عمل به قوانین خداوند، چگونه زندگیمان را متحول می کند

بسم الله الرحمن الرحیم

سپاس خداوند بلند مرتبه بخشایشگر رو که به من بهای الهی خودش رو از ازل بخشید و به سفره پر از مائده زمینش دعوتم کرد تا در این بزم سهمی داشته باشم.

خدایی که خواست من خلق بشم و با مهر خاصش منو پروراند و متنعم کرد.

بیمار شدم شفا داد،

گرسنه شدم طعام داد،

خسته شدم قوت داد،

درمانده شدم پناه داد،

ناامید شدم قوت قلب داد،

خوار و خفیف شدم عزت داد،

تهیدست شدم دولت و ثروت داد،

تنها شدم همدم داد،

لب تر کردم نعمت داد،

درخواست کمک کردم استاد داد،

پرسش کردم پاسخ داد،

حرکت کردم برکت داد…

.

.

.

سلام

نور و سرور الهی تقدیم به قلبهای نورانی همه شما. از صدر مجلس که استاد جانم نشستند تاااااا هر آنجا که یاران این فضای مقدس حس منو درک می کنند.

الهی شکر که این قفل زبان باز شد و اشک جاری شد تا بتونم با قلبم بنویسم.

استاد عباسمنش عزیزم، تصورتون می کنم یه پسر بی اندازه شر و شیطون که یک جا بند نمیشه، توی کوچه و خیابون در حال دعوا و کتک کاریه، تو مدرسه و محل همه از دستش شاکین، حرف کسی رو گوش نمیکنه، کسی فکرشم نمیکنه که این پسر یه روزی بتونه یه زندگی آروم و معمولی هم داشته باشه….

اما چی میشه که این پسر سرکش تبدیل میشه به ریسمان الهی برای وصل شدن اینهمه آدم جورواجور از شخصیتها و قومیتها و سن و سالهای مختلف، ساکن کشورهای مختلف با فرهنگهای مختلف، با میزان سواد و آگاهی مختلف، که هرکدوم روابط مختلفی با خدا دارن؟

چی میشه که همون پسر ناآروم تبدیل میشه به این شخصیت سرشار از آرامش و فروتنی و خشوع در برابر رب؟

چی میشه که قلبش اینجوری مثل یه پروانه کوچولو بال بال میزنه برای ذره ای توحید و تسلیم؟ که با خوندن دلنوشته های مخلصانه و صادقانه یک دوست انقدر لبریز میشه که به جوش و خروش میاد و اینجوری تراوش میکنه؟

غیر از مقام بلندمرتبه تسلیم و آگاهی از قدرت پروردگاره؟

غیر از کلمه ی پرمفهوم توحیده؟

من می خوام اول از همه شما استاد عباسمنش بزرگم رو تحسین کنم که با شکستن منِ خودتون و قبول عظمت رب اینهمه تغییر رو ابتدا در خودتون و بعد در همه ماها ایجاد کردید.

هر کس به اندازه ظرف وجود خودش.

هرکس به اندازه ای که باور کرده که حرفهای شما حقه، این قرآن حقه، این قوانین حقه و ثابته،

هرکس به میزان تعهد و تلاشش برای کنترل ذهنش.

من که هیچ ادعایی ندارم. دست تسلیمم بالاست و همزمان شکرگزار تمام داشته هام هستم.

اما وقتی نتایج دوستانم در فقط همین یک فایل رو خوندم بارها و بارها بخاطرشون اشک سپاسگزاری ریختم و شکر کردم که خیلیها از من نتایج خیلی بزرگتر و بیشتری رقم زدن.

هرچند باز هم میگم بی اندازه شکرگزار نتایج خوب خودم هستم.

بعد از شما مریم جان شایسته نازنینم رو تحسین می کنم بابت ثبات قدم و قدرت بی نظیرشون در خلق خواسته هاشون، در کنترل ذهنشون و اینهمه دستاوردی که بعضیهاش رو ماها می بینیم.

مریم جانم شما سزاوار کلمه سنگین «موحد» هستید. شما ارزشی در جهان خلق کردید که تا نسلها و نسلها پابرجا خواهد موند و الگوی کسانی مثل من شدید که توی جامعه امروزی دنبال الگوی زن موفق و قدرتمند می گشتن. اونم با ورژن ایرانیش.

بعد از شما دلم می خواد اسم چند نفر از عزیزان سایت رو بیارم که می شناسمشون و درباره شون خوندم و ازشون درس و تاثیر گرفتم. همه این عزیزان به گردن من حق دارن.

آزاده خانم عزیز که مصاحبه حضوریشون با استاد بی نهایت برام درس آموز بود.

آقا سید حبیب حافظان و وجیهه بانوی عزیز که عشق و احترام خاصشون نسبت به هم منو شگفت زده می کرد و در من درخواست چنین رابطه ای رو ایجاد کرد.

سید علی خوشدل و عادله و شکیبا کیانی فر عزیز.

آقا رسول خانکی و فاطمه عزیز که جز محبت و پایبندی به قوانین چیزی ازشون ندیدم.

سعیده جان شهریاری عزیز که وجود نورانیش جلای قلبمه.

لیلا جان بشارتی عزیز که این همه شهد و شکر بخاطر ایشون توی سایت از زبان استاد و همه بچه ها جاری شد. ماشالله به ایشون و نوش جااااانشون اینهمه نعمت و دلخوشی.فراوانتر باد.

آقا جواد بایرامی عزیز که داستان تحول زندگیشون رو پارسال که خوندم خیلی بهم چسبید.

آقا ابراهیم عزیز که داستان استخدامش در شرکت صنایع فولاد اهواز برام سند و مدرکی برای خلق هر غیرممکنیه.

آقا رضا عطارروشن عزیز که نمونه یک خالق و یک شاگرد نمونه مکتب استاده.

زهرا کاسه ساز عزیز که یک جمله بهم گفت و همون یک جمله برام یک دنیا ارزش داشت.

سمانه جان صوفی عزیز که برام نماد استواری و تعهد برای تغییره.

آقا اسدالله زرگوشی عزیز که نماد آرامش و صلح درون و احساس خودارزشمندیه.

شهرزاد عزیز که برام الگوی یک business woman خدابین و خداشناسه.

آقا احمد فرهنگیان عزیز، آقای خاص.

آقا مجید عزیزی پیردوستی عزیز

آقا مصطفی ابوطالبی که تازه اینجا برای اولین بار کامنتشون رو خوندم و اشکها بود که از چشمام بخاطر تجربیات و احساسات قشنگشون سرازیر میشد.

پاکیزه جان بارکزی با اون جمله قشنگ همیشگیش: به نام خدایی که همه چیز می شود همه کس را.

سارا جان مرادی همت عزیزم که استاد موشکافی باورهای محدودکننده خودش هست.

آقا حمید امیری عزیز که قلب صافش باعث روشنتر شدن مفهوم آیات قرآن برای منه.

آقا جمال عزیز که پاسخهاشون در بخش عقل کل درهایی از آگاهی رو به روی من باز کرد.

.

دوستان خیلی زیادی بودن که من با کمال افتخار تونستم از برکت وجودشون استفاده کنم ولی الان حضور ذهن نداشتم که نام ببرم یا اسمشون فراموشم شده.

در کل اینجا مخزن احساس خوب و باورهای مناسبه.

اینجا جاییه که همه مون بی رودربایستی و خجالت اومدیم که خودمون رو کندوکاو کنیم و از هم یاد بگیریم.

اینجا نزدیکترین جا به خداست. چون ماها به اصل خودمون وصل میشیم و خدا در اصل ما، در نهاد ماست.

دلم می خواد باز هم از نتایج خوب زندگیم بگم اما حسی در درونم میگه الان اینجا ننویس.

بذار این کامنت فقط به تحسین دوستانت و نتایج ارزشمندشون بگذره.

قبلا زیاد از خودت نوشتی، فرصت زیاده. باز هم خلق کن و بعد بیشتر بنویس.

انقدر حالم خوبه، انقدر الان غرق سپاسگزاری ام از اینهمه فراوانی نعمت، فراوانی آدمهای خوب، احساسات خداییِ برانگیخته شده، از اینهمه درسی که دارم با خوندن سرگذشت زندگی و تحولات مثبت تک تک دوستانم می گیرم.

کدوم دانشگاه می خواست اینا رو به من یاد بده؟

چند تا عمر طبیعی بایستی زندگی می کردم تا اینهمه درس زندگی رو بتونم یاد بگیرم؟

چقدر بایستی پول می دادم تا فقط یک دوره آموزش مهارتهای زندگی رو پاس کنم، اونم نه بر پایه ی توحید؟

اما خدا بر سرم منت گذاشت و دعوتم کرد به این بهشت روی زمین در جوار استادی که خودش رو از فرش به عرش رسونده، و هر کدوم از ما به میزان باورپذیریمون باهاش همراه بشیم بالا میریم.

اینهمه انسان شریف و نجیب در کنار هم جمع شدن و دارن هر روز اسم خدا رو به زبون میارن.

احساس می کنم تو مجلس صوفی های سفیدپوشِ محضر حضرت مولانا در حال رقص سماعم و از خود بی خود شدم.

گویند که در خانه ی دل هست چراغی/ افروخته کاندر حرم افروختنی نیست

یک دانه ی اشک است روان بر رخ زرین/ سیم و زر ما شد که اندوختنی نیست

گاهی گرفتار روزمرگی ها و خستگیهای روحی میشم، ولی همین که یک ساعت به ندای الله از زبان استادم گوش میدم دوباره جون می گیرم.

من این زندگی جدیدم رو با همه سالهای گذشته عمرم عوض نمی کنم.

ناراحت نیستم که به اون صورت گذشت، بایستی می گذشت تا من به این نقطه از تکاملم برسم و شاگرد این مدرسه بشم.

الان که اومدم، پس باید تا میتونم استفاده کنم.

تاجی روی سر خودم می بینم که با تمام داشته های دنیا عوضش نمی کنم.

من بهتر شدن و رشد کردن رو به خودم بدهکارم.

من موظفم به توحیدی که قبولش کردم بیشتر و بیشتر عمل کنم.

تمام درخواستم از خدا همینه.

.

سازت اگر عشق بنوازد

همه خلقت خواهند رقصید

و زبانت اگر شیرین باشد

همه پروانه‌ها گرد تو خواهند آمد

.

پس عشق را بنواز

با زبان شیرینت بخوان

و با قلبت پذیرا باش…

‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‎‌‌‍‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌