شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

درود بر شما استاد عزیزم و همه ی دوستان ارجمند

خوشحالم که فرصت ابراز عقیده باز اینجا در اختیارم قرار گرفت.

بلافاصله میرم سراغ پاسخ به سوال

قبل از هر چیز بگم که این داستان که اول خدا بدهد بعد ببخشم، سالیان سال قفل ذهنی شخص خودم بوده و هنوز هم احساس می کنم کاملا برطرف نشده این موضوع.

به همین خاطر فکر می کنم بتونم پاسخ درستی به این سوال بدم.

زمان های زیادی رو به یاد میارم که از طرف خانواده، اطرافیان و عده ی زیادی کلمه ی “نذر” رو شنیده و موارد خیییلی زیادی رو دیدم که به کار رفته و احساسم بهم میگه ریشه ی اصلی این باور هم همین بوده که ما بارها دیدیم و شنیدیم که میگن: اگه بچه م خوب شه مثلا این تعداد گوسفند نذر فلان جا می کنم، اگه دانشگاه قبول شم اینقدر پول میدم به فلان خیریه، اگه این معامله بگیره فلان کارو میکنم…

در صورتی که من بعدها به این نتیجه رسیدم که این معادله کاملا برعکسه…

یعنی اختلاف بین جمله ی “بشود تا باور کنم” یا “باور کنم تا بشود”…

واضح تر بگم…در وهله ی اول ما خیلی از اوقات برای باور کردن وجود حتی خدا هم دنبال شرط و شروط میگردیم، یعنی میگیم اگر خدایی هست باید این اتفاق برای من رخ بده، و اگر رخ داد من هم برای خشنودیش فلان کارو انجام میدیم. طوری که انگار قصد معامله با خدای ساختگی خودمون رو داریم که اگر هستی پس یالا خودتو به من ثابت کن. و اگر اون چیز که من می‌خواهم نشود پس خدایی نیست که اصلا بخوام کاری “براش” انجام بدم.

این موضوع جدای از اینکه از نظر من شرک مطلق به وجود خداونده، جوری وانمود میشه که انکار اگر ما کاری هم انجام میدیم برای خداونده و خداوند رو محتاج عمل خودمون میدونیم. کما اینکه بارها خونده و شنیده ایم که “اوست که مطلقا بی نیاز است” از نماز ما، از روزه ی ما، از قربانی های ما، از نذر و نذورات ما… از ما.

و اولین عامل که شاید به اهمیت عامل دوم حتی بیشتر هم باشه از نظر من چنین دیدگاه شرک آلودیست.

در ثانی، اجازه بدید اشاره کنم به شعری از استاد ابتهاج عزیز تا منظور رو واضح تر بیان کنم خدمتتون.

ایشون میگن:

“” آبی که برآسود زمینش بخورد زود، دریا شود آن رود که پیوسته روان است”…

ثروت مثل آب میمونه، آب اگر در نقطه ای راکد بمونه بدون شک یا می گنده و یا جذب زمین میشه.

پول هم همین ویژگی رو داره.

من در گذشته مثل خیلی از افراد دیگه خیال میکردم اگر روزی پولدار شدم اون موقه ست که میتونم ببخشم و دلیلش یک چیز بود در اون زمان… اینکه باور نداشتم همین الان هم خداوند نعمت های فراوانی رو در اختیارم گذاشته و چیزی که داشتم به چشمم نمیومد به هیچ عنوان. و هرچه جلوتر میرفتم هم اوضاع از لحاظ مالی بدتر میشد که بهتر نشه.

چرا که دائما در حال کفران نعمت بودم و این قانون طلایی رو نمیدونستم که باید پولم رو به هر شکلی و به هر اندازه ای که هست به گردش در بیارم تا انرژیش بیشتر آزاد شه و بیش از پیش وارد زندگیم شه.

باید سپاسگزار همینی که دارم باشم تا بیشترش سراغم بیاد که “شکر نعمت نعمتم افزون کند نه وگرنه کفر نعمت از کفم بیرون کند” و از شما آموختم استاد ایمانی که عمل نیاورد، ایمانی که فقط به دانستن خلاصه شود ایمان نیست.،حرف مفته، پس در عمل و از اون مهم تر در احساسم خودم رو مجاب کردم که من همین الان هم ثروتمند هستم، همین الان هم میتونم درصدی از ورودی های مالیم رو ببخشم چون باز هم از هزاران طریق که من بهش اپاه نیستم وارد زندگیم میشه و این کارو نه برای کمک به فقرا که امکانش نیست، یا حداقل از توان من خارجه، بلکه برای کمک به خودم برای گردش پولم، برای راکد نموندن این آب انجام بدم…

پس برای نتیجه گیری عرض می کنم،

در وهله ی اول برای اثبات وجود خدا شرط نگذاریم، خداوند هست، چه ما باور کنیم چه نکنیم. فصل ها میان و میرن، روز و شب تکرار میشن، ابرها میبارن… چه ما باور کنیم، چه نکنیم.و تنها حُسن باورش برای ماست. چون میتونیم از بارش ابرها به نفع خودمون استفاده کنیم.

و نکته ی دوم اینکه، تنها راه رسیدن به هر چیز هم فرکانس شدن با اون چیزه. و یکی از بهترین و مؤثرترین و قویترین راه ها برای هم فرکانس شدن با هر خواسته ای، “ایجاد احساس داشتنِ اون خواسته در همین لحظه است. پس بنابراین با این باور که من همین الان به ثروت مورد نیاز خودم رسیدم، از همین الان شروع به بخشش در حد توانم میکنم، و به هر مقدار که دارایی های من افزایش پیدا کرد، میزان بخششم رو هم افزایش خواهم داد.

در آخر بازم دست بوس استاد بزرگوارم هستم و خواهم بود تا روزی که این تن به زندگی ادامه میده.

امیدوارم تونسته باشم کمکی بکنم. هم به خودم و هم به دوستان بی نظیرم.

بی صبرانه منتظرم نظرات عزیزان آپلود شه تا بخونم

یا حق

تا بعد