شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

سلام دوستان عزیز و گلم

انشالله که همیشه حالتون خوب باشه البته این یک دعایی هستش که ما هر روز برای همه می کنیم اما هنوز خودمون درگیر این حال خوب و بدیم .

امروز بعد از به روز رسانی قسمت دانلود ها که واقعا دست مریزاد میگم به استاد و گروهشون که بسیار زحمت کشیدن و اینجور سرو سامان دادن و فهرست وار می تونیم به دنبال فایل ها و جوابهای عالی بگردیم که کار بسیار ارزشمند و فوق العاده ای بود که مطمنن به خاطر تکامل استاد و خانم شایسته در این راه بوده .

من توی این یکی دو ماه اخیر 2تا ترمز وحشتناک رو پیدا کرده بودم که گفتم خالی از لطف نیست به دوستان هم بگم انشالله که اونها هم بتونن رفعش کنن چون وقتی که اینها رو پیدا کردم و باورهای مناسبش رو نوشتم مثل بمب هسته ای بود و درامد منو 10 برابر افزایش داده که بسیار عالی بوده.

1- ترمز اول این بود که دوست داشتم همیشه سریع به ثروت برسم تا بتونم به کشور دیگه ای برم تا اجناس لوکس و خونه های لوکس با قیمت واقعی بخرم یعنی همیشه می گفتم یعنی پراید شده 90 میلیون اصلا این ماشین ارزش داره که من پول بدم یا گوشی ایفون شده 45 میلیون مگه این چیه که باید اینقدر پول بابتش بدم و اینکه توی کسب و کارم دیدم که افرادی هستن که مخصوصا این پول رو میدن چون می خان به خودشون ثابت کنن که من بابت این جنس اگه ارزش هم نداره پول میدم اما باز با توجه به قانون فراوونی خدا بدست میارم و با اینکه می دونن این جنس گرونه چون ثروتمندان بسیار به قیمت ها واقفن اما چون می خان به خودشون و جهان ثابت کنن که من باز به دست میارم باز می خرن و باز برای خودشون خواسته های جدید می سازن .

خب وقتی من این ترمز رو کشفش کردم و فهمیدم که اصلا چرا باید همش دنبال قیمت و جنس هایی باشم که بگم اصلا ارزش خرید داره یا نه فهمیدم یه ترمز وحشتناکه و این یعنی تو قانون فراوونی خدا رو قبول نداری تا خداوند بیشتر وارد زندگیت کنه و یکی از مسائل بسیار مهم دیگه این بود که به قول استاد ما خواسته هامون رو فرستادیم یعنی فرکانس رو ارسال کردیم فقط باید پامون رو از روی ترمز برداریم که خدا رو شکر بعد از این اتفاقات فهمیدم که ارزش کسب و کارم و ارزش خودم بسیار بالاس و اگه من بتونم توی این کشور بسازم پس همه جا می تونم بسازم و هر کشور دیگه ای که بخام برم می تونمم همین قانون رو اجرا کنم .

2- دومین ترمز وحشتناک دیگه ای که کشفش کردم و فکر نکنم هنوز هیچکدوم از دوستان دیگه بهش اشاره کرده باشن این بود که ما به طور وحشتناکی هر روز داریم به خودمون با گفتن یه جمله کوچولو و روزانه هزاران خبری که خودمون اگاهانه نمی خاستیم گوش کنیم رو با این جمله دعوت می کنیم به زندگیمون و این جمله این بود :

در اولین لحظه احوال پرسی با هر کسی که می رسیم می گیم : سلام …… چه خبر؟ …. خوبی…..

این جمله بسیار وحشتناک و ریز که توی مکالمات روزانه ما باب شده و توی همه زبان ها هستش یعنی (( چه خبر؟ ))

یعنی هر چیو که من خبر ندارم تو به من بگو …

یعنی اعم از اخبار مثبت و منفی فقط بگو….

بعد از چند دقیقه مکالمه باز می گیم خب دیگه چه خبر؟….

خیلی خنده داره که هی این جمله رو تکرار می کنیم و باز می گیم باز بگو، از قبل تر بگو، از اون بگو، از این بگو و ….

یعنی اینکه باید بگردیم جملاتی رو به جای این جمله چه خبر به کار ببریم و چکار داریم که دیگران چه خبری دارن یعنی اصلا اجازه ندیم که دیگران ذهن ما رو درگیر کنن و ما رو از هدفمون دور کنن و ذهنمون درگیر اخباری که اون دوستان به ما میدن بشیم .

امیدوارم که این دو ترمز برای دوستان خوب باشه البته حرف بسیاره و منم تونسته باشم کمکی به دوستان گلم کرده باشم روزگارتون عالی و متعالی…