پیغامِ هدایتگرایانه ی تضادها

استاد عزیزم، خانم شایسته بزرگوار و دوستان خوبم… امروز داشتم به این موضوع فکر میکردم که چقدر برنامه های جدید برای آیندم دارم و چقدر فکر کردن و تلاش برای عملی کردنشون حس خوبی بهم میده.

بعد داشتم فکر میکردم که من اصلا تا چند ماه پیش حتی یکی از این برنامه های فوق العاده تو ذهنم نبود و اصلا چه جوری شد که این همه ایده جدید به ذهنم رسید.

وقتی به چند ماه پیش برگشتم دیدم این همه فرصت تو دنیای اطرافم و این همه پتانسیل و استعداد دست نخورده ای که همیشه تو وجودم بوده زمانی به چشمم اومد که به خاطر تغییر شرایط اقتصادی کشور دیدم درآمد فعلیم دیگه نمیتونه پاسخگوی نیازهام باشه و شروع کردم به فکر کردن به راه های جدید برای بهتر کردن شرایطم. (این رو هم بگم که این تغییر شرایط اقتصادی به خاطر باورهای محدودکننده خودم تو زندگیم تاثیر منفی گذاشته بود وگرنه یه حقیقت یکسان برای همه وجود نداره.)

من حقیقتا تو یه شرایط ایده آل از نظر کاری بودم و اگه شرایط تغییر نمیکرد، احتمالا سال ها با همون درآمد به کارم ادامه میدادم، بدون اینکه خواسته ها و اهداف خیلی بزرگ تری تو وجودم شکل بگیره.

تا چند وقت پیش گاهی اوقات پیش میومد بگم که کاش همه چیز همونجوری باقی میموند و این روال بهم نمیخورد اما یاد مثال استاد تو فایل های مربوط به زمان تغییر کردن افتادم که توش میگن باید وقتی شرایط عالیه تصمیم به تغییر بگیریم وگرنه دنیا با چک و لگد مجبورمون میکنه تغییر کنیم.

حالا دیگه واقعا سپاسگزار خداوندم که به تضادهای جدید برخوردم و متوجه شدم که باید تغییر کنم، وگرنه مثل همون قورباغه تو ظرف آب گرم میشدم که عمرش در غفلت و بدون احساس نیاز به تغییر شرایطش به پایان میرسید.

نمیتونم توصیف کنم که چقدر خوشحالم که تو این سن این موضوع رو درک کردم و به خودم اومدم، وگرنه ممکن بود سالها تو همون شرایط به ظاهر «ایده آل» بمونم و وقتی به خودم بیام که دیگه خیلی دیر شده…

سلام استاد عزیزم. امروز تو یه موقعیتی قرار گرفتم که وقتی ازش خارج شدم دوست داشتم همونجا سجده شکر به جا بیارم که یکی از خوشبخت‌ترین انسان‌های روی این کره زمین هستم.

من به خاطر پیدا کردن وضوح بیشتر در مورد اهداف کاری آیندم، درخواستی رو برای یه کار پر کرده بودم و امروز به عنوان بخشی از اون پروسه باید همراه با یه جمع 20 نفره تو یه بحث آزاد شرکت می‌کردم. چهار نفر هم به عنوان ناظر تو اون جلسه حضور داشتن.

یه سری سوال بود که باید در موردش بحث میکردیم و یکی از بحث ها به اینجا رسید که آیا ما میتونیم آینده یه نفر رو پیش بینی کنیم یا خیر؟

من اونجا یاد کتاب «من میتوانم آینده مالی شما را پیشگویی کنم.» شما افتادم و همینطور صحبت‌های دیگه شما که توش بارها گفتید هیچ چیزی به اسم شانس و اتفاقات تصادفی تو زندگی ما وجود ندارن و اگه روند زندگی یه نفر و باورها و ارادش برای تغییر و سایر عوامل مشابه رو بدونیم، میتونیم آینده اون شخص رو تو همه جنبه ها پیش بینی کنیم چون اتفاقات آینده ما دقیقا دارن به خاطر فرکانس های ما تو این لحظه رقم میخورن.

استاد من نظرم رو به همین صورت بیان کردم و گفتم که آینده هر فرد تو زمینه مالی و روابط و کار و موفقیت و غیره رو میشه بر اساس باورهاش و تصمیماتش در زمان حال تا حدود زیادی پیش بینی کرد.

چنین قانونی انقدر دیگه برای ذهن خودم طبیعی شده و انقدر با نزدیکانم که با استاد عباس منش آشنا هستن (حتی پدر و مادرم) در موردشون صحبت میکنیم و داریم روش کار میکنیم که به نظرم میومد برای همه انقدر طبیعی هست.

این رو هم بگم که از وقتی قانون رو بیشتر شناختم و سعی نکردم به قصد متقاعد دیگران در موردش صحبت کنم و به شرایطی هدایت شدم که وقت بیشتری رو در نهایت لذت با خودم میگذرونم، اصلا فراموش کرده بودم که دیگران اینطوری فکر نمیکنن.

استاد وقتی من همچین حرفی رو زدم، کل جمع یه جوری من رو نگاه کردن که انگار از فضا اومدم! یکی از بچه ها گفت که مثلا چه جوری میشه با وجود یه سری عوامل متغیر مثل تصادف و سایر اتفاقات غیرمنتظره و بدشانسی و این چیزها آینده یه نفر رو پیش بینی کرد. وقتی من گفتم که میشه حتی احتمال پیش اومدن یه اتفاق ناخوشایند رو برای یه نفر با دونستن باورهاش و کانون توجهش پیش بینی کرد که دیگه انگار عجیب ترین حرف ممکن رو زده بودم!

حتی سوپروایزر اون گروه گفت که به نظر من چنین چیزی یه «اعتقاد خرافی» هست!!!!!!!!! اونجا بود که دوباره یادم افتاد که همونجوری که استاد میگن فقط چند درصد مردم این جهان این قوانین رو میدونن و درصد کمتری هم هستن که بهشون عمل میکنن.

تو اون جلسه دقیقا حس این رو داشتم که من داشتم میگفتم به خدا الان روزه و هوا روشنه اما بقیه میگفتن نه الان شبه و مشکل از تو هست!

البته من دیگه رو حرفم اصرار نکردم و سعی نکردم کسی رو توجیه کنم. فقط با هر بحث جدیدی که شروع میشد داشتم تو دلم خدا رو شکر میکردم که من اینطور فکر نمیکنم. البته این رو هم بگم که چند سال پیش من وضعم از همون افراد هم به مراتب بدتر بود!

هنوز راه زیادی رو تو مسیر عمل به قانون در پیش دارم اما امروز احساس کردم کیلومترها از افراد دیگه جلوترم و حاضر نیستم این حال خوبی که فقط با تلاش برای ساختن باورهای جدید پیدا کردم رو با هیچ چیز دیگه ای عوض کنم.

یکی دیگه از بحث ها این بود که شما شغلی با درآمد بیشتر اما با وقت آزاد کمتر رو ترجیح میدید یا شغلی با وقت آزاد بیشتر اما درآمد کمتر؟ استاد وقتی بقیه داشتن در مورد این صحبت میکردن که نمیشه هر دوی اینها رو با هم داشت و از اوضاع اقتصادی مملکت گله و شکایت میکردن، من فقط و فقط تصویر شما جلوی چشمم بود که زندگیتون مصداق اینه که میشه هم خدا رو داشت هم خرما رو.

دوست داشتم فریاد بزنم که بابا به خدا میشه! استاد عباس منش تونسته. هزاران نفر دیگه هم که اینطوری فکر کردن تونستن. میخواستم بگم چطور میشه که الان بیل گیتس حتی بدون شغل رسمی همچنان جزو ثروتمندان افراد روی کره زمینه و کلی هم وقت آزاد داره!

و اونجا بود که دوباره یاد حرف شما افتادم که گفتید یه عده از افراد حتی نمیتونن چنین چیزهایی رو تصور کنن چه برسه بخوان بهش برسن!

از خداوند بی نهایت سپاسگزارم که من رو به مسیری هدایت کرد و انقدر ذهنم رو باز کرد که بتونم چنین قوانینی رو بپذیرم و آگاهانه روی خودم کار کنم تا نتایج بهتری رو برای خودم رقم بزنم.

همیشه به دنبال اضافه کردن یه آیتم جدید به دفترچه سپاسگزاری روزانه خودم هستم و امروز بهم یادآوری شد که باید هر روز سپاسگزار چیزی باشم که میتونم به عنوان «شرح صدر» توصیفش کنم. واقعا وقتی از اون جمع اومدم بیرون احساس کردم که با کمک استاد عباس منش به عنوان دستی از دستان خداوند قلبم بارها و بارها گشاده تر از قبل و گشاده تر از 90 درصد افراد جامعه شده. یعنی فقط به خاطر همین یه موضوع باید هر روز هزاران بار خدا رو شکر کنم… خدایا بی نهایت سپاس…

خانم مرادی عزیز… دوست نازنینم… بار دیگه دیدن کامنت پرمهر شما و تبسم زیباتون موجی از انرژی مثبت رو روانه وجودم کرد. قطعا این همه حس خوبی که با نظراتتون در دیگران ایجاد میکنید در هر لحظه به خودتون باز میگرده. سپاسگزار خداوندم که چنین دوستان فوق العاده ای دارم.

بابت لطفی که به من دارید بی نهایت سپاسگزارم اعظم خانم. من از استاد یاد گرفتم که تنها یک راه برای موفقیت وجود نداره و هر کسی با توجه به ویژگی های شخصیتی خودش باید مسیرش رو انتخاب کنه و خودش رو با دیگران مقایسه نکنه چون ما به باورها و فرکانس های افراد دیگه دسترسی نداریم و نمیدونیم که اونها مسیر رو از کجا شروع کردن.

همونطور که استاد میگن ما حتی به صورت کامل به باورها و فرکانس های خودمون هم واقف نیستیم چه برسه به دیگران. البته خودم همچنان تو این موضوع مقایسه ضعف دارم و دارم سعی میکنم این باور رو تو خودم نهادینه کنم که هر کسی در هر جایی هست در جای درستش هست. (جلسه 4 قدم سوم)

تو بحث مقایسه من این جمله استاد رو خیلی دوست دارم که میگن مگه میشه ما نگاه کنیم ببینیم یه نفر چه جوری از آب خوردن یا غذا خوردن لذت میبره و ما هم عین اون بخوایم لذت ببریم؟

به همین دلیل به نظرم بهترین روش سپاسگزاری همون روشی هست که به شخص شما احساس خوبی میده. قانون احساس خوب = اتفاقات خوب هم در مورد همه انسان ها صرفنظر از جنسیتشون صدق میکنه.

برای درک کردن بهتر موضوع شکرگزاری هم پیشنهاد من مرور کردن قسمت های مربوط به ستاره قطبی تو دوره 12 قدم هست.