عمل به قوانین خداوند، چگونه زندگیمان را متحول می کند

بنام اللهِ یکتا

بنام کسی که مرا آفرید و بارها و بارها تاکید کرد که بهترین آفریده ی من هستی، قدر خودت را بدان وبخاطر بسپر انقد برایم عزیز هستی که این جهان و هرچه در آن جای گرفته را برای تو آفریدم و به تو قدرت دادم تا آنگونه که می‌خواهی زندگیت را خلق کنی و به تصویر بکشی و آنرا تجربه کنی، آن عهدی که باهم بستیم بخاطر بیاور آنوقت است که میتوانی من را در زندگی ات زندگی کنی

من خودِ تو هستم

جای دیگر به دنبال من نگرد.

سلام به استاد و شایسته جانم و تمام دوستان هم فرکانسی ام، طبق معمول استاد وقتی شروع کردم به گوش دادن این فایل بعد دو سبار که یکم گفتهات برام واضح تر شد اومدم شروع کردم به نوت برداری و فعلا برای 16 دیقه اول ویس فکنم 10 صفحه نوشتم و کند و کاو کردم و یه ترمز پیدا کردم و یه باور خوشگل یاد گرفتم

این مبحثی که قراره اینجا شرحش بدم کلا در فایل صوتی 3 4 دیقه راجبش بیشتر توضیح داده نشده و شروعش با این جملست که در من به شخصه غوغا به پا کرد…

اگر شما احساس ارزشمندی خودتون رو گره نزنید به اینکه دیگران در مورد شما چه فکری می‌کنند مثلا اینکه شوهرم خانواده ام فرزندم دوستم همسایه ام اقوامم جامعه ام چه احساسی به من داره چه فکری راجبم میکنه در نظر اونها چگونه دیده میشم و به حساب میام

اونوقته که هیچ تلاشی نمیکنیم که به دیگران اثبات کنیم من یا ما چقد خوب هستیم یا کاری انجام بدیم که بخاطر اون ها و در نظر اونها خوب بنظر بیایم…..

مثال شخصی طی یکی دوماه قبل که من با یکی از دوستام بحث و دعوایی داشتم از روز اول ارتباط در تمام ویس ها و پیام ها میخواستم بهش بفهمونم که ببین من چه آدم خوبی هستم،،، چه آدم محترمی هستم،،،، چه آدم با درکی هستم،،،، چه آدم مهربونی هستم،،،، چه آدم متعهدی هستم،،، چه آدم خوش قولی هستم،،، چه ادمی هستم که تو هرچی منو نادیده میگیری برام وقت نمیزاری بهم توجهه نمیکنی من مثل کنه بهت چسبیدم و درکت میکنم و اصلا برام مهم نیست که چه رفتاری باهام داری،،،،، خلاصه که مدام دنبال اثبات خودم بودم تا زورمو بزنم و به هر نحوی شده رفتار این فرد با خودم رو درست کنم،،، یا یه دیدگاه خوب و جذاب و جالب از خودم تو ذهن این فرد بسازم تا بتونم توجهش رو بخودم جلب کنم،،،،، در صورتی که خودم با زبون بی زبونی داشتم اعلام میکردم که ببین من چه آدم حقیر،،،، بی ارزش،،،، وابسته،،،، محتاج توجهه و تایید،،، محتاج محبت،،،، و از درون تهی و پوچ هستم…. ولی در عین حال با همه ضعف شخصیتیم بازم تلاش می‌کنم که در نظرت خوب جلوه بدم تا اونی شم که تو دوسداری و تو خوشت میاد…..

اصلا الان که دارم تایپ میکنم یه حس شرم و خجالت دارم که چقد خودم رو کوچیک کردم و چقد خودم رو نادیده گرفتم در قبال انسان ها اما باز بخودم میام و میگم من مسئول این اتفاقات هستم درسته جامعه خانواده مدرسه تلوزیون و…. باعث ایجاد باور های غلط در تو شدن ولی تو میتونستی این همه سال باورهاتو تغییر بدی اما ندادی و فکر میکردی ب این کار نیازی نداری

اما با تضاد های پی در پی در روابط و طی کردن تکاملت الان اینجایی که مسولیت بپذیری و رو خودت کار کنی و زندگیت رو تغییر بدی و شخصیت واقعیت رو دوباره بدست بیاری…

استاد یک ترمز بزرگ در من شناسایی شد با عنوان(اثبات خودم به دیگران در هر شرایطی و خوب بنظر اومدن برای خوشایند بقیه و برای تایید و توجهه گرفتن از دیگران، و نگهداشتن دیگران تو زندگیم) ولی قول میدم چنان بزنم بترکونم این باورو ک انگار اصلا وجود نداشته حالا به مرور در این سایت راجب تغیراتم مینویسم……..

اگر من واقعا باور قلبی داشته باشم که انسان خوبی هستم،،،، انسان محترمی هستم،،، انسان دوست داشتنی و جذابی هستم،،،، انسان با ارزش و بالیاقتی هستم،،،، نیازی ندارم که جوری رفتار کنم یا حرکتی بزنم یا حرفی بزنم یا ماسکی رو چهرم بزنم که دیگران خوششون بیاد و به به چه چه کنند و مورد رضایت اونها باشم،،،،

بلکه من همینجوری که هستم با همین ویژگی های شخصیتی با این نواقص و ضعف ها که در صدد درست کردنشون هستم باید دیگران من رو بپذیرند و بهم احترام بگذارند،،،، نه اینکه فیلم بازی کنم و برای جلب توجه و نظر دیگران دست به هرکاری بزنم که آیا اونها از من راضی بشن یا نشن،،،، خوششون بیاد یا نیاد،،،،

مثال شخصی: ما در اقوام یه خانواده ی فوق مذهبی داریم که خب انسان های خوب و محترمی هستند اما موردی که میخام اینجا بگم براتون مربوط به منه،،،، یه برهه ی زمانی بود من هروقت این خانوادرو میدیدم میخاستم جلوی اینها جوری رفتار کنم و حرف بزنم که از من خوششون بیاد و ازشون تایید و تعریف بگیرم،،،، مثلا حجابم روخیلی رعایت میکردم،،، الکی جلوشون نماز میخوندم،،،، در مسائل مذهبی باهاشون گفتگو میکردم،،،، اگر کاشت ناخن یا ارایش یا لاک داشتم سعی می‌کردم پنهون کنم یا پاک کنم،،،، چادر سر میکردم،،،، شوخی رو کنار میزاشتم و مثل یه دختر خوب سنگین و رنگین رفتار میکردم،،،، دستام رو ساق مینداختم و…….

خب اون زمان ها زیاد متوجهه این موضوع نبودم که چقد ارزش خودم رو به دیگران گره زدم تا تایید و توجهه بگیرم و به به چه چه بشنوم و دنبال رضایتشون باشم بخاطر همین هم اون افراد بسیار تو ذهنم بزرگ و پررنگ شده بودن و یجورایی در مواجهه باهاشون استرس و ترس رو تجربه میکردم….

اما سالها ازون روزها گذشته امروز در این جایگاه بعد از تضاد های پی در پی و تکاملی که پله وار طی شده و داره میشه فهمیدم و اعتراف میکنم و مسولیت می‌پذیرم که بله من در زمینه ی احساس لیاقت و خود ارزشی باورها و ترمز های خیلی زیادی دارم و تا الان برای رضایت و لذت خودم زندگی نکردم و همیشه دنبال توجهه و تایید از سمت دیگران و از بیرون بودم بخاطر همین باج های زیادی به دیگران دادم که بلکه اونها در زندگیم بمونند،،، یا منو دوست داشته باشن،،،، یا هرجا میشینن از من تعریف کنند و منم ذوق کنم،،،، یا منو درامورات ادم حساب کنند،،،،

مثال شخصی: یه فامیل دیگ داشتیم 3 4 سال از خودم بزرگتر بود از زمان آشنایی با این فرد برای اینکه با این شخص دوست بشم هزاران رفتار اشتباه و باج رو انجام دادم که این شخص رو همراه و هم مسیر خودم بکنم و باهام صمیمی شه و احساس راحتی کنه و منم لذت ببرم و کیف کنم،،، هرچی ما نزدیک میشدیم این شخص دور میشد،،،، به بهونه های مختلف پیام میدادم زنگ میزدم که حالشو بپرسم هدیه میخریدم و جوری رفتار میکردم و نقاب به چهره زده بودم ک هرچی تو بگی همونه،،،، هرجا تو بخای بری بریم،،،، من همیشه هستم،،،، من حمایتت میکنم،،،، تشویقت میکنم،،،، درد دلتو غم و غصه هاتو بجون میخرم،،،، و همش تو ذهنم این بود که با این همه لطف و محبت این شخص الان باید برده و بنده من بشه و باید الان به قطعیت می‌رسید که من چه آدم خوب و دوست داشتی و دلسوز و فداکاری هستم،،،، اما چرا نشده و روز ب روز دور تر و بی رحم ترم میشه،،،،

خب راستش من اون زمان ها اصلا فکر نمیکردم که مشکل کمبود عزت نفس داشته باشم یا حس بی لیاقتی بکنم بلکه به این معتقد بودم که دیگران بی لیاقت و بی فرهنگن و درک و شعور قدر دانی از من رو ندارند و چشمشون خوبی ها و محبت های من رو نمیبینه منکه مشکلی ندارم مشکل دیگران هستند و تهشم من می‌شم ادم بده و میزارن میرن،، دختر و پسر و آشنا و غریبش فرقی نداشت جالب بود که این سیکل داشت توسط افراد مختلف تکرار میشد….

من تازه دارم میفهمم و به درکش میرسم که زبان این دنیای مادی  فرکانسه و ارتعاشه

رفتار من یا حرفای من همیشه خوب بود و خودم رو انسان ارزشمند می‌دونستم اما فرکانسم همیشه ترس از دادن،، ترس شکست خوردن در روابط،،،، ترس طرد شدگی و رهایی توسط دیگران،،،، حس وابستگی،،،، حس احتیاج به دیگران،،، حس تایید طلبی،،، مهر طلبی،،،، آویزون بودن،،،، پیگیر بودن،،،،، درگیر حواشی شدن،،،، قدرت رو تو انسانها دیدن و اونارو قدرتمند دونستن،،،،، اینکه دیگران میتونن حال منو خوب کنن منو خوشبخت کنن،،،، باج عاطفی دادن،،،، سرویس و خدمات های رایگان،،، پول های بیشمار خرج کردن،،،، ارزش قائل نبودن برای وقت و زمانم،،،، برای انرژیم و….. تمام این باورها و فرکانس ها مخابره میشد به جهان و در نهایت این بین یه دعوایی میشد یه بحثی میشد و من شکست میخوردم،،، افسرده میشدم،،، سرد میشدم،،،، از اهدافم دور میشدم،،،، از مسیر درست دور میشدم،،،، و طرف مقابل هم میزاشت و میرفت و به ریش ما می‌خندید و با خودش میگفت عجب اسکلی بود بود طرف…..

استاد میبینی از همون جملت چه باورهای مخربی درون خودم شناسایی کردم،،،، چقد به اوضاع داغون ارزشمندی و حس لیاقتم پی بردم،،،، همینجا قول میدم انشالله بعد دوره دوازده قدم میرم سراغ الویت ترین دوره که حس لیاقت باشه و میدونم وقتی بخرمش و شروع کنم رو خودم کار کردم زندگیم کن فیکون میشه حالا میفهمم پیشرفت های نصفه نیمه من،،،، تجربه های نادرست من،،،،، از همین ترس ترک شدن،،،، حس وابستگی،،،،، قدرت دادن به ادما،،،، احساس گناه،،،، عذاب وجدان،،،، ترس،،،، اومده…

میدونم اگ رو حس لیاقتم کار کنم نه تنها روابطم بلکه روح روانم آسایش میگیره،،، بلکه توحیدی تر میشم،،، بلکه مسیر مالیم هموار تر میشه،،، و خلاصه میترکونم…

باید صبح تا شب با خودم تکرار کنم که من احساس ارزشمندیم رو برپایه ی نظرات و دیدگاه و حرف های مردم بنا نمیکنم

احساس ارزشمندیم رو به حرفا و حرکت‌های مردم گره نمیزنم

از وقتی یادم میاد هرکاری که کردم برای این بوده که تایید و توجهه بگیرم حتی تا چند وقت پیش وقتی کامنت میزاشتم دوست داشتم کامنتام لایک بخوره بیان بگن به به عجب کامنتی اما الان دیگ نه…. نوشتن یک کامنت ساعت ها از من وقت میبره اما من با عشق این کارو انجام میدم وقتی فایل گوش میدم نکته برداری میکنم و یدور کامنت مینویسم تمام توجهه و تمرکزم میره سمت خواسته هام بخاطر اینه که دارم به خودم لطف میکنم و اصلا احتیاجی ندارم که لایک بگیرم یا امتیازم بره بالا یا هرچی دیگ…

خلاصه هرکاری که میکردم برای این بوده که انسان خوبی باشم تو نظر بقیه چون یادمه از بچگی همیشه پدر مادرم میگفتن ادم خوب اونیه که به دیگران محبت کنه،،،، هرچی دیگران بگن با جون و دل انجام بده،،،، هرچی دیگران بگن همونه رو حرف دیگران حرف نزنی،،، اگ لباست اینجوری باشه،،،، طرز صحبتت اینجوری باشه میگن که چ دختر با ادبی چه تربیت صحیحی،،،، از بقیه کم نیاز و برای بهترین بودن هرکاری انجام بده از خودت بگذر حتی….

یادت باشه مردم و نظرشون خیلی مهمه حواست باشه چجوری رفتار میکنی در مقابلشون یوقت آبروی خودت و مارو نبری…

یادم میاد گاهی اوقات انقد یه جور دیگ رفتار کردم،،، حرف زدم،،، لباس پوشیدم،،، رعایت کردم،،،، که اصلا خود واقعیم نبودم و تماما ی شخص دیگ شدم و قطعا علاوه بر جهان مردم هم این حس و فرکانس و ترس و ضعف و بی ارزشی رو از من دریافت میکردن و قدرت میگرفتن و به خودشون اجازه هر رفتاری با من رو میدادن…..

یادمه چندین سال پیش یکی از اقوام دختر خودش حسابی ارایش می‌کرد،،، مد روز میچرخید،،، مانتو کوتاه و گوشی و….

اما مادر من همیشه بهمون گفته بود در برابر این فرد یا افراد باید هرچی میگن گوش کنی،،، حتی حرف زشتم زدن بهت بی احترامی کردن تو سکوت کنی چون اونا بزرگ ترن صلاح ترو میخان… و من انقد ازین افراد میترسیدم و تو ذهنم بزرگشون کرده بودم که حکم خدایی برام داشتن…

خلاصه یروز در عالم نوجوانی میشه گفت 15 16 سالم بود حجاب کامل داشتم فقط یکم سایه پشت پلکم زده بودم انقد کم رنگ ک دیده نمیشد و یکم ازون سایه ب لبهام و رفتم بیرون تا این فرد منو دید شروع کرد گفت او چه غلطا چه آرایشی عروسی مادرت میخای بری یه همچی چیزی فکنم یا عروسی فک فامیلت میخای بری انقد دلم شکست ناراحت شدم و رفتم خونه همرو شستم و پاک کردم و گفتم شاید حق با اون بوده و من زیادی ارایش کردم

در صورتی که این مسائل رو برای بچه های خودشون بد نمیدونستن….

میدونم خیلی کامنت طولانی شد،،،، خیلی ریز شدم اما خواستم بفهمید که چقد میتونه عدم عزت نفس بهتون آسیب بزنه و خودتون متوجهش نباشید اصلا نفهمید ک زندگی نامطلوبتون از کجا داره آب میخوره….

خلاصه من بخاطر همین اقوام و فک و فامیل و دوست آشنا هیچوقت اون لباسی ک باید میپوشیدم نپوشیدم،،،، هیچوقت اونطوری که باید ارایش میکردم نکردم،،،،، هیچوقت اونطوری که باید از خودم و خواستهام دفاع میکردم نکردم…. چه از خود گذشتگی ها،،، چه خدمات و کمک ها در مراسم عذا و جشن و تولد که در نهایت یه تشکرم نمیکردن میگفتن وظیفته با اون سن و سال کمم…. مراقب کردن از دیگران،،، مادری و پدری کردن برای دیگران،،،،،

الان ک دارم تایپ میکنم میفهمم که چ ظلمی در حق خودم کردم واقعا هر ظلم و بدی و سختی که به انسان میرسه از جانب خودشه، چون یجا سفت و سخت وای نمیسه و تعهد نمیده که همه چیو تغییر بده…. فقط مردم فقط مردم فقط مردم،،، من کجای این زندگی بودم؟؟؟

من کجای این لذت و ها و عشق و محبت هایی ک نثار دیگران میکردم بودم؟؟؟

پس خواسته های من چیشد این وسط؟؟؟

اونم بخاطر کی؟ بخاطر چی؟ بخاطر مردمی که امروز با ی بشکن میبرنت بالا فردا با همون بشکن میارنت پایین بقول دوست توحیدیم ابراهیم عزیز مردم با ی دستشون کمک میکنن بهت با یه دست دیگشون میزنن تو صورتت…

جالبیه این داستان طولانی راجب عزت نفسم بیشتر اینجاست که من همیشه بخاطر باورهای غلطم فک میکردم این رفتارهایی ک از من سر میزده و میزنه درسته… آدم باید دلسوز باشه… آدم باید احترام بزاره…. آدم باید خودشو نادیده بگیره… آدم باید هرچی مردم میگن گوش بده… فک میکردم خیلی آدم درستی هستم خیلیم شجاع و جسور و مهربونم و عزت نفسمم بالاس

اما الان فهمیدم نه من آسیب دیدم از باورهام اما انقد شیطان کارشو خوب بلده که نم پس نداده و منو دچار شک نکرده حتی بارها و بارها خداوند با تضاد ها بمن فهموند که یجای کارت میلنگه اما ذهن اومد کاورش کرد گفت ن هیچی نیست تو بالیاقتی مهسا جان ادمای اطرافت با لیاقت نیستند و من مجدد همون رفتارو انجام می‌دادم و دوباره شکست میخوردم و ذهنم میگفت نه تو انسان خوبی هستی مهسا جان بقیه بی فرهنگن و الی آخر،،،، چرخه ای که بلخره تونستم بعد چندسال بشکونم و بفهمم علت مشکلاتم چی بوده….

حرف و سخن بسیار ولی دیگ در این کامنت نمیگنجه….

چون میدونم اگ بخام تایپ کنم ناخودآگاه نوشته میشه و میشه و میشه و حین همین تایپ کردن هزارتا دوباره ترمز شناسایی میشه هزارتا هدایت بهم الهام میشه….

دلم نمیخاد تموم کنم این مسئله عزت نفس قطعا دوباره راجبش کامنت خواهم گذاشت به لطف خدای بزرگ….

مرسی از توجه همگیتون

مرسی که در مسیر هدایت شدن های من

در مسیر داستان های زندگیم و تضاد هام

و در مسیر آگاهی ها و خود شناسی های امروزم کنارم هستید و همراهیم میکنید