شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

الا بذکر الله تطمن القلوب

به نام خدایی که آرامش بخش قلبهاست

به نام خدایی که عاشقه

عاشق مخلوقاتش مثل مادری که عاشقه بچه هاشه

مادری که بین بچه هاش هیچ فرقی نمیذاره و خوشبختی هرکدوم به یه اندازه خوشحالش میکنه

سلام به استاد عزیز ، مهربان و با مهرم

ضمن تشکر ویژه جهت راه اندازی چنین فضای پرانرژی و باحالی ارزوی سلامتی روزافزون و وطول عمر با عزت از خداوند منان را دارم .

سلام به دوستای گل و دوست داشتنی

امیدوارم سالیان سال در کنار هم باشیم و با تیک زدن اهدافمان گرما بخش قلبهای یکدیگر باشیم .

آدمی زنده به امید است ، امید که داشته باشی واسه خودت هدف تعیین میکنی ، هدفهای گنده گنده ، میاریشون رو کاغذ و بهشون پروبال میدی و باهاشون زندگی میکنی کم کم راهکارها نمایان میشن ، دوتا ندا میاد سمتت یکیش قلبته که میگه دلتو به دریا بزنو استارتشو بزن تو میتونی یکی دیگه هم صدای عقلته یا همون منطق که خطرات احتمالی رو بهت گوش زد میکنه ( باگ اول : نجواها ) کم کم معطل میکنی تا فرصت ها یکی پس از دیگری از بین میرن ( باگ دوم : تنبلی ) ، یکم که رو خودت و باورهات کار کنی این دوتا کد مخرب رو رد میکنی .

کارتو شروع میکنی اما نجواها هنوز هستن ( افراد دور و برت که خودشون نتونستن به جایی برسنو و به هر نحوی شده میخان تورو هم ناامید کنن و شاید هم از روی دلسوزی که میگن هروقت جلوی ضرر رو بگیری خودش منفعته ) یه جاهایی کمی خسته میشی و میشینی با خودت فکر میکنی و میبینی از 100 درصده اهدافت کلا به 5 درصد نهایتا رسیدی میگی خداجون من که کمتر از بقیه بنده هات گناه کردم ادم به نسبت خوبی هم بودم ( باگ سوم : هنوز احساس گناه داری ) من از این به بعد هرچی درامد داشته باشم به فلان خانواده نیازمند کمک میکنم ( باگ چهارم : عزت نفس پایین و کم ارزشی) خدا هم میگه باشه بزار یه حالی بهش بدم یه چند ماهی درامد میره بالا بعد که میخاد کمک کنه یه حساب سرانگشتی که میکنه میبینه کارای واجبتری از دید خودش داره و میگه بزار حالا اینکار واجبه رو انجام بدم ماه اینده کمک میکنم ( باگ پنچم : اعتقاد نداشتن به رزاق بودن و وهابیت خداوند و کلا محدودیت و عدم اعتقاد به فراوانی ) و همینجور که پیش میره احساس گناه به اینکه هنوز به قولش عمل نکرده در مقابل قرارمداری که با خدا گذاشته روزی و درامدش کم و کمتر میشه تا جایی که دیگه روی درخواست از خداوند رو هم نداره و در نهایت به آخرین و مخربترین باگ میرسیم که ناامیدی از رحمت خداونده …

دعا میکنم که شماها هیچوقت مثل من به این نقطه نرسید اما اگه رسیدید امیدوارم با خوندن این شعر از حضرت مولانا که منو واقعا تکون داد تلنگری هم برای دوستانم باشه

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم

در این سراب فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من

به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی

که نقش بند سراپرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی

مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو

بیا که قدرت پرواز و پرّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند

که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند

که گم کنی که سرچشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت

نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست

وگر خداصفتی دان که کدخدات منم

در آخر آرزوی خوشبختی ، سعادت در دنیا و اخرت برای همه مردم دنیا را از خداوند عزیزم خواستارم

آمین یارب العالمین