شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

درود بر استاد عزیز و اعضا محترم خانواده صمیمی عباس منش،روز بخیر،خدا قوت، امیدوارم همگی عالی باشید. درخصوص موضوع مورد بحث باید بگم که، بله، متاسفانه من هم هر وقت درخواستی از خدا داشته باشم همین قرارداد را با خدا می بستم، لذا تصمیم گرفتم با توجه به اگاهی هایی که امروز دارم این باور غلط،محدود کننده و ترمز های موجود در ان در مورد خودم تحلیل کنم. چون خودم و باورهام را بیشتر از دیگران میشناسم.

– با این قرارداد میخوام به خدا این اطمینان را بدم که مطمین باش اگر به من ثروت و نعمت بدی من بنده بدی نمی شوم، ادم خوب و خیری خواهم ماند، به فکر بنده هات خواهم بود، طغیان نخواهم کرد و سرکش نخواهم شد، خلاصه می خوام بگم خدایا خیالت تخت، به من ثروت بده من ادم بدی نمی شم. که خوب این ناشی از باور محدودکننده ای هست که در مورد ثروت داریم، این باور مخرب که ادم های ثروتمند از خدا دور می شوند.

– دوم: یک باور محدود کننده ای که از بچگی هم والدین هم معلم های محترم دینی و قران مدرسه تو مغزم فرو کردند، و اون اینکه ما اومدیم تو این دنیا ازمایش الهی را پس بدیم و از ان سر بلند بیرون بریم حتی با استناد به ایه های قران این باور را در مغزم فرو کرده بودند خصوصا اون ایه سوره بقره که هست «ولیبلونکم به شی من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و النفس و الثمرات…»که هنوز هم صدای معلم ام تو گوشم هست که خداوند با نقص در اموال و جسم و … شما را ازمایش میکنه و این وعده الهی است. حتی بهتون ثروت میده که ازمایش تون کنه. لذا خوب به دلیل این باور مخرب و شرک الود و ترس از ازمایش الهی، به طور ناخوداگاه قبل هر درخواستی با خدا عهد می کردم که مطمین باش هر چی به من بدی می بخشم و‌بنده خوب ات می مونم. حتی سالها از اینکه فرزندی به دنیا بیارم واهمه داشتم، چون می ترسیدم این فرصت را به خدا بدم که من را با فرزندم ازمایش کنه، واقعا خنده داره، الان که فکر میکنم واقعا به این باورهای مخرب و کدهای ویروسی و شرک الود خنده ام میگیره

-یک باور مخرب دیگه ای که داشتم این بود که خانواده ام این باور را در مغزم نهادینه کرده بود که ظرف روزی هر کس یک اندازه محدود هست و اگر حرص مال دنیا را بزنی و بیشتر از اون را بدست بیاری، خدا از یک جای دیگه از زندگی ات، مازادش را خارج میکنه، لذا همیشه با خدا عهد می کردم اون ثروتی را که میخوام به من بده ولی من قول میدم ببرم تو راه خیر استفاده کنم لذا شما من را به بلا و مصیبت دچار نکن و اون ثروت را بصورت مریضی و‌بلا و درد و رنج ازم نگیر، شما بده ،من قول میدم ببرم تو راه خیر

-بصورت ناخوداگاه خودم را لایق اون ثروت نمی دوستم. درسته دوست داشتم اون ثروت را داشته باشم،ولی خودم را لایق اش نمی دوستم

-ترس از اینکه مردم در مورد من چی فکر میکنن.من برام مهم بود که از دید همه دنیا ادم بسیار خوبی باشم. خوب ببخش و خیر بودن هم از مهم ترین ایتم هایی هست که مردم از انسانها به اون صفات یاد میکنن. پس با خدا عهد میکردم که اگر بهم ثروت بدی این کارها را انجام میدم

-یک باور محدود کننده دیگه ای که داشتم این بود که دوست داشتم فرشته نجات همه باشم.فرشته محقق کردن ارزوهای همه، که باز هم نشات میگیره از اینکه دوست داشتم از دید همه ادم خوبه باشم.درحالیکه همون خدایی که به من میده به دیگران هم میتونه بده

در واقع اگر بخوام جمع بندی کنم محکم ترین ترمز این عهد با خدا در خصوص من،ترس از ازمایش الهی بود و اینکه خدا را مطمین کنم که باور کنه اگر به من ثروتی بده من همچنان بنده خوبش می مونم و من را به ازمایش مبتلا نکنه.

وقتی خوب فکر میکنم واقعا در ناخوداگاهم نسبت به خدا باورهای شرک الود زیادی داشتم که بسیار مخفی ان، و همه ناشی از باورهایی است که خانواده،معلم ها و جامعه در مغزم فرو کرده بودند.

خداوند را شاکرم که به کمک دست بی نظیری از دستانش(استاد عباس منش عزیز) اگاهی های ناب امروزم را بدست اوردم، و با ساختن باورهای قدرتمند به خداوند واقعی و خالق واقعی جهان هستی نزدیکتر شدم، خداوندا بابت اگاهی های امروزم از تو سپاسگزارم و امیدوارم من را هر چه بیشتر به راه کسانی که به انها نعمت و ثروت دادی هدایت کنی، امیدوارم همگی در پناه الله یکتا، سلامت،ثروتمند و سعادتمند باشید.