شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

وای چه سوال ارزشمند و خوبی. دقیقا زمانی که نیاز داشتم بدونم چرا به دانسته هام عمیقا عمل نمیکنم هدایت شدم به این قسمت از سایت

راستی سلام سید مهربان و سلام به همه هم خانواده ای های گلم

جواب رو نخوندم و هنوز کامنت های بچه ها رو هم ندیدم و خواستم بنویسم تا بدونم چی تو ذهنم میگذره. قدرت سوال و سوال درست و دقیق رو دارم حس میکنم چون بلافاصله جواب این سوال توی ذهنم شکل گرفت و اعتراف میکنم شدیدا دارم از جوابم به این سوال و این اعتراف میترسم و خجالت میکشم

جواب اینه: چون من خودمو آدم حساب نمیکنم برای خودم اونقدر ارزش قائل تیستم که تمام ثروتی که میخوام بسازم رو برای خودم بردارم و احساس گناه میکنم از اینکه نخوام برای دیگران خرج کنم. این برزخ باعث میشه انفاق کنم و ببخشم اما حس خوبی از بخشیدنم نداشته باشم و تنها زمانی احساس خوب داشته باشم که بخوام ادای خدا رو دربیارم و بگم اره فلانی نداشت و من بهش کمک کردم. اگه جلوی چشمم کسی دیگه به اون طرف قبل از من کمک کنه با اکراه بهش کمک خواهم کرد.‌حس حسادت به اینکه چرا همه ثوابش مال خودم نشد و احساس بد اینکه اون ادم واقعا نیاز نداشت و داره دروغ میگه و داره ازم سواستفاده میشه و اینو یادم میره که من دارم با کمک کردن به اون در واقع به خودم کمک میکنم. احساس تحقیر بهم دست میده که کارم و خودم بی ارزشه که اون ادم منو بی ارزش میدونه که داره بهم دروغ میگه یعنی اعتماد به نفس نداشتن و باز هم برمیگردم به خونه اول: احساس بی لیاقتی و بی ارزشی. این اعتماد به نفس از دست رفته. اینکه میخوام ادای خدا رو دربیارم و نشون بدم قدرت دارم مثلا تو بحث مالی بخاطر همون کوچیک دیدن خودمه که قانعم میکنه به اینکه کم و کوچیک پول بسازم

اینکه فکر میکنم اگه نبخشم یا کمک نکنم یعنی پولم کثیفه. اشتباهه و باید روی این کار کنم که پول از جانب خداست پس کثیف نیست و با نبخشیدن من اتفاقی نمیفته چیزی خراب نمیشه و چیزی از دستم نمیره.

میترسم اگه با خدا معامله نکنم و کمی رو نبخشم یا حتی همه پولمو، ازم بگیره چون باور کمبود هنوز خوب دفن نشده.

اینکه فکر میکنم آدم بدی ام و احساس گناه دارم و دارم به حساب خودم بهشت رو با پول برای خودم میخرم تا به خدا نشون بدم ببین دارم کار خوب میکنم پس منو عذاب نکنی. این بهم نشون میده هنوز خدا رو دارم آدم میبینم نه یه سیستم.

هنوز نتونستم قبول کنم امثال قارون که با علم ثروتمند شدن، ثروتمند شدند، پولشون وقتی ازشون گرفته شد که اونو از خودشون و نه از رزاق و‌ وهاب بودن خدا دونستن. یعنی شرک ورزیدن ولی اگه من شرک نورزم و همه چیز و همه کس رو از خدا بدونم اتفاق بدی قرار نیست برام بیفته.

این باور که نمیشه بالاخره همه چیزو باهم داشت، نمیشه هم خدا رو داشت هم خرما رو؟ چرا؟ مگه خدا و خرما هر دوشون یکی نیستن؟ مگه خرما همون خدا نیست که به شکل خرما خودشو دراورده؟ چرا فکر میکنم در توان من نیست و زندگیم اونقدر کوچیکه که نمیشه خدا و خرما باهم و در کنار هم توش جا بگیرن؟ با چه راهی میشه زندگیمو بزرگ کنم؟

اصلا من بابت چی احساس گناه میکنم؟ چرا تواب بودن خدا و ایمان داشتن به آمرزشش رو از یاد میبرم؟ چرا خودآزاری دارم و نمیتونم خودم خودمو ببخشم؟ چرا میخوام هی خودمو مجازات کنم و چرا این مجازات رو تموم نمیکنم؟بالاخره هر عذاب و محازاتی یه حد و سقفی داره مگه گناه من چقدر بزرگه که خودمو لایق بخشش یا حداقل تخفیف در عذابم نمیبینم؟

خدای نازنینم ازت سپاسگزاری میکنم که با زبون سید بهم گفتی دقیقا الان باید تمرکزمو روی درست کردن کدوم باورم بذارم. چون چند روزی بود مدام حرفای سید توی ذهنم تکرار میشد که تمام تمرکزت رو بذار روی اون باوری که از همه بیشتر داره بهت ضربه میزنه و الان فهمیدم خودمو‌ بی لیاقت حساب میکنم و فراوانی رو دارم از یاد میبرم و این ترمزهای بزرگ ذهن و وجودمه.

مرسی از همتون.