پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 6

“به نام خدایی که ما رو آزاد آفرید”

سلام به استاد جان جانان و استاد شایسته ی عزیزم و دوستان دوست داشتنی

سوال این جلسه واسه من چالشی بود

خیلی بهش فکر کردم ولی حس میکردم اینایی که به ذهنم میرسه اونقدرا ریشه ای نیست

باید بیشتر واردش میشدم تا یقه ی اون اصل کاری رو بگیرم که اون زیر میرا داره خرابکاری میکنه

نهایتا نقش خودمو پیدا کردم

کم یا زیاد توی هر رابطه ای من خیلی دوست داشتم که نقش ناجی و قهرمان رو بازی کنم

همیشه میخواستم آدم خوبه ی ماجرا من باشم

از خودم کندم که بقیه رو خوشحال کنم که بعدش بگن فلانی چقدر آدم خوب و مهربونیه

که اتفاقا به همین خصلت هم شناخته شدم:

مهربون و دلسوز!

یه طوری این نقش بهم چسبیده که هر موقع میگم ایندفعه دیگه با قدرت با فلانی برخورد میکنم مامانم فوری میگه:نه تو نمیتونی…الآن میگی ولی دلت میسوزه و همچین حرفی رو نمیزنی!

کار به جایی رسیده که الآن خودمو مسئول زندگی مامانم میدونم و تازگی فهمیدم گوشه ی ذهنم اینه که اگه من ازدواج کنم مامانم چی؟کی بهش کمک کنه؟کی مواظبش باشه؟

و کلا شدم خدای زندگیه مامانم.در صورتیکه خواهرم خیلی نرمال زندگیه خودشو میکنه و برای مامان و بابام کمترین وقتی هم حاضر نیست بذاره و تعجبی هم نداره.چون من یاد گرفتم جور بقیه رو بکشم و اون دختره مهربون و قهرمان خودم باشم و کسی نتونه جای منو بگیره

حتی توی کارم همین شیوه رو دارم.چند سال پیش با یه گروهی کار میکردم و یه مدتی اون شرکت به مشکل خورد و نمیتونست پولی پرداخت کنه.همه راحت کنار کشیدن و کار نکردن و من چون خیلی علاقه دارم قهرمان باشم جای بقیه هم کار کردم.

نیازی به توضیح نیست که پولی بهم ندادن و قدردانی هم ازم نشد و اون مسئول محترم اصلا دیگه سراغی از این آدم مهربونه ی داستان نگرفت

یه بار دیگه م کمر همت بستم که یکی از اقوام رو که جدا شده بود و شرایط روحی خوبی نداشت و از افسردگی نجات بدم که تهش قشنگ کباب شدم و یه چیزی هم بدهکار شدم

میدونم این نوع رفتار رو که خودمو بکشم واسه بقیه رو از خانواده به ارث بردم و اونا هنوزم به همون شیوه عمل میکنن و پای درد و دلشون که بشینی از زمین و زمان دلگیر و ناراحتن که من فلان خدمت رو به فلانی کردم ولی چی شد؟آخرشم رابطه شو قطع کرد و منو تحویل نگرفت و…

واقعیتش تا حالا انقدر واضح ندیده بودم که دارم پا جای پای بابا و مامانم میذارم و انگار دارم مدل رفتار و زندگیشونو تقلید میکنم

و ریشه ی اصلی این داستان حس بی ارزشی و بی لیاقتیه که خیال میکنی همه ی مردم ازت مهمترن

واسه خودمون اسم قشنگ میسازیم که آره من مهربونم!

نه عزیزم تو مهربون نیستی تو تایید طلبی

واسه یه نگاه مثبت مردم خودتو به آب و آتیش میزنی

چرا؟

چون از درون احساس خلا داری و خودتو کافی نمیدونی

تو یه کلام تو مشرکی

آدما رو زیادی گنده میکنی واسه خودت

اینم بگم که مدتیه که دارم سعی میکنم این گیر رو تو وجودم حل کنم.اما چون ریشه ی اصلیش رو پیدا نکرده بودم باز میزدم جاده خاکی

ولی حالا که پیداش کردم قطعا بهتر “عمل” میکنم

عمل به این اصل که “ضمن اینکه همه ی آدمها رو قلبا دوستشون دارم و بهشون احترام میذارم اما خودِ عزیزم رو در اولویت قرار میدم و مهمترین هدفم شادی و رضایت خودمه و در مرحله ی بعدی اگه دیدم دوست دارم و عشق میکنم کمکی به کسی بکنم و این کمک ضربه ای به خودم نمیزنه و باعث حال خوبم میشه قطعا اون کار رو انجامش میدم و در غیر اینصورت محترمانه میگم “نه” و اینجوری حس لیاقتم رو بالا میبرم”