پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 8

سلام سمانه به مریمِ نازنین، که هم اسمِ مامانم هستی.

کامنتت رو خوندم و تحسینت کردم برای شجاعتِ نوشتن از ترس هات…

تا رسیدم به اینجا:

اگه بخوام ترسهام یکی یکی بگم خیلی زیادند ولی این ترسها درجه بندی هستند بعضی هاشون انقدر بزرگند که مرا از حرکت باز میدارند ولی بعضی هاشون میشه به دلشون زد و ازشون گذر کرد و یک درجه بهتر شد.

ذوق کردم وقتی از دسته بندیِ ترس ها نوشتی و خوندم.

اینکه بعضیاشون بزرگند و منو از حرکت باز می‌دارند و بعضیا رو میشه تو دلشون رفت، ازشون گذر کرد و یه درجه بهتر شد.

هر چی بگم چقدر این جمله به قلبم نشست کم گفتم.

انگار که من انجامِ کاری رو سخت کنم برای خودم، بعد یه نفر یه روشی بده برای انجام اونکار که ساده اش کنه…

این قسمت کامنتت، برای من این نقش رو ایفا کرد.

ممنونم ازت که این کامنت رو نوشتی.

اتفاقا وقتی نوشتی یعنی رفتی تو دلِ یکی از ترس ها…

چون ترس اجازه نمیده بنویسیم از خودمون…

ترس از قضاوت دیگران در موردمون، اینکه در مورد ما چی فکر میکنن یا نمیکنن…

ربطی هم نداره فرد آشناست یا عجیبه…

پس، تمومِ آدم هایی که تو کامنتها از ضعف هاشون مینویسن خیلی شجاع هستن به نظر من…

خودِ من تا چند وقت پیش جرات نداشتم از بعضی ضعفهام بنویسم، چون از قضاوت دیگران در مورد خودم میترسیدم…

خدا رو شکر، از فایلهای استاد رسیدم به شناساییِ بهتر توحید و متوجه شدم ترسم یعنی قدرت دادن به نظر دیگران و اجازه دادن به نظرشون که تاثیر بذاره روی زندگیم، یعنی شرک…

و چند روزی هست که راحت تر مینویسم از خودم…

هنوز از ترس هام ننوشتم تو این صفحه، دیروز که فایل اومد، تو یه کامنت پاسخ به دوستانم، از یکی از ترس هام نوشتم…

یه ترس بزرگی که دارم…

میدونم در بهترین زمان میام اینجا و یه دل سیر مینویسم از ترس هام…

از کوچک تا بزرگش

و به قول شما دسته بندی که دارن….

البته این روزها دارم حمله میکنم به بعضی ترس هام از قصد

که ببینم تو دلشون چی هست…

واقعا ترسناکن یا الکی هستن.

تا اینجا که راضی ام از خودم و سپاس گزار خدا.

مریم جان از خدا برای شما، خودم، و همه ی دوستانِ نازنینم نورِ شجاعت میخوام تو زندگی هامون.

خدایا شکرت برای روزی های حساب و غیر حسابت هر لحظه تو زندگی ام.