شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

با عرض سلام و احترام خدمت استاد عزیزم سید حسین عباس منش و دوستان حاضر در سایت به نظر من این نوع دعا کردن داری کدهای اشتباهی هست که اونها رو می نویسم

باور نداشتن به سیستمی بودن خداوند: وقتی که ما می گوییم خدایا فلان قدر به من ثروت بده تا از آن به دیگران ببخشم در واقع نگاه سیستماتیک به خداوند را زیر سوال برده ایم و او را مثل یک شخص در نظر گرفته ایم چون خداوند مثل یک نوع سیستم است که یک سری قوانین و باید ها و نباید ها را دارد که در این سیستم انجام یا عدم انجام این قوانین باعث بدست آمدن نتایج خاصی می شود ….خداوند شخص نیست و خصوصیات انسانی نداره تا ما مثل یک انسان با او قرار داد ببندیم و بگیم خدایا به من ثروت بده تا ببخشم پس این نوع دعا کردن نتیجه ای یک باور اشتباه است اما شاید برای دوستان سوال پیش بیاد که نگاه سیستمی یعنی چه؟ اجازه بدین با یک مثال که استاد در اموزش های خودشون گفتن براتون توضیح بدم فرض کنید رییس یک دانشگاه تعدادی قوانین و اصول برای دانشگاه خود بوجود بیاره که براساس آن دانشگاه را مدیریت می کنه مثلا گرفتن نمره بالاتر از ۱۲ باعث قبولی و نمره بالا تر از ۱۸ باعث گرفتن جایزه میشود با توجه به این قوانین در پایان ترم دانشجویانی که این قوانین را رعایت کرده اند قبول می شوند و جایزه میگیرند اما کسانی که این قوانین را انجام ندهند پایان ترم مشروط شده و اخراج می شوند و واضح است که نتیجه پایان ترم هر دانشجو به خود او بستگی دارد و رئیس دانشگاه ظلمی در حق کسی نمی کند و حتی نیاز نیست که نمرات همه دانشجویان را شخصا چک کند چون قوانین و سیستم این کار را انجام می دهد ما باید با این دید سیستمی به خداوند نگاه کنیم در واقع در این مثال جهان هستی دانشگاه است و رئیس دانشگاه خداوند است که با قوانین مخصوص خود به بندگانش ثروت و نعمت می دهد حتی خودم هم قبل از اینکه با قوانین اشنا بشم گاهی برایم سوال پیش میومد که اگه روزی بندگان دست خداست و اوست که روزی بندگان را می رسونه پس چرا روزانه هزاران نفر توی کشورهای آفریقایی از گرسنگی میمیرند؟ آیا خدا نخواسته به این افراد روزی بده؟ آیا خداوند نعوذبالله ظالمه و در حق این افراد ظلم کرده ؟

اما از وقتی به خداوند سیستماتیک نگاه میکنم متوجه جواب این سوالات شدم و فهمیدم که خدا روزی بندگان را بصورت سیستمی می رسونه و افرادی به این روزی میرسند که قوانین را عمل کنند و این قوانین در واقع همون باورهای درستی هستند که استاد اموزش میده

باور عدم لیاقت : وقتی ما می گوییم خدایا به من ثروت بده تا به دیگران ببخشم در واقع احساس عدم لیاقت داریم چون با خود فکر می کنیم من که به طور طبیعی لیاقت ثروتمند بودن را ندارم پس برای ثروتمند شدن با خدا معامله می کنم و قرار می گذارم که بعد از پول دار شدن به فقرا ببخشم

باور اشتباه اول ثروت بعد بخشش: یک باور اشتباه که در چنین طرز فکری وجود دارد این است که من برای بخشیدن اول باید ثروتمند باشم و بعد از این که ثروتمند شدم ببخشم در حالی که می دانیم یکی از شروط ثروتمند شدن بخشیدن است و استاد در دوره های مختلف به خصوص روانشناسی ثروت گفته اند که برای این که ثروتمند باشیم باید به صورت منظم و ماهیانه بخشی از درآمد های خود را با احساس خوب به دیگران ببخشیم تا هم پول در زندگی ما به جریان بیافتد و هم فرکانس فراوانی به جهان ارسال کنیم و هم به نوعی قانون رهایی را انجام دهیم در واقع می توان گفت شرط ثروتمند شدن و دستیابی به پول بیش تر ….بخشش است نه این که بخشش با شرط داشتن ثروت انجام شود

باور کمبود نعمت ها: با این طرز تفکر فرکانس کمبود به جهان ارسال می کنیم و در واقع داریم به کائنات می گوییم من که چیزی ندارم تا ببخشم من در فقر مطلق به سر می برم من در کمبود نعمت به سر می برم من ناتوانم و توانایی کمک مالی به دیگران را ندارم پس خدایا به من ثروت بده تا ببخشم در واقع با این طرز فکر علاوه بر ارسال فرکانس کمبود به ناخواسته های خود هم توجه می کنیم که همان بی پولی نداشتن ثروت و ناتوانی مالی است و همه می دانیم بر اساس قانون توجه ما به هر چیزی توجه کنیم بیش تر از همان موضوع را دریافت می کنیم متاسفانه این نوع باور یک باور فراگیر و عمومی در جامعه ای ماست که هر وقت در مورد کمک به دیگران و بخشیدن با کسی صحبت میکنیم سریع مقابل ما می ایستد و می گوید بخشش مال پولدار هاست من که چیزی ندارم من که آدم فقیر و بدبختی هستم هر وقت خدا به من بدهد من هم می بخشم در واقع با این حرف ها به ناخواسته ها توجه می کنند

شرطی کردن خداوند: ما با چنین گفتن چنین درخواستی در واقع داریم خداوند رو شرطی میکنیم و به نوعی گرو گوشی انجام می دهیم به این معنی که خدایا تو اول به من فلان قد پول بده تا بعد که ثروتمند شدم به دیگران ببخشم در واقع به نوعی داریم برای دریافت پول با خدا قرار داد دوجانبه امضا می کنیم و شرط قرار داد اینه که خدایا تو بده تا منم به دیگران بدم در حالی که همه می دانیم که خداوند کاملا بی نیازه و هیچ وقت لازم نیست که چیزی از ما طلب کنه تا چیزی به ما بده و می تونه از بی نهایت دستان خودش به ما نعمت و ثروت برسونه و نیازی هم نداره که با ما قرار بزاره که بعد از این که به ما نعمت داد از ما چیزی بگیره .

نیازمند دانستن خداوند: اگر ما چنین شروطی با خداوند ببندیم این معنی رو می رسونه که ما به‌ بی نیازی خداوند اعتقاد نداریم چون باور داریم که با کمک های ما به نیازمندان داریم به خدا کمک می کنیم. یعنی مثل یک معامله که دو طرف اون هر کدوم یک سری نیاز ها دارند و برای رفع نیاز معامله می کنند مثلا من پول نیاز دارم و طرف مقابلم به یک کالای خاص نیاز داره من کالای خودم رو به طرف خودم میدم و اون هم به من پول میده و هر کدوم از ما به نیاز خودمون رو بدست میاریم در حالی که خداوند بی نیاز و به کمک ما نیاز نداره و اگر هم ما به فقرا کمک کنیم چیزی به خداوند اضافه نمیشه و اگر کمک نکنیم چیزی از خدا کم نمیشه و با کمک کردن به دیگران در واقع به خودمون کمک کردیم

باور اشتباه نبود عدالت در جهان: وقتی ما چنین درخواستی از خداوند داریم نشان دهنده این است که به عدالت خداوند اعتقاد نداریم چون باور نداریم هر کسی در جای درست خود قرار گرفته و هر شخصی با توجه به عملکرد خود و عمل به قوانین به ثروت میرسد بنابراین میخواهیم با کمک به دیگران و بخشش پول و ثروت خود این نابرابری را درست کنیم چون معتقد به عدل خداوند نیستیم در حالی که حقیقت این است که هر شخصی و حتی هر ملتی با توجه به میزان تلاش خود در عمل به قوانین کیهانی به ثروت و موفقیت می رسد و هیچ بی عدالتی در کار نیست و اگر با نگاه سیستمی به قضیه نگاه کنیم به هیچ کس ظلمی نشده و به قول استاد هیچ عامل بیرونی در مورد فقیر شدن افراد دخیل نیست جز باورها و چه یک گدا و چه ثروتمند ترین انسان هر کدام در جای درست خود قرار گرفته و اشتباهی صورت نگرفته است که ما بخواهیم با بخشش پول به دیگران آن را درست کنیم

از این که وقت گذاشتین و جواب منو رو خوندین سپاس گذارم