پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 6

الان، وقتی که با تمام وجودم از خداوند هدایت خواستم و واقعا بهش گفتم تسلیمم، این فایل اومد و اونم هدایتم کرد.

خدایا نمیدونم قراره چجوری هدایتم کنی ولی من به قدرت بی‌نهایت تو ایمان دارم. ایمان دارم هر نشدنی برای تو شدنه. از بدیهی بدیهی تره.

دلم میخواد اینجا اعتراف کنم. اعتراف کنم که چقدر برام مهاجرت کار سختی بوده و تا حالا فقط داشتم با ظاهرسازی و فرستادن آشغالا زیر مبل ادای آدمای قوی رو درمیاوردم در صورتی که نمیومدم خودم رو از زیر بسازم. نمیدونم، شاید آماده اش نبودم.

به ولله اینا غر و شکایت نیست، بیرون ریختن و کشف خودمه که چرا و چی شد که به اینجا رسیدم.

چی شد که حتی برای نوشتن کامنت و ترس از نظر و فیلتر های نظر دیگران هم برای خودم محدودیت ایجاد کردم؟

باید بریزم بیرون این تار عنکبوت های کنج های تاریک دلم رو که خاموش کرده نور درونم رو.

و باعث شده ندرخشم. باعث شده درخشیدن و سپاسگزار دائم بودن برام کار سختی بشه.

ترس از قضاوت دیگران، هر دیگرانی، با من هست.

ولی فقط دارم سعی میکنم بتونم مدیریتش کنم.

باید بتونم این کناف سردرگم توی وجودم رو بشناسم و دلایل اتفاقات زندگیم رو یکی یکی از بینش بیرون بکشم و شناسایی کنم، و بعد حلش کنم.

سوال این فایل و چیزی که به سمتش هدایت شدم اینه که الگوهای تکرار شونده زندگی من چیاست؟ باید از خودم ردپا به جا بذارم؟

به روی چشم این کارو میکنم.

چالشی ترین باور من الان اینه که

خیلی سریع ترس ها من رو فرا می‌گیره و به شدت من رو مچاله میکنه توی خودش

یعنی خیلی سریع یه مسئله ی ساده رو اونقدر بزرگش میکنه که واقعا من رو تا لبه ی مرگ ذهنی جلو می‌بره.

و همزمان شروع میکنه گذشته رو هم برام مرور میکنه و یه جوری جلوه میکنه که ببین الان بدبخت شدی! ببین قبلنا همه چی بهتر بود!

آره… دقیقا پاشنه ی آشیل من همینه…

قبلنا همه چی بهتر بود…

اینقدر که اینو شنیدم در طول مدت زندگیم که ذهنم هم داره مثال هایی رو برام زنده میکنه تا بهم القا کنه که واقعا قبلنا همه چی بهتر بود و تو داری فقط تصمیمات بدتری میگیری…

و در ادامه اش هزاران هزار باور مخرب دیگه دومینو‌وار توی ذهنم تکرار میشه که به قول شما استاد عین زنجیر به همدیگه وصلن.

اینکه فرصت ها کمه. تو نمی‌تونی پول بسازی. تو از پسش برنمیای. تو لایقش نیستی! این حرفا مال تو نیست! و هزاران هزار باور مزخرف دیگه… که نتیجه اش برام احساس بده.

حالا چکار کنم این سیکل معیوب رو از یه جایی قطعش کنم که عملا ذهن من رو برای انجام هر عمل و هر حرکت رو به جلویی زنجیر و فلج کرده؟

این چیزیه که باید دنبالش کنم تا به جوابش برسم.

این تمام چیزیه که باید یادش بگیرم.

مقابله با ترس ها.

ولی فعلا تنها ایده ای که دارم اینه که برم توی دلش، برم تا ته ماجرا ببینم چی میخواد بگه؟ میخواد چی بشه؟ ته تهش ذهن من میخواد با این حرفا به چی برسه؟ منو به کجا برسونه؟ بعد که دیدم، اونموقع راحت تر میتونم مدیریتش کنم.

یه ایده ی دیگه شکرگزاریه که توی هر کاری جوابه. میتونم خداروشکر کنم به خاطر تک تک نعماتی که الان دارمشون به لطف خودش اما یه زمانی آرزو های سنگین من بودن. به خاطر خونه ای که هر بار بهش پا می‌ذارم، به خاطر گرمای فراوون و مناسبش که زمانی آرزوی من بود، توجه کنم به سکوتش، آرامشش و امکاناتی که برام فراهم کرده و بی‌شمار خوبی ای که داره.

……………………………………………

لطف دیگه ای که میتونم به خودم بکنم اینه که مشکل عدم تعهدم رو هم حل کنم. اول به کار کردن روی خودم.

عدم تعهد از کجا میاد؟ از عدم انگیزه.

انگیزه چطور به وجود میاد؟ با اهرم رنج و لذت.

*نوشتن اهرم رنج و لذت برای کار کردن روی خودم و خوندنش به مدت حداقل 21 روز

—————————————————

خداروشکر

یه حس سبکی دارم

بخشی از ذهنم آزاد شد… چقدر خوبه…

خدایا شکرت

برم برای اهرم نوشتن که خشت اول این تغییر رو محکم بنا کنم…

شاد باشین و پر از احساس خوب…

فعلا…