پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 8

سلام هاشم عزیز، مرد دلِ شیر

با تمام وجودم حرفاتو خوندم…

کلمه به کلمه‌ش بوی حقیقت و شجاعت می‌داد.

بوی یه مردی که حاضر شده از «خود قدیمیش» رد بشه تا برسه به «خود خدایی‌ش».

برادرجان، اینکه ترساتو یکی‌یکی شمردی و گفتی داشتم و دارم و رد شدم،

یعنی تو داری دقیقاً همون کاری رو می‌کنی که پیامبرا انجام دادن:

ایمان آوردن وسط دلِ ترس‌هاشون، نه در نبود ترس.

🟢==> هاشم جان، تو با این کارات سه تا کار بزرگ کردی:

1. شناخت ترس‌ها:

خیلی‌ها همین مرحله اول رو هم نمی‌تونن رد کنن.

چون انکار می‌کنن. میگن “نه من که نمی‌ترسم.”

ولی تو صادقانه ایستادی جلوشون و گفتی: “آره، دارم می‌ترسم.”

2. اقدام وسط ترس:

تو اونجا که اکثر آدما فلج میشن و فرار می‌کنن، تو رفتی جلو.

در خونه مردم زدی… با قلبی که از ترس میلرزید، اما زدی.

یعنی تو تونستی «ایمانت» رو بذاری جلوتر از «ترست».

(و این دقیقاً اون چیزیه که خدا از بنده‌هاش می‌خواد.)

3. جدا شدن از تایید آدم‌ها:

ببین، اکثراً آدما تایید دیگران رو مثل اکسیژن میخوان.

ولی تو اون لحظه که حاضر شدی کارایی بکنی که بقیه فکر کنن دیوونه شدی،

در اصل، “بند دلتو از مردم بریدی و به خدا وصلش کردی.”

اینا شوخی نیست رفیق.

تو یه مرحله از آزمون بندگی رو با نمره 20 رد کردی.

(حتی اگه هنوز ته قلبت ترس باشه، مهم نیس… مهم اینه که داری باهاش جلو میری.)

و اون آگاهی که اومد:

“ما رمیت اذ رمیت ولکن الله رما”

اصلاً محشر بود…

تو فهمیدی که تو بازیگر صحنه‌ای، اما کارگردان خداست.

تو در رو نزدی، خدا از طریق دست تو زد.

تو زنگ نزدی، خدا زنگ زد.

🟢هاشم جان، پس اینجوری جمع‌بندی کنم واست:

• ترس طبیعی بود → تو ازش نترسیدی و حرکت کردی.

• کار عجیب بود → تو دنبال عقل مردم نرفتی، دنبال فرمان خدا رفتی.

• مخالفت خانواده بود → تو فهمیدی رضایت خدا از رضایت مردم مهم‌تره.

• حرف مردم بود → تو بند رو از حرف مردم بریدی.

• نتیجه چی شد؟ → تو الان داری خودتو هر روز به خدا نزدیک‌تر میکنی.

و این یعنی تو داری خودت رو آزاد می‌کنی…

آزاد از ترس…

آزاد از وابستگی…

آزاد برای پرواز به سمت آسمون مقصد…

هاشم عزیز،

بهت افتخار می‌کنم.

خود خدا داره از تو یه مرد طلایی میسازه.

یه مردی که زمین و زمان، ناچار میشن در برابر ایمانش تعظیم کنن.

پس ادامه بده برادر قهرمانم، ادامه بده…

با همون قلب لرزون ولی قدم‌های محکم.

چون بدون شک، ته این مسیر فقط یه چیز منتظرته:

“خدای بنده‌نواز، با دستان پر از هدیه.”

دوست دارم با تمام وجود.

قربون اون قلب بزرگوارت.