شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

سلام سلام به استاد عباس منش عزیز و همه دوستان

الان که دارم مینویسم ساعت ۴:۳۰ صبح هست و من حدود یک ساعت پیش برای خواب به رخت خواب رفتم و در عین حال موضوع مطرح شده در این مسابقه تو ذهنم می چرخید. به قول استاد عباش منش یکدفعه برام کلی آگاهی اومد بهم الهام شد و من به خودم گفتم بخواب صبح تو سایت بنویس اما نشد که نشد بلند شدم لپ تاپم رو دوباره روشن کردم و هر کاری کردم برای نوشتن دیدگاه در این صفحه اجازه ورود به سایت بهم داده نشد. دوباره تصمیم گرفتم بخوابم که یادم به گوشیم افتاد و با گوشی تست کردم و دیدم که امکان نوشتن دیدگاه هست. بنابراین با وجود اینکه با گوشی تایپ گردن سخته اما حیفم میاد نظرم رو ننویسم.

داستان من از اینجا شروع میشه که من از زمانی که یادم میاد پدر و مادرم در حال کمک مالی کردن به بقیه بودند در حالی که مشکلات مالی خودمان هم کم نبود. پدرم سه جا کار میکرد و از دید من دلیلش این بود که باید بتواند خرج بستگان را هم بدهد. از آنجا که پدر و مادرم خیلی مهربون بودند همیشه اولویت شون کمک به دیگران بود. من در کودکی پدر و مادرم رو به خاطر داشتن چنین اخلاقی تحسین می کردم و امشب متوجه شدم که تا کنون یکی از دلایل خود من برای ثروتمند بودن کمک به دیگران هست. در واقع کمک به دیگران در خانواده ما یک ارزش خیلی بزرگ و مهم بوده و هست.

یادم هست هر ماه از فروشگاه رفاه خرید میکردیم و اکثر مواقع جایزه شرکت در قرعه کشی یک دستگاه اتومبیل بود. اوایل بیشتر رنو بود و بعد ها پراید هم اضافه شد.

مادرم آگاهانه و یا نا آگاهانه در بسیاری از قسمت های زندگی اش از قوانین آفرینش استفاده می کرد و نتیجه میگرفت و از کودکی به ما این آموزش ها را میداد.

هر ماه پس از خرید از فروشگاه رفاه به پدرم میگفت اگر خدا کمک کنه در قرعه کشی برنده شوم ماشین را میفروشم و با مقداری پولش برای فلانی خانه اجاره میکنم. با مقداری برای فلانی جشن عروسی میگرم. مقداری فلان و فلان و فلان…

ظاهرا تهش از اون قرعه کشی قرار نبود چیزی برای خودمون بمونه?

و ما هیچ وقت و هیچ وقت و هیچ وقت هیچ ماشینی برنده نشدیم و مادرم هیچ وقت به این نمونه از خواسته هایش نرسید(اگر نوشته منو اینجا بخونه مطمئنم ازش کتک میخورم???)

امشب که داشتم به موضوع این مسابقه فکر میکردم یادم به گذشته خودم و خانواده ام افتاد. الان میتونم بزرگترین ترمز هایش را ببینم:

استاد عباس منش تو دوره کشف قوانین در مورد شور و شوق داشتن خیلی صحبت کردند

الان میدونم که یکی از ترمز های خواسته مادرم شور و شوق نبودن در خواسته اش بود او ماشین را میخواست ولی شور و شوق برای بدست آوردن آن ماشین نداشت. هر وقت که میگفت اگه برنده بشم این کار و میکنم و یا … یه حس تاسفی بینمون به وجود میومد که اگر پول بیشتری داشتبم میتونستیم بیشتر کمک کنیم ولی حیف که نداریم در واقع شور و شوق اصلی برای کمک به دیگران بود و نه به دست آوردن ثروت بیشتر و وقتی به قرعه کشی فکر میکردیم بیستر احساس میکردیم که پول کافی برای کمک به دیگران نداریم پس ثروت بدست نمیومد

یکی دیگه از ترمز ها مشخص نبودن خواسته و در نتیجه به وجود آمدن ترس هست یعنی : میگیم ثروت میخوایم تا بتونیم یه کارهای دیگه کنیم ؛به یکی کمک کنیم و یا غیره و مشکل اینجاست که کارهای مد نظرمون اکثرا کارهای بزرگی هستن که ما اصلا نمیدونیم از پس انجام دادنش بر میایم یا نه. اصلا نمی دونیم چه جوری باید انجامش بدیم و ترس از اینکه نتونیم اونو انجام بدیم در ما شکل میگیره.

برای مثال وقتی مادرم در مورد برنده شدن ماشین صحبت میکرد تو حرفاش یه نگرانی بود که قیمت ماشین چنده و نمی دونست که آیا با فروشش میتونه به افراد مد نظرش کمک کنه و یا نه

در صورتی که اگر ماشین رو تصور میکرد که خودش توش نشسته و داره از زندگیش لذت میبره مطمئنا ترمز کمتری داشت

و مورد دیگه اینه که در ذهنمون دیگران اولویت بالاتری نسبت به ما دارند و چنین طرز تفکری خواه ناخواه احساسات منفی و نگرانی ایجاد میکنه

خیلی طولانی شد عذر خواهی میکنم ولی واقعا حیفم اومد ننویسم. دوست دارم نظراتتون رو بشنوم. لطفا برام بنویسید.

پ.ن. واقعا هدفم این نیست که بگم کمک به بقیه بده؛ نه اتفاقا همچنان یکی از ارزش های زندگی من کمک به دیگرانه ولی فکر میکنم اگر اینجوری درخواست کنیم به دلیل ترس، عدم باور به خواسته و نداشتن شور و شوق کافی به خواسته مون نمی رسیم???