شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

به نام خدا

با سلام و احترام حضور همه دوستان و همراهانم

سوال مطرح شده حقیقتاً در مورد شخص من بسیار چالش برانگیز بود. چرا که واقعاً مهمترین موردی بود که با افزایش توان مالی برای خودم متصور بودم. برای همین، شب گذشته خیلی به این موضوع فکر کردم. طوری که در عالم خواب هم به دنبال جواب بودم. بیدار می شدم ،جوابی را که در خواب دیده بودم بررسی می کردم و… به همین شکل شبم سپری شد. می گویم چالشی بود چون واقعاً بسیار علاقمند هستم که به دیگران علی الخصوص خانواده ام کمک کنم. البته که پیدا کردن ترمزهای ذهنی و باورهای غلط برای من بسیار اهمیت دارد و مطمئناً چنانچه به جواب صحیح برسم در صدد تغییر باورهای مربوطه بر می آیم. قبل از هر چیز باید یادآوری کنیم که احساس خوب مساوی است با اتفاقات خوب و احساس بد مساوی است با اتفاقات بد. این موضوع خود، سرنخی است که به ما کمک می کند باورهای غلط را شناسایی کنیم. اما موارد مرتبطی که به ذهنم خطور کرد به قرار زیر است:

1- معامله کردن با خدا و تاکید بر این موضوع که چنانچه مرا به ثروت برسانی، جبران خواهم کرد، خواه ناخواه احساس تعهدی را در ما ایجاد خواهد کرد که مدام فکر ما را درگیر کرده و بابت آن استرس داریم. بدین ترتیب که زمانی که نشانه های رسیدن به خواسته ها را مشاهده می کنیم، ناگهان یادآوری تعهدی که داریم و ناچاریم به محض رسیدن به خواسته، بخش عمده ای از آن را ببخشیم، ممکن است به ما احساس بدی بدهد و به این ترتیب به عنوان ترمزی بر سر راه رسیدن به خواسته عمل کند. یعنی ما احساس می کنیم که مجبوریم چیزی را از دست بدهیم تا بتوانیم چیزی را به دست آوریم. بنابراین، تعهداتی اینچنینی که استرس زاست می تواند سدی بر سر راه رسیدن ما به خواسته هایمان باشد.

2- اصولاً فکر کردن به این موضوع که در صورت رسیدن به ثروت، وظیفه خود بدانیم که به دیگران(اعم از آشنا یا غریبه) کمک کنیم، از باور احساس دین هم می تواند نشات بگیرد. احساس دین نسبت به پدر، مادر، خواهر، برادر و حتی اجتماع، احساس ناخوشایندی است که خود می تواند به عنوان سد و ترمز عمل کند. حال ممکن است این احساس دین به خاطر کوتاهی ما در گذشته نسبت به خانواده باشد و یا حتی این حس پنهان که چنانچه ما به ثروت برسیم، ممکن است در حق جامعه اجحاف شده باشد! که خود می تواند به باورهای کمبود و یا باور به دست آمدن ثروت از طرق نادرست(در اینجا خوردن حق دیگران) نیز مرتبط باشد.

3- این احساس که هر چقدر به ثروت برسیم از آن سو مخارج و هزینه های ما برای دیگران باید افزایش یابد، خود می تواند مصداقی از سوراخ بودن سطل ما باشد. حس اینکه هر چقدر درآمد داشته باشیم و هر چقدر نعمت دریافت کنیم، از آن سو سطل سوراخ ما اجازه جمع شدن این نعمات را به ما نمی دهد، احساس بدی است که منجر به اتفاقات خوب و وصول خواسته ها نمی شود.

4- می توانیم با فکر کردن به این موضوع، به باور پنهان دیگری نیز پی ببریم و آن شناسایی این باور پنهان است که:” ثروتمندان اصولاً انسانهای خوبی نیستند” و در واقع با تاکید بر این موضوع، به گونه ای به خداوند قول می دهیم که ما مثل بقیه ثروتمندان، بد نخواهیم بود و قول می دهیم در صورت ثروتمند شدن، به دیگران کمک کنیم و به طریقی خداوند را متقاعد کنیم که ما استثنا خواهیم بود و با بقیه ثروتمندان فرق خواهیم داشت. این موضوع خود به باور خطرناکی اشاره دارد که به آن اشاره شد.

5- موضوع دیگری که ممکن است در ما چنین خواسته ای را ایجاد نماید، اهمیت نظر مردم در مورد ماست. علی الخصوص اگر قصد داشته باشیم در ملا عام چنین کمک ها و اعاناتی را صورت دهیم. کمک کردن به خانواده و نزدیکان هم می تواند به خاطر این موضوع صورت گیرد که نظر مساعد آنها را نسبت به خودمان جلب کنیم. منشا همه این موضوعات، اهمیت نظر و حرف مردم است. کسی که نظر و حرف دیگران برایش اینقدر اهمیت دارد، در اضطراب دائمی برای جلب نظر دیگران است و این یعنی احساس بد.

6- و آخرین موضوعی که فعلاً به ذهنم رسید این است که اصلاً ممکن است دیگران در مدار دریافت چنین موهبت هایی نباشند. اصرار ما برای اینکه با رسیدن خود به ثروت، آنها را به موهبت های اینچنینی برسانیم، خود می تواند زنجیره ای از اتفاقات ناخوشایند را ایجاد نماید که کائنات برای نرسیدن ما به ثروت و خواسته هایمان رقم می زنند. زیرا ما نمی توانیم کسی را به زور از مدار فقر خارج کنیم و به مدار ثروت برسانیم.

در نهایت مشتاقانه منتظر انتشار کامنت های دوستان آگاه و مطلع از قوانینم هستم که بتوانم پاسخ صحیح را دریافت کنم و انشاالله در تصحیح باورهای نادرستم به کار گیرم. شاد و سعادتمند باشید.