چگونه به راه راست هدایت می شویم یا از آن دور می شویم

سلام و درود فراوان به استاد عزیز و دوست داشتنی و گرانقدر خودم و مریم جان عزیز و تمامی دوستان گرامی.

ممنون و سپاس از استاد عزیز که مثل همیشه وقت گرانبهاشونو در اختیار ما گذاشتن .

قسمت اول این فایل اختصاص داشت به اینکه در مقابل عصبانیت چطور خشم خودمونو کنترل کنیم ؟ در واقع چ راهکاری برای چنین مواقعی وجود داره که استاد عزیز فرمودن طرف مقابل رو قضاوت نکنید. سعی کنید اون لحظه خشم خودتون رو کنترل کنید یا احساستونو به کسی که از دسش ناراحت هستید بگید یا اگه سوالی دارید ازش بپرسید و یا اینکه نظر اون شخص رو هم بدونید بهتره !

این باعث میشه که عصبانیتتون بخوابه و درجه ی خشمتون پایین بیاد و اینکه حس بدی نسبت به طرف مقابل پیدا نکنید . حتی ممکنه باعث بشه ناراحتی بطور کامل از بین بره . اگه نتونیم در چنین مواقعی خودمونو کنترل کنیم حس بدمون به رنجش و کینه تبدیل میشه که باعث بهم ریختن آرامشمون میشه . زمانی که آرامشمون به هم بریزه افکار منفی و گفتگوهای ذهنی چنان از پا درمون میارن که به جسممون هم آسیب می‌زنیم ، مثلا سرمون شروع به درد گرفتن میکنه یا عصبای دست درگیر میشن یا طرف موقع خواب ضعف پا میگیره و خوابش نمیبره و بی‌خوابی میزنه به سرش . بنابراین کنترل نکردن خودمون در مقابل عصبانییتها آزار دادن خودمونه . نباید منتظر باشیم که از بیرون کسی بیاد و حال ما رو خوب کنه که به نظرم از این انتظارا خیلی کشیدیم و هیچ وقت به نتیجه مطلوبی نرسیدیم. این خودمون هستیم که تو این شرایط با کمی فکر کردن می‌تونیم به خودمون کمک کنیم. فقط کافیه تو چنین لحظاتی غرور شخصیتیمونو قاطی این مسائل نکنیم یه کم متواضع‌تر و فروتن‌تر باشیم تا بتونیم خودمونو به آرامش برسونیم .

از قضاوت کسی نترسیم برامون مهم نباشه که دیگران یا بقیه و یا حتی خود طرف در موردمون چی فکر می‌کنن. فقط کافیه اون لحظه به این فکر کنیم که می‌خواهیم احساس خشممونو به بهترین شکل ممکن بیرون بریزیم که صحبت کردن ، بیان احساس ، نظر دادن ، نظر گرفتن همه ی اینها باعث میشه خشم ما فروکش کنه و به نتیجه ی مطلوبتری برسیم .

منم دقیقاً در گذشته به خاطر ترسهایی که داشتم هیچ وقت نمی‌تونستم در مقابل موضوعاتی که از سمت دیگران باعث آزارم هستش حرفی بزنم یا احساسی بیان کنم . دقیقاً می‌ترسیدم اگه کشش بدم اوضاع بدتر بشه و همیشه به نفع دیگران کنار می‌کشیدم و سکوت می‌کردم و این در حالی بود که از درون داغون داغون میشدم و بقدری از طرف مقابلم رنجش می‌گرفتم که دوست داشتم خیلی محسوسانه و مرموزانه انتقام خودمو ازش بگیرم. گاهی موفق میشدم و خیلی وقتها هم ناموفق بودم و تا ماهها درد رو به جون می‌خریدم در حالیکه الان میفهمم میتونستم با گفتن احساسم یا سوال کردن از شخص مقابل که چرا اون برخورد رو با من داشت ؟ به این گفتگوهای ذهنی خاتمه بدم .

عدم آگاهی و افکار و باورهای غلط گذشته ، منو اسیر خودش کرده بود که خدا رو شکر تو این چن ساله ، آروم آروم تونستم خودمو تغییر بدم و تا حدودی به تمام مشکلات این چنینیم خاتمه بدم. بالا رفتن اعتماد به نفس و عزت نفس آدما تاثیر بسزایی توی حل این مسائل و ترسهامون داره .

به میزانی که حس خود ارزشمندیمو بالا بردم و شناخت بیشتری نسبت به خودم پیدا کردم و سعی کردم برای خودم ارزش بیشتری قائل باشم و به خودم احترام ویژه‌تری بزارم به همون میزان از این مسائل دورتر شدم .

الان نمیگم از دست کسی ناراحت نمیشم بلکه یاد گرفتم وقتی می‌بینم کسی جایی عزت نفس منو زیر سوال میبره دیگه مثل گذشته تو خودم نریزم و این احساس منفی رو با خودم حمل نکنم . خیلی شجاعانه و با شهامت میرم نزدیکش و خیلی محترمانه احساسمو بهش میگم اگه نیاز باشه از خودم شناختی بدم اونم میگم تا طرف بدونه از این به بعد با من چ برخوردی داشته باشه .

حتی پیش اومده با گفتن احساسم متوجه شدم سوء تفاهم بوده و طرف قصد و غرضی نداشته ، بنابراین همون لحظه از همون شخص عذرخواهی میکنم . همین باعث شده قبل از اینکه حرفی بزنم درست و صادقانه در مورد اون موضوع فکر کنم بعد ، اگر نیاز بود شروع به عمل کنم . چون ممکنه در عان واحد فکر کنم طرف مقابلم مقصر بوده ولی وقتی یکم فکر می‌کنم ، متوجه میشم خودم مقصر بودم حتی شاید خودم عامل اون موضوع ناراحت کننده بودم. اینجور وقتا کنار میکشم و اگه لازم باشه عذرخواهی می‌کنم.

البته در مورد همسرم سخت تر عذر خواهی میکنم و بیشتر تو ذهنم تجربه کسب میکنم که تکرارش نکنم .

و اما در مورد قسمت دوم این فایل که در مورد برتر دونستن خودمون بود ، باید بگم متاسفانه در گذشته به شدت این اخلاق رو نسبت به آدمهایی که در اطرافم بودن داشتم. همیشه مقایسه ی مغرورانه‌ای تو ذهنم نسبت به آدمای اطرافم داشتم که باعث میشد تو رفتارهام تاثیر بدی بزاره . طبق باورهای غلطم فک میکردم کسانی که پولدارترن یا خوشتیپ‌ترن و یا زیباتر و خوشگل‌ترن ارزش بیشتری دارن . متاسفانه تو اون دوران ظاهر برام خیلی ارزش داشت . دیگران رو از روی ظاهرشون قضاوت میکردم حتی این تفکر ،اون موقعشم به خودم خیلی آسیب میزد اما همچنان به این باور بها می‌دادم. آسیبی که میگم منظورم کوچیک کردن خودم و بزرگ کردن این دسته افراد بود .

در اصل اگه بخوام بگم ندیدن خودم و بولد و بت کردن این افراد بود !

که خب به مرور زمان به خاطر مقایسه و له کردن عزت نفسم آسیبهای زیادی ازش خوردم و آسیبهای زیادی به بقیه زدم . بازم خدا رو سپاس میگم بخاطر تغییراتی که تو این زمینه داشتم خدا رو شکر دیگه همچین احساس و همچین باوری نسبت به هیچ احدی ندارم و آدمها رو از روی ظاهرشون قضاوت نمی‌کنم و اینکه آدمها به خاطر ظاهرشون برام ارزشمند نیستن.

ارزشهای خودمو کشف کردم و این نگاه غلط رو که خودمو از کسی برتر بدونم و یا اینکه خودمو در مقابل عده‌ای از آدمها کوچیک نشون بدم پاک کردم .

یادمه خیلی سال پیش که می‌خواستم این تغییر رو صورت بدم تو مهمونی ها و دور همی ها از قصد و خیلی آگاهانه میرفتم سمت کسانی که اون نگاه اشتباه رو نسبت بهشون داشتم سعی میکردم احترام ویژه‌تری براشون قائل باشم تا جبران اشتباهاتمو کرده باشم.

و اما در مورد رابطه با همسرم که همیشه پاشنه آشیلم بوده و هنوزم هس .

نسبت به ایشون همیشه حس برتر بودن رو داشتم و هنوزم دارم . هم ب لحاظ ظاهری و هم به نسبت خلق و خو البته همه جا ادعا ندارم . تو زمینه ی روابطمون ینی چیزی که به روابطمون مرتبطه من ادعا میکنم که بیشتر از ایشون نقش برای دوام زندگی نقش داشتم که نمی‌دونم درست بوده یا نه ؟!!

حالا اگه بخوام این حسو نسبت به چن سال پیش مقایسه کنم باید بگم تا چن سال پیش به شدت حس برتر بودن رو به خصوص به خاطر ظاهر و اندامم داشتم .حتی به خاطر این حس تمام احساسات خوبم نسبت به ایشون از بین رفتش و من شدم خنثی خنثی !

عدم اعتماد به نفس و عزت نفس خودشم این حس منو بیشتر تشدید می‌کرد . متاسفانه خیلی سال با این حس زندگی کردم که چیزی جز جنگ و مشاجره های الکی و به هم ریختن آرامشم نداشت اگه بخوام صادقانه در رابطه این موضوع صحبت کنم خسارتهای خیلی زیادی به همسرم وارد کردم بارها و بارها پیشنهاد جدایی بهش دادم منتها به خاطر وابستگی شدیدش نسبت به من اکثر مواقع کوتاه میومد و هر آنچه من می‌گفتم می‌پذیرفت.

اما تو این چن سال اخیر که دنبال تغییراتم بودم به مرور متوجه این اشتباه بزرگم شدم .همسرمم یکی دو سال روی خودش کار کرد به نظرم الان اعتماد به نفس و عزت نفس به نسبت خوبی پیدا کرده و از خودش احساس رضایت داره منم ظاهرا دیگه حس برتر بودن خودمو بهش نشون نمید‌م یعنی به مرور فهمیدم که حس برتر داشتن برای آدمای خودخواهه و آدمهای خودخواه به هیچ وجه دوست داشتنی و محبوب نیستن. آدمای خودخواه از درون خودشونو اذیت می‌کنن و از بیرون بقیه رو.

کارکرد هر کدوم از دوره‌ها منو از این داستان دورتر و دورتر کرد و تا حدودی افکار منفی که به خاطر این حس بد داشتم از بین رفته.

به هیچ وجه مثل گذشته برتر بودن خودمو به روی همسرم نمیارم شاید گاهی متوجه نشم و رفتارم اینطور نشون بده اما آگاهانه دیگه این کارو نمی‌کنم اما اگه بخوام صادقانه به صحبتهام ادامه بدم باید بگم که متاسفانه از درون این حسم هنوز از بین نرفته .همیشه کنترلش میکنم و سعی میکنم ورودیهای دیگه بدم یا تمرکزمو آگاهانه ببرم سمت موضوعات دیگه ، که اگه ندم با افکار منفی فقط خودمو اذیت می‌کنم .

هر کسی یه سبک و روشی برای زندگیش داره .

نمیشه تقلید کرد و حتی اگه روش کسی درسته بخای ادای کسیو در بیاری که بارها اینکارو کردم اما باز میر‌سم به احساسات و تمایلات و چیزهایی که خودم از درون دوسشون دارم و باهاشون شادم.

من از استاد عزیز و دوستان عزیز خیلی چیزها یاد گرفتم و به خاطر این یادگیریها تغییرات زیادی داشتم. ظاهراً تونستم کنترل و غلبه به این حس برتر بودنم داشته باشم اما از درون همیشه با منه مثل کسی که نقاب زده باشه و بخواد خودشو یه طور دیگه نشون بده ، دقیقاً منم همچین حس و حالی رو دارم خیلی مشورت گرفتم حتی پیش تراپیستم رفتم همه با همه میگن توجه و تمرکزت به ویژگیهای مثبتش باشه .

همسرم ویژگیهای مثبت زیادی داره با وجود اینکه حس علاقه و دوست داشتنش همیشه و همیشه بهم ثابت شده اما من چکار کنم که این ضعف رو تو درونم دارم . تنها کاری که تونستم بکنم اینه که نگاهمو تغییر دادم و دیگه نمیگم من از اون برترم حتی تو ذهنم و تو خلوت خودم تا جایی که بتونم این حسو از خودم دور می‌کنم ولی به خاطر توقعاتی که خودم از احساساتم دارم دوست داشتم مرد من یکی دیگه بود . بیش از میلیاردها بار جهان بهم نشون داده که قدرشو بدون . همسرت مرد خوبیه ویژگیهایی داره که خیلی از خانمها حسرت داشتنشو میخورن. می‌دونید به خاطر آموزه‌های استادم تا جایی که ‌تونستم تلاش کردم و میکنم طبق روش استاد پیش برم. خیلی جاها عقل و منطق و احساسات خودمو کنار میزنم که اتفاقات و احساسات مخرب تکراری را تجربه نکنم. چون واقعاً خودم از اون روش زندگی کردن خسته شده بودم.

الان اوضاع قابل مقایسه با قبل نیست واقعاً نسبت به چن سال پیش اتفاقات خیلی بهتری توی روابطمون شکل گرفته خدا رو شکر از اون مشاجره‌ها و توقعات و خیلی چیزای دیگه دور شدیم . حس‌های خیلی بهتری نسبت به هم داریم البته که همسرم همیشه داشت باید بگم من بهتر شدم. به خاطر این نگاهم خیلی وقتا تو خلوتم تجسمات دیگه‌ای میکردم اما الان که بیشتر رشد کردم و شناخت بیشتری نسبت به خدا پیدا کردم و به قول استاد اینکه باور کردم هر کسی خودش قدرت خلق زندگی خودشو داره این احساس را کنار میزنم و سعی می‌کنم منطقی‌تر برخورد کنم ولی از درون خوب می‌فهمم که دارم این احساسمو سرکوب می‌کنم. امیدوارم که این حسم از بین بره و به مرور زمان تجربه‌های قشنگ‌تری کسب کنم. این داستان من ، ربطی به مقایسه کردن یا حس حسادت نسبت به کسی نداره . یه چیز کاملاً شخصیه که تو وجودم نهادینه شده در گذشته به روش غلط ازش استفاده می‌کردم که قبول دارم کاملاً منو فردی خودخواه کرده بود اما واقعاً الان با تمام وجودم سعی می‌کنم متواضعانه با همسرم برخورد کنم اینکه چقد موفق هستم یا نیستم رو نمی‌تونم با قاطعیت بگم. اما دارم سعی خودمو می‌کنم. همش به خودم یادآوری می‌کنم ناهید هر آنچه که تو زندگیت داشتی و نداشتی خودت خلق کردی نه خدا مقصر بوده و نه همسرت ! هرچی بوده و نبوده یه روزی انتخاب خودت بوده و اینکه تا الان این احساس رو با خودت یدک کشیدی بازم مقصر خودتی خودم می‌دونم اگه بیشتر رشد کنم ، این احساساتم از بین میرن .

بابت این موضوع خیلی تلاش کردم همونطور که گفتم ظاهر قضیه رو درست کردم ولی از درون هنوز با خودم درگیرم ولی سعی می‌کنم هرچی بیشتر سمت خدا برم و هرچه بیشتر باورامون نسبت به خداوند قوی‌تر کنم تا به معنای واقعی تسلیم باشم . باور کنم که من جای که باید باشم هستم به قول استاد هیچ اشتباهی صورت نگرفته . من همون جایی که باید باشم هستم.

دوست دارم تسلیم باشم . دوست به خدا و قوانینش اعتماد کنم. دوست دارم در لحظه زندگی کنم .دوست دارم فقط برای امروز زندگی کنم. نگران آینده نباشم همونطور که امروزم خیلی بهتر از روزها و سالهای قبلم هستش ، حتماً روزها و سالهای بهتری هم در پیش رو خواهم داشت .خیلی وقتا به خودم میگم همسرت حتماً هم فرکانس توئه که کنارته .

و گرنه نباید کنارت می بود. اگه هست هم مدارید که هست .

در طول روز بخصوص وقتایی که گفتگوهای ذهنی میخواد بهم حمله کنه مدام این تمرینات رو با خودم می‌کنم و به خودم این جملات تاکیدی رو یادآوری می‌کنم. خوب می‌دونم که بزرگ شدن و رشد کردن من ، تو سکوت کردنم و در لحظه شاد بودنم هستش.

می‌پذیرم اگه تو زندگیم هر شری به من رسیده از جانب خودم بوده و صد درصد هر خیری رسیده از جانب خدای مهربون و قشنگم بوده‌.

امروز بر این باورم که هیچ ظلمی به من نشده هیچکس در حق من ظلمی نکرده و مسولیت هر آنچه تو زندگیم بوده و نبوده خودم بودم و بس !!!

سعی می‌کنم تمرکز و توجهم روی داشته‌هام ،روی نقاط و ویژگیهای مثبت همسرم باشه . سعی می‌کنم نعمتهای خدا رو ببینم و در هر لحظه بخصوص به خاطر سلامتی تک تک اعضای خانواده‌ام سپاسگزار خداوند باشم. تمرین می‌کنم ناسپاس نباشم نه به کلام بلکه در عمل هم سپاسگزار بودن خودمو نشون بدم .

بزرگترین خواستم اینه که در هر لحظه تو مسیر خداوند و با هدایت خودش قدم بردارم .هر وقت خودم متوجه شم که اینطور عمل کردم چنان به حس خوبی میرسم که تمام احساسات و توقعات منو نه تنها نسبت به همسرم و اطرافیانم کمرنگ‌تر می‌کنه .می‌فهمم که بودن در مسیر خدایی بیشترین و بزرگترین و لذت بخش‌ترین لذتهای دنیاست . منم همینو میخوام دقیقاً خواسته ی منم همینه می‌دونم اگه لحظات بیشتری همچین حسی رو تجربه کنم از زندگی لذت بیشتری می‌برم .واقعاً به امید روزایی که درکم بالاتر بره و از این حس‌های قشنگ بیشتر تجربه کنم

استاد جونم مرسی .

مرسی که هستی.

الهی که باشی همیشه .

استاد جونم شما همیشه بهترین و قشنگ‌ترین و شگفت انگیزترین و زیباترین حسای دنیا رو بهم یاد دادید و یاد میدید.

به امید درکهای بهتر و قشنگ تر و معنوی تر .

بهترین لحظات نصیب قلب مهربونتون .