پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 7

سلام به استاد عباسمنش عزیزم و خانم شایسته و تمامی اعضای خانواده صمیمی عباسمنش

تشکر میکنم از زحمات گرانقدر و ارزشمندی که دارید

این محیط مثل کتابخانه ای میمونه که هر صفحش یک کتاب هست و سرشار از آگاهی

چه اشتباهاتی را شما زیاد تکرار می‌کنید؟ یعنی با اینکه فهمیده‌اید این کار اشتباه است اما دوباره آن را انجام می‌دهید؟

خودم رو بخاطر اشتباهاتم میبخشم و از اشتباهاتم یاد میگیرم ولی حسرتش رو نمیخورم

چون حسرت سنگین ترین چیزهایی هستن که وقتی پیر شدی باید با خودت حمل کنی…

تکرار اشتباه مثل over trade تو معاملات میمونه و بعد در نهایت میرسونتت به کال مارجین و…

وقتی به آدمهای پیرامونم دقت میکنم میبینم پشت رفتارها واعمالی که انجام میدن هیچ تفکری نبوده و نداشتند و باورهایی که دارند 99درصد مثل هم و اونو پذیرفتند و هر روز ناخودآگاه دارند اعمالشون رو طبق همون باورهای اشتباه تکرار میکنند و همش یکسری کارهای تکراری رو انجام میدن تا فقظ زمان بگذره و عمرشون رو گذرونده باشند تا در نهایت به همون نقطه اول برگردند.

انگار که توانایی فکر کردن و قائم به ذات بودن رو ندارند و منتظرن کسی یا عامل بیرونی بیاد اونارو نجات بده یا هولشون بده.

من در خصوص مدیریت مالی اشتباهات زیادی در زندگیم کردم مثلا با باور اینکه اطرافیانم منو صندوق قرض الحسنه میدیدند و میتونم بهشون کمک کنم و اینکار حس خوبی بهم میده و اونا تو اولویتن داشتم بخودم ظلم میکردم.

خوب خیلی طول کشید بتونم اصلاحیه بزنم و این باور رو بپذیرم که آقا اول باید به فکر خودم و امورات خودم باشم تا اینکه بیام توجه و تمرکزم رو بزارم روی مسائل و مشکلات بقیه چه از لحاظ مالی یا احساسی و …

و دست از دلسوزی و کمک بی اختیار به دیگران دست بکشم چرا چون ناخودآگاه فکر میکردم آدمی که حواسش به دیگران باشه و به فکر خودش نباشه آدم خوبیه.

باور اینکه بپذیرم من توانایی نجات دیگران رو ندارم و این دلسوزی من کمکی به اون فرد نمیکنه و خداوند هست که هدایتگر و یاری دهنده بندگانش هست

پذیرفتم که صادق باشم و بخودم و دیگران دروغ نگم تا با ترسهام روبرو شم و تغییر کنم

تصمیم گرفتم که قبل از هر کاری از خودم این سوال رو بکنم که این باور درسته یا غلظ و چرا؟ در هر موقعیتی رفتار من ناشی از توجه ام به دیگران و در راستای باورهای اونا هست یا نه بر اساس باورها و سبک شخصی خودم هست

برای مثال تو ماه محرم خیلی رفتارها مشهود تر هست انگار که دیگه جایی برای شادی نیست و همه جا غم و گریه و عزاست چون شادی و لباس مشکی نپوشیدن خلاف دنیای واقعی و باورهای عموم جامعه و عمل اشتباهی هست

خوب سوال اینه این باور و رفتارها

واقعیت داره؟ باید باورشون کنی و مثل بقیه مردم حرکت کنی؟ آیا این چیزی که همه پذیرفتند درسته و منم باید بپذیرم؟

انگار از جهاد حسین علیه السلام ظاهرش مونده و اداهاش و نباید خندید و خوشحالی زیاد کرد چون گناه هست و میری جهنم تا اینکه واقعا فکر کنیم ببینیم رسالتش چی بوده ؟

میش و میتونید به سبک خودت زندگی کنی با اینکه از نگاه عموم اشتباه بنظر بیاد..