شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

سلام خدمت استاد و دوستان عزیزم.

این سوال خیلی فوق العادست ،چون یه تکون حسابی به مغز آدم میدد.

جواب و توضیحات:

ما از بچگی بارها و بارها بمباران شدیم با دلسوزیهایی که برای افراد ضعیف داشتیم و این دلسوزیها در اطرافیانمون بسیار بسیار واضح دیده میشده و برا ما هم بازگو میشده.

مثلا؛

از اطرافیان شنیدیم یا خودمون از یه نفر شنیدیم که طرف میخواسته یه جهیزیه یا وسیله برا منزلش یا یه وسیله نقلیه یا هر چیز دیگه ای، بخره و وسع مالیش نرسیده.

بعد اومده تعریف کرده و علی رغم اینکه باور کمبود رو به ما القا ٕ کرده، این حس دلسوزی برا ما ایجاد شده و خودمون و اطرافیان هم یه سری افکار مریض گونه رو تکرار کردیم که :

آقایی که میری مکه ، بیا پولت رو بده به چهارتا فقیر بیچاره مثل این، نمیخواد مکه بری!

یا؛

توئی که بهترین ماشین و خونه رو داری و لوکس ترین زندگی رو داری، به جای این تجملات بیا یه کم پول به این بدبخت بیچاره ها بده تا نخواد با موتور زن و بچشو اینور و اونور ببره..

یه هزاران چرت و پرت دیگه

من که از این حرفا زیاد شنیدم ، شما رو نمیدونم.

خلاصه، یه حس دلسوزی با این باور که :

یه سری آدما در بدر هستند و یه سری دیگه پولدارند ، و این پولدارها نمیان هزینه کنند تا این آدمای بدبخت راحتتر زندگی کنند.

این چالشها و مسئله هایی که حتما هممون دیدیم و شنیدیم این باور رو ایجاد کرده که:

خدایا پول به من بده ، من قول میدم که مثل این پولدارا نباشم که به کسی کمک نمیکنند و من آدم خوبی میشم.

در ضمن ، به مسائلی که دیدیم و شنیدیم یه دیدگاهی پیدا کردیم ” که ” فکر میکنیم خداوند هم همینجوری به این مسائل نگاه میکنه.

این طرز تفکر باعث میشه پول رو بخوای ولی باورهای ایجاد شده این اجازه رو ندد که برا خودت بخوای و برای لذت بردن.

برا این بخوایم که حتما به بقیه بخوایم کمک

کنیم.

عاشقتونم.

استاد جان ممنونتم که اِنقدر فوق‌العاده ای.

در پناه الله یکتا.

سلام به دوستان و همراهان عزیز.

خداروشکر که بعد از دیدن همه ی فایلهای این سوال و خوندن دهها نظر از دوستان به این نتیجه رسیدم که من هم نظرم رو بنویسم.

من در طول زندگی خودم با درآمدی که داشتم سعی بر این داشتم که به خانواده مثلا پدر،مادر،برادر یا خواهرهام کمک کنم.

خیلی از نظرات دوستان رو خوندم و دیدم اون چیزی که من تو ذهنم بود گفته نشد و یا شاید من ندیدمشون.

همیشه وقتی کمکی میکردم به خانوادم ( حالا یا پول نقد یا خریدن شارژ برا گوشی یا خرید وسایل برا خونه یا هرچی) اصلا به این فکر نمیکردم که من به خانوادم میبخشم که اونا خودشون نمیتونن یا وسع مالیشون نمیرسه یا اونا ندارند من باید بهشون کمک کنم…

به این فکر میکردم که من این کارها رو میکنم و پیش خودم این برداشت رو داشتم که :

آقا فرض رو بر این بذار که این پول اصلا توی زندگیت نبوده که حالا بخوای ببخشی،یعنی سعی بر این داشتم که فراموشش کنم چون اینجوری احساس بدی نسبت به کمبود پول پیدا نمیکنی.

و خلاصه پیش خودم میگفتم ولش کن کلا و اصلا هم احساس بد یا خوبی پیدا نمیکردم ، نه اینکه بگم اصلا ولی چون اصل فکرم رو بر این پایه گذاشته بودم که کلا نبوده و الان هم بی خیالش شو

( همون ضرب المثل شتر دیدی ندیدی)،به همین خاطر زود از یادم میرفت.

حالا بعد از خوندن نظرات دوستان و تفاوت دیدگاه خودم با اونها به یک نتیجه رسیدم:

من با این کار چندتا چیز رو هم فراموش میکردم؛

۱. فراموشم میشد که به خاطر وجود این پول سپاسگزاری خداوندی رو بکنم که قدرت کسب این پول رو به من داده.

۲.من به جای اینکه این پول رو بدم و بی خیالش بشم میتونم با تکیه بر سپاسگزاری و تکرار آن یک احساس خوب رو در خودم ایجاد کنم. چرا من واقعا این کار رو نمیکردم!!؟؟

و ۳.من با این طرز فکر و شکرگزاری نکردن(البته نمیگم صفر بوده ولی کم بوده، خودم الآن بهتر میفهممش) و اینکه احساس خوبی رو در خودم به صورت آگاهانه ایجاد نکردم(که اینم شاید باید بیشتر میبوده) جلوی خیلی چیزها رو گرفتم.

و خداروشکر که خیییلی به بیراهه نرفتم ولی خیلی بیشتر میشد که از این کار خوبتر استفاده کرد. این هم چند نکته بود که برای خودم خیلی مفید بود و گفتم شاید برای دوستان هم جالب باشه.

به هر حال ممنون از خوندن نظر من.

🌹 از استاد و دوستان و همراهان گرامی بسیار سپاسگزارم و از خداوند برای همه،هرآنچه را میخواهند درخواست دارم.🌹

و شکر الهی همیشه پابرجاست