پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 6

پیدا کردن الگوهای تکرار شونده قسمت 6.«نقش».

سلام به استادجون عزیزم ومریم عزیز ودوستان عزیز.

ممنون وسپاس از استاد به خاطر طراحی سوال جدیدشون.

استاد سوال خیلی خوبی طراحی کردید.چیزی که همیشه درگیرش بودیم وشایدم هنوزم هستیم.

«نقش ».

درمورد روابط عاطفی اول صحبت میکنم .صادقانه میگم که خیلی نقش بازی کردم .کلا همش تو نقش بازی کردن بودم .هیچ وقت خودواقعیم نبودم .

90در صد احساساتم وعملکردهام تو روابط عاطفی با نقش بازی کردن بوده.چون ازروابطم راضی نبودم .علت خاص ومهمی هم نداشت .یه بهونه ی الکی تو ذهنم پرورونده بودم وطبق اون ذهنم پیش میرفتم وازدنیای واقعی فاصله گرفته بودم .

بیشتر تو توهماتم بودم .یه جورایی خیال پردازی میکردم.

استاد میگن تجسم کنید.یه چیزی شبیه تجسم ولی فرقش باتجسم این بود که ازدنیای واقعی خودم دور افتاده بودم .ینی تو همون خیالات خودم گیر کرده بودم واین جالب نبود.

جالب نبود که افتزاح بود چون خیلی خسارتهاخوردم وخیلی به همسرم خسارت زدم.

ثبات شخصیتی نداشتم ،یه روز عاشق بودم یه روز فارق .

یه روز تحویلش می‌گرفتم یه روز پس میزدمش.

همه چیز بستگی به حال من داشت.بنده خداهمسرمو دیونه کرده بودم.

همسرم باید به هرسازی که من میزدم می‌رقصید.

اول ازخصلتهایی که داشتم بگم .من یه آدم کاملا مغرور وخودشیفته وکمال گرایی بودم.

چون از لحاظ ظاهر واندام از همسرم سرتر بودم ،تو زندگیم خیلی سواستفاده ها کردم.

خیلیا رومیدیم ومیشنیدم که خارج اززندگی خودشون وارد یه رابطه ی دیگه میشدن اما من کسی بودم که دوست نداشتم به این شکل ازرابطم با همسرم خارج بشم بنابراین هرروز تو خونه یه داستان درست میکردم که خودمو خالی کنم.

شاید به کلام نه، ولی تو رفتارهام خیلی همسرمو تخریب کردم.

ازلحاظ اخلاقی وعقلی هم چون خودمو منظم ومدیرخوبی میدیدم وفکر میکردم مدیریتم تو زندگی عالیه وحواسم به همه چیز هست.بیشتر مغرور میشدم.

همسر من ظاهراً یه فرد بی خیال وخونسردوکم حرفی بودومن برعکس ایشون پر حرف و اکتیو و زرنگ .

بیشترکارای خونه به غیر از درآمد زایی ، به عهده ی من بود.

درواقع چون مسولیت زیادی قبول کرده بودم خودمو برتر میدونستم .

اکثرکارای بچه هام باز با من بود.

احساس قربانی شدن نمی‌کردم ولی خودموحیف این مرد ،میدونستم.شایدم احساس قربانی بودن میکردم چون شکوه وشکایت وآه وافسوس زیادی می‌خوردم.

همیشه فکر میکردم بیخود وبی جهت دارم زندگی میکنم .انگیزه ای برای شاد بودن نداشتم .همیشه دنبال بهونه ای می‌گشتم تا به همسرم حالی کنم که خیلی افتزاحی.اصلا تو مرد ایده آل من نیستی.

سعی میکردم شاد باشم فقط به این جهت که دیگران درمورد زندگیم قضاوت بدی نداشته باشم.

انقد کوته فکر بودم وانقد کوچیک‌فکر میکردم که حتی به خاطر آرامش وخوشبختی خودم کاری انجام نمی‌دادم.

گفتم که کلا تو نقش بازی کردن بودم .خوبم بازی میکردم.

اون موقعه ها همسرم در آمد خوبی نداشت که دلمو به پولش خوش کنم.هرچندبی انصافی نکنم همیشه سعی کرده رفاه و آسایش ما روفراهم کنه.

ولی در کل همیشه فکر میکردم این منم که این زندگی رو پا برجا نگه داشتم واین قدرت بیشتری بهم میداد وازاین قدرتم سو استفاده میکردم.

راحت تندی میکردم.

زود عصبانی میشدم.

زیاد امرونهی میکردم.

فکر میکردم این منم که زندگیمو ازفلاکت نجات دادم .

اگه مراقبت‌ها وگذشتهای من نبود الان زندگیم بدتر از این میشد.

انصافا از رفتارهای متواضعانه ی همسرم وحتی ازدوست داشتن زیاد ازاندازش نسبت به خودم خیلی سو استفاده ها کردم.

همین جا اعتراف میکنم که من در حق همسرم خیلی ظلم کردم.

واقعن مثل هیتلر باهاش برخورد میکردم.

هیچ وقت بدون اجازه ی من آب نمی‌خورد.

البته چیزی که من می‌دیدم.اینکه بیرون از خونه چطور بود و نبود نمی‌دونم.

ولی همیشه عشق وعلاقش سر جاش بود.

هروقت هرچقدر پول داشت به پای من میریخت.

پیش همه بزرگم میکرد.

همیشه بهم اعتماد داشت.

اگه کاری رو بهم می‌سپرد خیالش راحت راحت بود که درست وبه موقع انجام میشه.

منو خیلی قبول داشت.

نگاه به اخلاقای منفیم نکنید که گفتم .الان اینجا برای پاسخ به سوال، بیشتر تمرکزم رو روی منفی هام ونقش بازی کردنهام گذاشتم.

نقص‌های زیادی داشتم اما درکنارش خوبی‌های زیادی هم داشتم.

ولی درکل برای این زندگی که خودم احساس رضایتی ازش نداشتم ،نقش زیاد بازی کردم.

حتی پیش دیگران حتی پیش خانواده های دسته اولمون ،ممکن بود تا پشت درخونه ی طرف جنگ ودعوا باشه ولی تا وارد خونه میشدیم الکی می‌خندیدم و رفتارهام با همسرم تغییر می‌کرد.

چرا ؟چون دوست نداشتم کسی بفهمه من خوشبخت نیستم.

میخاستم همه فکر کنن من دارم عالی زندگی میکنم وهیچ مشکلی ندارم.حتی ازلحاظ مالی نقاب میزدم که مبادا کسی متوجه بشه ما کم میخوریم یا کم میخریم.

دقیقن مثل این میموند که من هنر پیشه ی قهاری بودم وداشتم تو سریال خونگی نقش اول رو بازی میکردم.

یه دفه خندم گریه میشد. یا گریه ام خنده

در عین خوشحالی یه دفه پرخاش میکردم.

ویا درعین ناراحتی یه دفه خوشحال میشدم.اصلا معلوم نبود چمه؟!

بطور عجیبی عجیب بودم.به قول همسرم عجوبه ای بودم برای خودم.

تازه فکر میکردم که چقدر خوبم که این شکلی دارم زندگی میکنم وبه خودم افتخار هم میکردم.

خودمو ازهر نظر ازهمه ی اطرافیان بهترم میدونستم.

باورتون میشه الان که دارم می‌نویسم داغ کردم.

خجالت زده وشرمنده ی همسرمم هستم.

دیگرانو اگه اذیت کرده باشم خیلی لطفها هم در حقشون کردم .

اگه نقشی برای کسی بازی کردم حتمن مصلحت دونستم .فکر نمیکنم نقش بازی کردن های من خسارتی به اونها زده باشه.چون همش نقش آدم خوبه رو براشون بازی کردم.

اگه خسارتی هم باشه خودم خوردم.چون تا جایی که تونستم نقش یه آدم مثبت روبرای دیگران بازی کردم.

نقش آدم فداکارو باگذشت.

نقش یه آدم زرنگ .

نقش یه آدم مسولیت پذیر.

نقش یه آدم ناجی .

نقش یه آدم مهربون.

نقش یه آدم بی دوز و کلک.

ولی در اصل یه آدم دورو وبد جنسی بودم که خیلی جاها دوست نداشتم کارای خوبی که میکردموانجام بدم .

فقط به خاطر اینکه خوب قضاوت بشم .ودیگران پشت سرم ازم تعریف کنن بهشون محبت میکردم.

عاشق تعریف وتمجید وتایید دیگران بودم.

کاملا مشخصه که همه ی رفتارهام و ‌کارایی که برای دیگران انجام میدادم ازعدم اعتماد به نفس وعزت نفسم بوده.

اینو وقتی که این دوره رو کار کردم فهمیدم.

اگه کسی ناراحتم میکرد یا به هر نحوی تحقیرم میکرد نمیتونستم ازخودم‌دفاع کنم یا طوری رفتار کنم که کسی اجازه ی توهین یا بی احترامی بهم رو نداشته باشه .باز اینجور جاها نقش بازی میکردم نقش آدمهای مظللوم .

حالم ازاین کلمه به هم میخوره.

انقد چوب این باورو خوردم که مظلوم نمایی کردم.

درسته ازخیلی ازقولدور بازیا وزور گویی هام گفتم، اما درمقابل آدمهای پر قدرت تر ازخودم البته که زاییده ی ذهنم بود،خیلی مظلوم میشدم.

مثلا درمقابل مادر شوهر وپدر شوهرم.

اصلا دوست ندارم اون روزا رو تداعی کنم .

انقد که خودمودست پایین و کم رو می‌دیدم.

انقد که راحت اجازه ی هربرخوردی باهام میشد.

انقد که بلد نبودم کلامی حرف بزنم.ب نظرتون کجای کارم میلنگیده.؟!

یه جاهایی که زورم می‌رسید زورگو بودم وخوب انتقام می‌گرفتم .وهرجایی که زورم نمی‌رسید شخصیتم کاملا برعکس میشد.

هم ظالم بودم هم مظلوم .

هردونقش رو خوب بازی میکردم.

چون در اصل ظالم نبودم میخاستم ادای آدمای پر قدرت رو دربیارم تا ازم بیشتر حساب ببرن.

اگه جایی نقش مظلوم رو بازی میکردم ازدرون آتیش می‌گرفتم ولی جرات و شهامت حرکتی نداشتم.

پس هردو نقش بودوهیچکدوم‌خود واقعیم نبودم.

کلا انگار دوگانگی شخصیت داشتم.

یه جاهایی سرشار از اعتماد به نفس ویه جاهایی اثری از اعتماد به نفسم نبود.

دقیقن دختر خونه هم که بودم همین طور باهام رفتار میشد.

یه جاهایی ازم تعریف وتمجید میشد یه وقتایی هم کاملا برعکسش ،فقط سرخورده وکوچیکم میکردن.

انگار ازاولم تکلیفم باخودم مشخص نبود.

باوجود تغییرات زیادی که کردم وروی تک تک موضوعاتی که به شما گفتم کار کردم وتغییرشون دادم بازم میبینم یه جاهایی خودم نیستم .

من دیگه اون همسر سابق خود خواه نیستم .

ب نظرم یه خانم خوب ومتشخص و موجهی شدم.

احترام به همسرم میزارم.قدر تمام لطفهایی که بهم می‌کنه رو می‌دونم.بی احترامی نمیکنم .

امرونهی نمیکنم .چیزم بخام فقط درخواست میکنم.

هرجا باشم ازش تعریف میکنم .

واقعن تمام تمرکزم سمت مثبتهاشه.اصلا دلیل حس خوبم بهش از همین جا شروع شد که تمرکزمو بردم سمت مثبت‌هاش.

همسر من مرد خوبیه .اگه نقاط ضعفی هم داشت ،روابط ناجالب من بیشتر دامن به ضعفهاش زده بود.

نمیخام خودمو مقصر کنم.اونم به شخصه باید خودش دنبال تغییرات خودش می‌رفت.

ولی الان که کلی تغییر کردم واین تغییرات ازمن شروع شده ،میبینم که ایشون هم چقدر بهتر شدن.

اینکه استاد میگه تمرکز روی تغییرات خودت باشه .باتغییرات توطرف مقابلتم. تغییر می‌کنه ،کاملا درسته.

دیگه حس قربانی بودن ندارم تازه درک کردم ازاولشم میتونستم نداشته باشم ولی متاسفانه خودم جذبش کرده بودم.

من کسی بودم که ازاولم مثل ملکه ها میتونستم زندگی کنم .اما خودم انقد به بیماریهام دامن زدم که همه چی به هم پیچیده شد.ونقص رو نقص پدیدار میشد.

نمیگم خیلی خوب باخودم در صلحم اما خیلی بهتر از قبل هستم.

امروز یاد گرفتم توقعاتی که ازدیگران دارم رو اول خودم ازخودم داشته باشم.

اول خودم به خودم احترام بزارم .

خودم قدر ارزشهامو بدونم.

خودمم خودمودست داشته باشم اما نه باخود خواهی.

و نه بافخر فروشی.

صددرصد امروز ازخودم‌بهترمراقبت میکنم.

دیگه خودمو ناجی کسی نمی‌دونم حتی بچه های خودم چ برسه دیگران!

به هیچ وجه دنبال کمال گرایی نیستم.که همین کمال گرا بودن پدر منو دراوورد.

سعی میکنم به کسی ظلم نکنم وازکسی هم ظلم نبینم.

البته که دوره ی عزت نفس منوقوی وقویتر کرد.

شهامت وجسارت منو خیلی بالا برد.

اجازه ی کوچکترین بی حرمتی به کسی نمیدم.

الویت هرچیزی اول خودمم بعد دیگران.

دیگه قضاوت وتایید وتعریف دیگران برام چندان ارزشی نداره.

به خصوص کسانی که شناخت بهشون دارم.کسانی که به خاطر منفعت‌ طلبی نزدیکت میشن.

دیگه رئیس بازی در نمیارم.به نظرات وحقوق دیگران هم احترام میزارم.

کاریو تحمیلی انجام نمیدم وبه کسی هم تحمیلی، امر نمیکنم.

حدومرز خودمو شناختم وبرای خودم چارچوب‌هایی دارم.سعی میکنم به حق و حقوق کسی هم تجاوز نکنم.

فقط برای امروزم زندگی میکنم که چیزیو ازدست ندم.

اگه مواردی پیش بیاد که ناراحت بشم سریع سعی میکنم احساسمو خوب کنم.

همین که امروز خوب باشم.مهربون باشم.

داشته هامو ببینم.

قدر لحظاتم روبدونم.

باهمسر وفرزندانم خوب رفتار کنم.

سعی کنم الگوی خوبی باشم برای اطرافیانم .

دنبال آرامشم باشم.

دنبال عوامل بیرونی برای خوشبخت کردن خودم نباشم وازدرون حال خودمو خوب کنم.برام کافیه.

خودم به خاطر نقشهایی که بازی کردم خیلی اذیت کردم .

ازوقتی که قوانین جهانو یاد گرفتم ،طبق قوانین پیش میرم چون می‌دونم به هیچ طریقی نمیشه جهان رو فریب دادوبرای جهان نقش بازی کرد.

این از اون درسهای بزرگ‌وقشنگی بود که خیلی کمک کرد.

آقا جون احساست بد،به درک که چ دلیلی داره.اتفاقات بدتریو خلق میکنی.

همین یه جمله برای هر لحظه حال خرابی من کافیه.

که آگاهانه خودمو از اون حالت در بیارم.

اتفاق خوب میخای ،احساستو خوب کن.

جهان دیگه همسر یا پدر یا مادر یا دوست یا هرکس دیگه ی تو نیست که باهات کنار بیاد.

تو رو هم دوست و رفیق خودش نمی‌دونه که بگه حالا اندفه رومیبخشمش.

هرفرکانسی که بدی همونو جذب میکنی.

جهان وخدا یه انرژی بی حسی هستن که مثل رباط طبق قوانینی که گذاشتن ، کار خودشونو انجام میدن.

حالا توکی هستی وچ شخصیتی داری وبرای کجایی و چکارا کردی،براشون هیچ اهمیتی نداره.

اینم بگم تاوقتی که خدارو درست نمی‌شناختم وخدا رو یه موجود احساسی می‌دیدم ،برای خدا هم نقش بازی میکردم.

برای خدا هم بی اندازه نقش بازی کردم.

ب نظرم چون ریکشنی نمیدیدم .صدایی هم که نمیشنیدم.پس خوب جولون میدادم.

هرکاری دوست داشتم میکردم وب خیالم میشه سر خدا هم شیره بمالی .

یه کار نادرست انجام میدادم جاش ده تا کار خوب! که خدا اون یکیو ببخشه.

کلا طرز فکر وباورم این بود که خدا گناه‌ها واشتباه وخطاهای تو رو لا پوشونی می‌کنه اگه بعدش چند تا کار خوب انجام بدی.

جالب تر اینکه ،اینکارو آگاهانه انجام میدادم.

خداروشکر حالا نگاهم تغییر کرده و به این درک رسیدم که تردید جهان نمیتونی قسر در بری.

اتفاقا خیلی خوشحالم که این نگاه رو پیدا کردم.

دیگه با یه مسئله ای ناجالب روبرو میشم دنبال مقصر نمیگردم.همه جا و همیشه نگاهم به درون خودمه.

توقعم ازدیگران ودنیای اطرافم خیلی کم شده .

وبرعکس توقعاتم ازخودم بیشتر شده البته نه در حد کمال گرایی.

فقط در این حد که آگاهانه مرتکب اشتباهاتی نشم.

خدایا ممنون وسپاسگزارم ازت که انقد روشن فکرترمون کردی.هرچند که باز نیاز داریم روشن فکرتر بشیم.

من که الآنم که الانه اون احساس رضایتی که دلم میخادو ازخودم ندارم.

هرچند روابطم با همسرم خیلی خوب شده .

ایشون که هرشب ازمن تشکر میکنن که معنای باعشق زندگی کردن رو داریم تجربه میکنیم.

چون همیشه یه طرفه بود و از من عشقی نمی‌دید.

خیلی اتفاقات افتاد تا خوب تفهیم شدم که الان سر جای خودم باید باشم وباید خوب باشم.

دنبال حس لیاقت میگشتم خب تو زندگی خودم بود.

دنبال آرامش وعشق بازی می‌گشتم درحالیکه خودم داشتم.

دنبال یه مردی بودم که مثل ملکه ها باهام رفتار کنه خب خدا بهم داده بود.

راسش من دنبال هرچی که بودم ،داشتمش ولی نمی دیدمش چون خودم نمیخاستم ببینم.

چون درغالب یه نقش مزخرف گیر کرده بودم.

اتفاقا چند شب پیش همسرم گفت ببخشید اگه نتونستم تو رو به آرزوهات برسونم .منم در جواب گفتم نیازی به بخشیدن نیست .تو مقصر نبودی.

اگه هنوز به اون چیزای رویاییم نرسیدم چون خودم در مسیر اشتباهی بودم.

خودم عامل نرسیدن به خواسته هام بودم.

اگه 10سال پیش طرز فکر وباورهای الانو داشتم حتمن به جاهای بزرگ بزرگ رسیده بودیم.

اما ایرادی نداره الان شروع کردیم قطعنا در مدت کوتاهی چون باهم وباخدای خودمون درهماهنگ هستیم ،میرسیم.

امروز نگران چیزی نیستم .ازچیزی ترس وواهمه ندارم.

امروز مال خودم هستم وبرای خودم زندگی میکنم.

باشهامت قبول میکنم که هرآنچه در زندگی من رخ داده ،عاملش خودم بودم.

خوشحالم که امروز با آگاهی های جدید وتجربه های جدیدباهم فرکانس های خودم ،به یه نوع و روش قشنگ دیگه ای زندگی میکنم.

وقتی میبینم خودم و همسرم وفرزندانم باهم صادقیم ودرکنار هم علاوه برروابطمون ،دوست ورفیق خوبی برای هم هستیم ودر کنار هم شاد وخوشحالیم . خوشحال تر میشم چون میفهمم که تونستیم به قوانین جهان درست عمل کنیم.

امروز دیگه هیچ نقشی برای کسی بازی نمیکنم.

هیچ نتیجه ی خوبی ازنقش بازی کردن حتی به نوع خوبش ،ندیدم.

پس دیگه تکرارش نمیکنم.

حتی برای استاد خودم .

چون حس میکنم بعضیا حتی اینجا هم که داریم درس پس میدیم باز بانقاب وبا نقش بازی کردن رفتار میکنن.

انشالله خداوند در مسیر درست هدایتمون کنه .

هدف ما تغییر بنیادینه.

که البته تکامل خودشو داره.

انشالله بهترازاینم میشیم.

ازاستادعزیزونازنینم ممنونم که این سوال زیبا رومطرح کردن .

مثل همیشه ذهن ما روبرای تغییرات بیشتر باز کردن.

استادجونم عاشقتم .

الهی بمونی برامون .