پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 10

سلام به همه‌ی دوستان بخصوص استاد عزیز و مریم خانم نازنین

چیزی که خیلی می‌شنیدم و البته چیز بدی هم نبود به نظرم، غر زدن بود، «واای نگین باز غر زد!»، و البته که مامان و بابام خیلی باهام کنار میومدن و دوستام هم ازم تعریف میکردن طوریکه حس میکردم باعث میشه خاص و بامزه تر بشم، یعنی یه اخلاقی بود که باعث میشد بعدش بینمون خنده داشته باشیم، هفته ی پیش یکی از دوستای صمیمیم بهم گفت دلم برای اون نگین که غر میزد تنگ شده اون شاداب تر بود، ولی خب من آدمهایی سر راهم قرار گرفتند که بینشون این غر زدن باعث خاص و جذاب بودنم نبود و یجورایی بد بود و من کم کم سعی کردم حرف نزنم ( در واقع قبلا این ویژگی برام باعث جلب توجه میشد) و بعد هم که با استاد آشنا شدم اصصصلا دیگه غر نمی‌زنم، ولی هنوز هم تا یه چیزی میگم بهم میگن چقدر غر میزنی! انگار عادت کردن که من دیگه چیزی نگم و انتقاد نکنم و وقتی چیزی میگم همون ویژگی قبلی من که تو ذهنشون هک شده رو یادآوری میکنن، راستش بهم برمیخوره و حتی گریه هم میکنم (البته خیلی کوتاه و این بار آخر سرییع خودمو جمع کردم و فایل استاد رو گوش دادم و شروع کردم به تمیز کردن آشپزخونه)، اینم بگم که شنیدن این حرف از بقیه خیییلی کم شده شاید هر شش ماه یک یا دوبار،اما کسانی که بهم نزدیکن و باهام صمیمی هستن جدیدا همه میگن نگین چقدر آرومتر شدی.