شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

باسلام و درود به خانواده ی عشق و آگاهی عباس منشی ها

درپاسخ به سؤال ترمزها یا باورهای محدود کننده ی ثروت:

1) زمانیکه خواهان ثروت هستیم باید منشأ و بیس خواستمون رو برای خودمون مشخص کنیم که هدف از رسیدن به این خواستمون، کسب آرامش و آسایش برای خودمه یا برای تو سر زدن دیگران، رقابت، حسادت، به رخ کشیدن مالو ثروت به دیگران، از روی کمبود و خلأ درونی خودم که دوست دارم بعنوان یک ثروتمند بخشنده مطرح و مورد تأیید قراربگیرم. اگر بیس هدفم ازین باوره که ثروتمندی رو برای کسب لذت و آرامش بخوام حتما به خواستم میرسم چون خواستم هماهنگ باهدف جهان هستیست واین هماهنگی باعث هماهنگی فرکانسها ومدارها و سریعتر ثروتمند شدنمون میشه.

2)بخاطر احساس گناه که قدرت بخشش خودمون رو نداریم و باور به بخشودگی خداوند نداریم (بدلیل آموزه های غلطی که خدارو بعنوان یک غول وحشتناک و مجازاتگر برامون تعریف کردن) بنابراین خودمون رو لایق ثروتمندی نمی دونیم دراینصورت پول و ثروت برای کسیکه برای خودش ارزش قائل نیست و خودش رو لایق نمیدونه طرفش نمیره

3)چون خودمون روبعنوان یک موجود مقدس و اشرف مخلوقات قبول نداریم که در هرلحظه، درهرجایی، باهر رفتاری، امکان درخواست ازخداوند رو داریم بنابراین خودمون رو درجایگاهی که بتونیم ثروتمندی رو درخواست کنیم نمی بینیم دراینصورت وارد معامله گری باخداوند میشیم و سعی میکنیم باجلب رضایت خدا، خودمون رو به اون جایگاهی که تو ذهنمونه و بتونیم درخواست کنیم برسونیم

4)باتمرکز براینکه خدایا بمن ثروت بده که به دیگران کمک کنم :

یعنی قصد خدایی کردن بصورت ناخودآگاهانه دارم . قصد خودمحوری. که این وظیفه ی من نیس وظیفه ی خداست که بفکرهمست و رزق پرنده ای که تو آسمونه رو هم جور کرده. خودش همه چی رو مدیریت میکنه باور درست اینه که همه ی ما به یک اندازه به خوان نعمت الهی نزدیکیم و همه میتونیم درخواست کنیم پس تمرکزم در وهله ی اول بر ثروتمندی خودم باشه و زمانیکه به ثروتمندی رسیدم به اون حالت بیداری روحانی ومعنوی میرسم و باور میکنم که ثروت از طرف خداس که منو لایق دونسته اونجاست که متواضع و فروتن میشم و درقبال خداوند، افتاده تر و ناخودآگاه به این درک می رسم که دوست داشته باشم زکات ثروتمندی خودمو از طریق کمک کردن و خدمت صادقانه به نیازمندان پرداخت کنم.

5) زمانیکه تمرکزم بر این باشه که خدایا بده تا کمک کنم به نیازمندان، بیماران، و… یعنی توجهم بر کمبودهاست ن فراوانی (توجه بر ناخواسته ها) که بیشتر در حال انرژی دادن به باور کمبود هستیم

6)

باور اشتباه که فکر می کنیم انسانی شرافتمنده که فقط و فقط در حال کمک کردن و جزء خیرین باشه درصورتیکه خدا از همون اول، انسان رو اشرف مخلوقات نامگذاری کرده و این باورو. نهادینه کنیم که ما درهرصورت شریف و مقدس هستیم چون جزئی از کل هستیم و به اون وصلیم. خودمون رو به همون شکلی که هستیم بپذیریم و ببخشیم

7) زمانی میتونیم بخشنده باشیم و کمک کنیم که اون ثروت رو واقعا کسب کرده باشیم پس اول باور فراوانی، لیاقت و ارزشمندی، بخشیدن خود، ایمان قلبی در خودمون تقویت کنیم درکنارش توکل با احساس خوب و حرکت و سهممون رو برای ثروتمندی انجام بدیم و نتیجه رو به خداوند متعال بسپاریم و رها کنیم و درلحظه زندگی کنیم

8) درنهایت، تنها عامل مؤثر در ثروتمند شدن ما فقط و فقط باورهای ماست. خداند منان در اینصورت فارغ از سن، مذهب، فرهنگ، تحصیلات، شرایط خانوادگی و اجتماعیمون مارو ثروتمند میکنه

باسپاس فراوان و آرزوی سعادتمندی برای همه