وجود حافظ رو بهانه نمی‌کنی و هنوز قاطعانه تقریبا هر روز کامنت می‌ذاری؛ یعنی هیچ مانعی قرار نیست سد راه موفقیت تو بشه و از این بابت بسیار خوشحالم.

برای تو، حافظ عزیز و همسر محترمت دریا دریا شادی و سلامتی و برکت آرزو می‌کنم.

نفیسه جانم

پیامت شگفت‌زده‌ام کرد، این‌قدر که الان می‌خوام پاشم، داد بزنم، خدا رو بغل کنم. اصلا من دنیایی که این خدا این‌طوری دقیق داره اداره‌ش می‌کنه رو این‌قدر دوست دارم که گاهی فکر می‌کنم بیشتر چیزی نمی‌خوام.

می‌گن بالاترین مرتبه بهشت، عند ملیک مقتدر است، اگه بالاترین مرتبه بهشت اینه که خب، عزیزدلم من الان در بالاترین مرتبه ایستاده‌ام. دقیق نزد پادشاه مقتدر عالم، فرمون زندگی زهرا که الان جز به دست خودش نیست و من چه خوشبختم!نفیسه‌جانم،

بذار ماجرا رو از اول تعریف کنم.

من با دوره‌های استاد اتفاقات بزرگی برام افتاد که همهٔ اون‌ها به خاطر این بود که خدا رو شناختم و زندگی‌م از حالت شرک خارج شد. اتفاق‌هایی که دیگران رو به تعجب وا می‌داشت و من توی دلم می‌گفتم: اعتبارش از خدا، افتخارش برای من!

در زمینهٔ کاری هم تغییرات خوبی داشتم؛ اما باید در مسیری قرار می‌گرفتم که به آزادی و استقلال مالی و کاری برسم. من تغییراتی داشتم؛ اما هنوز خیلییییی باید دو دو تا چهار تا بکنم، خیلی باید تلاش کنم که حسابم رو به آخر ماه برسونم و این برای منی که همه‌کاره‌ام پادشاه جهان بود، اف داره.

از خدا پرسیدم که چه کار کنم؟

بهم الهام شد که فلان کار رو بکن. از عید تا حالا که این سؤال رو پرسیدم و این جواب رو شنیدم، هی بهانه می‌آرم که معلوم نیست من این کار رو دوست داشته باشم یا نه؟ مردم چی می‌گن؟ برای تمام بهانه‌هام خدا جواب فرستاد. گفت این کار رو انجام بده تا بفهمی دوستش داری یانه! انجامش بده شاید این قدم اول باشه. انجامش بده، چیزای جدید برات کنار گذاشتم؛ اما اعتراف می‌کنم کندن از منطقهٔ امن خیلی سخت‌تر از اونی هست که فکرش رو می‌کردم.

از خدا خواستم اگه باید این کار رو بکنم، برام یه نشونه بفرسته، صبح رفتم تو اداره دیدم یک نفر اومده بهم سفارش کاری که فقط توی ذهنم بود، می‌ده. از این واضح‌تر نمی‌تونست نشونه بیاد. یعنی بی‌آنکه کار رو شروع کرده باشم، خدا برام مشتری فرستاد، فقط به عنوان نشونه. یقین پیدا کردم که باید این کار رو بکنم. دوباره شک کردم و گفتم خدایا اگه باید توی همین کاری که هستم بمونم، بهم نشونه بده، یک روز نگذشته بود که یه مشتری عالی برای همین ویرایش که انجام می‌دم رسید. توی دو راهی موندم؛ اما نشونه‌ها حاکی از این بود که باید به الهامم عمل کنم. رفتم اولین قدم رو برداشتم. اولین قدم خریدن سیم کارت بود. اونجا که داشتم سیم‌کارت می‌خریدم، سر بالا آوردم دیدم روی دیوار نوشته به چند بازاریاب نیاز است. همون لحظه الهامم بهم گفت: خب، اگه سختته، یه بازاریاب پیدا کن. می‌دونم خلاف درس‌های دورهٔ عزت نفس بود و من باید خودم می‌رفتم خودم رو پرزنت می‌کردم، اما برای شروع خوب بود. به خدا گفتم یه بازاریاب برام پیدا کن.

دیروز همکارم که یه بار باهاش در مورد کارم صحبت کرده بودم، خودش اومد بهم گفت: اگه راضی باشی اون کار رو با هم راه بندازیم. بازاریابی و توزیع با من و همسرم که ماشین داریم، تولید با تو که توی کار ماهری.

قبول کردم. با شرایط پنجاه پنجاه هم قبول کردم؛ چون کارم خیلی سبک می‌شه؛ اما چون شراکت رو شرک می‌دونم به گفتهٔ استاد، می‌خوام بهشون بگم کار برای منه، اسم برند و مدیریتش با منه، اما آنچه درآوردم نصف نصف؛ چون واقعا به یک میزان کار می‌کنیم.

از دیروز تا حالا که کار جدی‌تر شده بیشتر دارم بهش فکر می‌کنم.

چند لحظه قبل از اینکه بیام سراغ گوشی‌م و نقطهٔ آبی و پیام قشنگ تو رو ببینم، داشتم می‌گفتم خب چرا یه نفر پیدا نمی‌شه بگه بیا برای من کار کن و هر چی می‌خوای بهت می‌دم و هر سه ماه یک بار هم برو سفر خارجی (داشتم یه فیلم می‌دیدم که چنین شرایطی رو نشون می‌داد)

خلاصه این که از ذهن من گذشت اومدم و دیدم تو خواب دیدی که کاری که بهت الهام شده رو انجام بده و بعد بهت الهام شده که برو و این رو به زهرا بگو. آخه مگه قشنگ‌تر از این هم داریم؟!

فکر کن! از اون‌ور دنیا خدا بهت پیغام بده. مگه داریم چنین چیزی!!!!

نفیسه، با همهٔ این توصیفات، این رو باید بهت بگم. رسیدم به اونجا که باید عمل کنم و من با اینکه یکی دو تا قدم خیلی مهم در زندگی‌م برداشتم و دیدم که چطوری خدا پشتم وایساده؛ اما الان می‌فهمم که چقدر قدم اول رو برداشتن سخته.

تو این مسیر باید توکلم زیاد باشه و دنبال نتیجه و قدم بعدی نباشم. باید به غیب ایمان بیارم.

باید اعتماد به نفسم رو ببرم بالا و بتونم خودم رو پرزنت کنم و حرف مردم هم برام مهم نباشه.

باید به قانون تکامل و تصاعد ایمان بیارم.

باید سوراخ‌های ظرفم رو بگیرم و باید عمل کنم، عمل عمل عمل

تا عمل نکنم، به خدا همهٔ این‌ حرف‌ها حرف مفته. الان می‌فهمم چرا بعضی تو همین مسیر به این راحتی موفق شدند؛ فقط چون به الهاماتشون عمل کردن.

امیدوارم با خبرهای خوبی برگردم و بهت اتفاقات قشنگ رو خبر بدم، این اتفاقات قشنگ اصلا معلوم نیست چیه، یه چیزی بهم می‌گه فقط پا به راه بذار، فقط همین.

روی ماهت رو می‌بوسم عزیزم و برات آرزوی بهترین‌ها رو دارم. ممنون از پیغام زیبایت. (گزینهٔ پاسخ در پیغامی که برام فرستادی، فعال نبود، برای همین جواب رو اینجا فرستادم)