چگونه به راه راست هدایت می شویم یا از آن دور می شویم

بسم الله الرحمن الرحیم

بهترین و والاترین درودها رو از اعماق قلبم و با تمام احساس سپاسگزاری که یک آدم میتونه داشته باشه تقدیم می کنم به شما استاد عباسمنش ناااازنینم.

با این حد از خشوع و دلسپردگی که نسبت به رب رحمان و رحیم دارید، با این احساس عمیق بندگیتون دیگه جایی برای سرکشی و غرور برای هیچکدوم از ما باقی نمی مونه.

که اگر هرکدوم از ما شاگردهاتون با دیدن این حجم از خشیت شما در برابر فرمانروای عالم هنوز هم اصل رو درک نکرده باشیم دیگه خیییییلی از مرحله پرتیم و کلاهمون پس معرکه است.

چطور میشه بغض بندگی شما رو دید و اشک نریخت؟

مگه میشه شما مثل یه پرنده خوش آواز چهچهه عاشقی الله رو بنوازید و ما قلبمون به لرزه نیفته؟ که اگه نیفته خدا به دادمون برسه.

اگر هر کدوممون به گذشته خودمون حتی یک نگاه سطحی بندازیم ردپای برکت و نعمتهای عطاشده بعد از شکرگزاری کردنمون رو‌ می بینیم.

این که شکی توش نیست.

من موندم توی اون قسمت که شما هم به زیبایی درباره اش مثال زدید.

مثال حمام کردن. آبی که با چه سیستم دقیق و پیچیده ای توسط جهان به این پاکی و زلالی در اختیار ما قرار می گیره. و ما هیچوقت سپاسگزار این گردش ابرها و بارش بارون و باد و حتی شرجی ها نمی شیم.

چرا ما فکر نمی کنیم به چیزهایی که اینقدر وجودشون بدیهیه ولی اگر نبود خودمون رو بدبخت ترین آدم حساب می کردیم؟

خدای عزیز خودش میگه آیا ندیدید که ما برای شما زبان و دو لب آفریدیم؟

أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿7﴾ آیا گمان می‏کند هیچ کس او را ندیده (و نمی‏بیند)؟ (7) أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿8﴾ آیا برای او (انسان) دو چشم قرار ندادیم ؟ (8) وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿9﴾ و یک زبان و دو لب ؟ (9) وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿10﴾ و او را به خیر و شرش هدایت نمودیم. (10)(البلد)

اگر لب نداشتیم؟ زبان نداشتیم؟ پوست روی لبمون مثل بقیه پوست بدنمون بود؟ اگر زبانمون کمی سنگینتر یا نازکتر یا خشکتر بود چی میشد؟

اگر کف دستمون خط نداشت؟

اگر پلکهامون به راحتی باز و بسته نمیشد؟

اگر صدای قلبمون رو بلند می شنیدیم یا مجبور بودیم خودمون مثل یک دستگاه برقی روشن و خاموشش کنیم؟

اگر قدرت تفکر و تمرکز و تجسم‌ نداشتیم چی میشد؟

اگر نعمت فراموش کردن نداشتیم چی؟

اگر نعمت حافظه نداشتیم؟

اگر نعمت قدرت تشخیص خوب از بد رو‌ نداشتیم؟

اگر اگر اگر….

اینهمه نعمتی که به قول خود خدا اگر تمام دریاها مرکب و تمام درختان قلم بشن نمی تونیم بنویسیمشون هست و ما چقدر سپاسگزار هستیم؟

چقدر بهشون فکر می کنیم؟

وَلَوْ أَنَّمَا فِی الْأَرْضِ مِن شَجَرَهٍ أَقْلَامٌ وَالْبَحْرُ یَمُدُّهُ مِن بَعْدِهِ سَبْعَهُ أَبْحُرٍ مَّا نَفِدَتْ کَلِمَاتُ اللَّهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ﴾ 27 لقمان

اون وقت نشستیم با خدا حساب کتاب می کنیم که خدایا فلان نذری رو میدم که تو برام فلان کار رو انجام بدی.

یعنی با فرمانروای آسمانها و زمین با دو ریال پولی که خودش بهمون بخشیده معامله می کنیم.

اون که هیچی،

از دستش عصبانی میشیم، باهاش قهر می کنیم، بهش ناسزا میگیم،از همه بدتر ازش ناامید میشیم.

فکر می کنیم نمی تونه. نمی خواد. یا برای ما نمی خواد.

به راحتی آب خوردن شرک می ورزیم و بعد با پررویی تقصیرهای خود ناچیزمون رو میندازیم گردنش.

گاهی اصلا تلاشی نمی کنیم، زحمت تغییر شخصیت و تغییر باور به خودمون نمیدیم، بهای رسیدن به نعمتها رو پرداخت نمی کنیم و انتظار داریم برامون فرش قرمز پهن کنه و بهشت برین رو بریزه زیر پامون

﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾

چند هفته اخیر سوالاتی توی ذهنم داشتم که خیلی برام مهم بود جوابش رو بدونم. از خودش درخواست کردم جوابها رو در زمان مناسب بهم بگه.

به خیالم هنوز خیلی مونده و باید صبور باشم.

فراموش کرده بودم خدای سریع الإجابه از رگ بهم نزدیکتره و به محض درخواست جهان رو مامور پاسخ دادن میکنه. فکر می کردم خیلی از جواب دورم. ولی بر سرم منت گذاشت و زودتر منو هدایت کرد به مدار پاسخها.

دو روز پیش معجزه رخ داد. پاسخ از جایی که فکرش رو نمی کردم رسید.

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند…

خدا خودش میدونه و اون دست موحدش که یک بار دیگه معجزه رو رقم زد.

باز هم یک خواب، یک رویای صادقه و خبر از فضا و مکان و حسی که خواب بیننده هیچ اطلاعی در دنیای واقعی ازشون نداشت و فقط مامور اجرای حکم شد. الله اکبر…

چه آیاتی در خوابش اومد و چه طوفانی از آرامش به ارمغان آورد. آیات 34 و 35 سوره ق…

چند نشانه بزرگ در این سوره فوق العاده برای من بود.

سپاسگزاری، نزدیک تر بودن خدا به من از رگ گردنم، تسبیح مقام پروردگار قبل از طلوع و غروب خورشید و نیمه شب، و البته جایگاه رفیع پرهیزکاران(متقین) در بهشت.

خدا قشنگ دست منو گرفت، بغلم کرد و نشوند سر سفره رزق بهشتیش تا از آگاهی هاش سیر بشم.

آیا من نباید تا آخر عمرم شکرگزار این معجزه باشم؟

آیا دلیل و منطق می خواد این ذهن که خاکسار درگاه این رب بشه؟

وقتی حرف از شکرگزاری میشه معمولا می گردیم دنبال مادیاتی که اطرافمونه یا جسممون یا هر چیزی که نمود فیزیکی داره تا سپاسگزارش بشیم.

اما خود من هیچوقت فکر نمی کردم که باید سپاسگزار الهامات قلبیم هم باشم.

هیچوقت بابت اتصال قلبم به روح الهی شکرگزاری نکرده بودم.

به سیستم همیشه بیدار و همواره پاسخگوی الله پیام تشکر نفرستاده بودم.

به خاطر راستگویی و سرعت عمل این سامانه از خالقش تشکر نکرده بودم.

انقدر توی این دو روز شیدا و حیران این عشق مطلق شدم که دلم نمی خواد کلمه ای با کسی حرف بزنم نکنه یک لحظه این احساس شوقم به رب العالمین خدشه دار بشه.

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی

چون غبار از شکر سر بر آسمانی داشتم

﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾

چند روز بود ندانسته و کاملا غریزی هدایت شده بودم به سوره مزمل. انقدر آیات ابتدایی این سوره در ذهنم تکرار شد که چاره ای جز تأمل باقی نموند.

یَٰٓأَیُّهَا ٱلْمُزَّمِّلُ

قُمِ ٱلَّیْلَ إِلَّا قَلِیلًا

نِّصْفَهُۥٓ أَوِ ٱنقُصْ مِنْهُ قَلِیلًا

أَوْ زِدْ عَلَیْهِ وَرَتِّلِ ٱلْقُرْءَانَ تَرْتِیلًا

إِنَّا سَنُلْقِى عَلَیْکَ قَوْلًا ثَقِیلًا

إِنَّ نَاشِئَهَ ٱلَّیْلِ هِىَ أَشَدُّ وَطْـًٔا وَأَقْوَمُ قِیلًا

… الی آخر

دیدم داره قشنگ با من حرف میزنه. میگه از خودم بپرس. شبها که بیداری با من گفتگو کن. اگر سوالی داری توی همین عبادت شبانه از من بخواه تا کلام سنگین و مهم رو بهت القا کنم.

سکوت شب وقت این گفتگوهای قدرتمنده.

بخدا قسم وقتی در سکوت و تاریکی شب درخواستمو گفتم و خوابیدم صبح روز بعد خود خدا دست نوازش به سرم کشید و شد اونچه شد…

امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء

﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴿﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾﴾

وقتی همه این نعمتها رو بررسی می کنم می بینم از زمانی معجزات زندگیم بزرگتر و بیشتر شد که من سپاسگزارتر شدم. من عمیقتر شدم.

سپاسگزاری های آگاهانه ام از وقتی شروع شد که دوره مقدس 12 قدم رو کار کردم.

استاد می گفت بگید، بنویسید، فکر کنید، تجسم کنید، حس کنید… هرکاری می کنید فقط توجه کنید به زیبایی ها و نعمتهای اطرافتون. بخدا این همه چیزه.

و من کم کم شروع کردم. و معجزات دونه دونه، بعدش گروه گروه رقم خورد. این جوی باریک به رودخونه تبدیل شد.

یادمه دو سال پیش که همسرم از شغلی که درآمد دلاری و یورویی داشت نتونست دیگه پول بسازه و یه مدت داشت اسنپ کار می کرد، هروقت پول می آورد خونه من دونه دونه پولها رو می بوسیدم و می گذاشتم روی پیشونیم مثل قرآن.

از خدا و دستانش که روزی رسون اون روز ما شدن تشکر می کردم. و عجیب همیشه پول می رسید و ما هیچوقت لنگ نموندیم.

آروم آروم اوضاع تغییر کرد و دوباره کارش رونق گرفت و درآمد شکل گرفت. زیاد و زیادتر شد.

مشتریها از در و دیوار از راه رسیدن. انقدر کار زیاد شد که دیگه ما مشتریها رو انتخاب می کنیم.

اعتبار و نام نیک در کنار درآمد اومد. حس خوب توانگری و خالق شرایط بودن به دنبالش اومد.

چقدر دلخوشیهای جدید رقم خورد.

و همه اینها از وقتی تثبیت شد که حس سپاسگزاری واقعی و قلبی در من و همسرم شکل گرفت.

این ایمان به غیب و دل سپردن به پلنهای بی نقص خدا بود که نتایج رو رقم زد.

باز هم الهی شکر.

این لفظ عزتمند و قدرتمند «الهی شکر» بود که از دست دادن ناگهانی عزیزم رو برام پله ای برای صعود به مدار بالاتری از عشق به الله کرد. درسهایی به من داد که تا قبل از این اتفاق اصلا نمی دونستم وجود دارن.

استاد جان، شما بگید،

از دست و زبان که برآید، کز عهده شکرش به درآید

استاد انصافا خودتون جای ماها، جای من بودید چطوری با چه زبونی از کسی مثل خودتون قدردانی می کردید؟

کاش میشد قلبمو دربیارم و نشون بدم که چطور برای اینهمه نوری که باعث شدید به من بتابه شکرگزار خدا و سپاسگزار شما هستم.

از صمیم قلبم برای خودم و شما و همه عزیزانم در این فضای معنوی و مقدس دعا می کنم که همیشه خاشع مقام ربوبیت خداوند خالق باشیم.

و هر روز در این بندگی کردن سربلندتر بشیم.

خدا شما رو برای جهانیان حفظ کنه.

من عاااااااشقتونم تا بی نهایت