شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت - صفحه 1

سلام مرضیه عزیز

ممنون بابت پیام ارزشمندت؛ دو تا از ترمزهایی که گفتی رو من هم متوجهشون بودم، اما برای من یکی از اونها به شکل ظریفی از قلم افتاده‌ بود.

دوست دارم نکات رو از دوباره اینجا برای خودم بازگو کنم:

ما نمی‌تونیم ‌به دیگران کمک کنیم و هر کس خودش باید تصمیم بگیره و با باورها و فرکانسی که داره، شرایط زندگیش و سرنوشتش ‌رو تغییر بده. بنابراین به جای اینکه انرژی خودمون رو در جایگاه اشتباهی صرف کنیم و مثلا بگیم من می‌خوام دنیا رو تغییر بدم و فلان، اگر نوع نگرش، افکار و باورهای خودمون رو اصلاح کنیم، خواهیم دید که جهان ما نیز دگرگون می‌شود.

یاد این جمله زیبا افتادم «دیروز، باهوش بودم و می‌خواستم دنیا را تغییر دهم. امروز، خردمند هستم بنابراین می‌خواهم خودم را تغییر دهم.»

البته اینکه بخوایم آدم نیکوکار و دست به خیری باشیم و به دیگران کمک کنیم‌ قطعا کار پسندیده‌ای هست و وقتی این کار را با نیت سالم و پسندیده انجام می‌دیم در واقع داریم به خودمون کمک می‌کنیم و باور داریم که جهان ما جهان فراوانی نعمت‌هاست و ایمان داریم که جریان ثروت به زندگی ما بطور سیل‌آسا روانه است و با کمک کردن و ساختن و بنا کردن و… داریم به گسترش این جهان زیبا کمک می‌کنیم.

اینکه من صبر کنم تا خدا به من میلیاردها پول بده تا من بعدا به دیگران کمک کنم، بماند که چقدر ترمز در دلش وجود داره (مثل نگاه انسانی داشتن به خدا و عدم درک سیستم قانونمند حاکم‌ بر جهان و در واقع نادیده گرفتن انرژی قدرتمندی که از رگ کردن به ما نزدیک‌تر هست، عدم احساس ارزشمندی و لیاقت، عدم تایید فراوانی نعمت‌ها و ثروت در جهان، تمرکز کانون توجه به فراوانی‌ها و…). اگر من واقعا باورهای صحیحی دارم و فرکانس مناسب را ارسال می‌کنم و این حقیقت بزرگ را پذیرفتم که خداوند هرآنچه را بخواهم در وقت مناسب به من می‌دهد و زندگی من چیزی نیست جز باورهای من و احساس خوب برابر است با اتفاقات خوب، آن زمان از همین امروز کار خیر کردن را انجام می‌دهد چراکه می‌دانم ثروت جهان بی‌انتهاست و حال که گنج آسمان و زمین در دستان خداست، من هم زندگی سراسر در آسایش و رفاه و غوطه‌ور شدن در ثروت و لذت بردن از نعمت‌ها و چشیدن طعم خوشبختی را در زندگی‌ام حتما و قطعا تجربه خواهم کرد.

من حدود‌ 11 ماه پیش هیچ درآمدی نداشتم، کم‌کم درآمدم پیدا کردم، درآمدم رشد پیدا کرد، پس‌انداز خوبی کردم، برای خودم طلا خریدم، دلار خریدم، وسایل مختلف خریدم، الان حتی زمانی که کار هم نکنم باز هم خدا رو شکر ی مبلغی بطور ثابت هر ماه به حسابم واریز میشه، نه که بگم الان وضعم عالیه عالیه، اما قشنگ دارم روند زیبای تکاملیم رو می‌بینم؛ با ی چکاپ فرکانسی ساده و در صدم ثانیه، می‌شه متوجه شد که بله من نسبت به 11 ماه پیش وضعم واقعا عالیه اما این نم‌بارونه پیش از سیله، سیل ورود ثروت به زندگیم. خلاصه اینکه الان که تقریبا حقوق یک کارمند رو دارم هم می‌تونم کار خوب انجام بدم و چرا این کار خوب موکول بشه به زمانی دیگه، تبدیل بشه به یک معامله که از اساس پر از ترمز ‌و اشکال هست.

جهان زیبای ما جهان فراوانی‌هاست و من می‌خوام نقشی در گسترش این جهان سخاوتمند داشته باشم؛ به همین خاطر از باورهای خودم شروع کردم و خوشبختی و ثروتمندی خودم رو در درونم خودم جست‌‌و‌جو می‌کنم و ابدا به عوامل بیرونی نسبت نمی‌دم چون اونها قدرتی در رقم زدن اتفاقات و شرایط زندگی من ندارند و البته که همه اینها خواست و اراده خداست که این سیستم و جهان و این من انسان رو با این قدرت خلق‌کنندگی آفریده و همه ما رو داره هدایت می‌کنه.

اما چیزی که ی کوچولو حواسم بهش نبود، مورد دوم پیام هست. اینکه توی این دعا که خدایا به من پول و ثروت بده من از اون ثروت به نیازمندان و فقیران کمک می‌کنم… در واقع داره به نبود چیزی توجه می‌شه. تمرکز داره می‌ره به سمت ناخواسته‌ها مثل کمبود، فقر، مردم‌ نیازمند، رنج، سختی و… به عبارتی همین توجه به ظاهر کوچک به این موارد که در دل این دعا نهفته شده، می‌تونه فقر و نداری بیشتری رو جلوی چشم‌های ما بیاره و در مدار نامناسب قرار بگیریم. به همین خاطر باز هم به اشتباه بودن اساس این نوع نگرش و دعا پی می‌بریم؛ از اینرو از کمبود‌ها و بطور کلی ناخواسته‌ها باید روی‌گرداند، آغوش‌ را برای دریافت خواسته‌ها باید باز کرد، باید به چشم‌ و گوش خود بیاموزیم که تمام زیبایی‌های کوچک و بزرگ، نعمت‌های متنوع و بی‌شمار، ثروت بی‌انتهایی که در جهان در گردش است و آدم‌های خوب و حتی بی‌نهایت افکار و نیت‌ها و آرزوهای خوب و… را بهتر ببینند و بشنوند. به تحسین افراد موفق و ثروتمند بپردازیم، به تایید فراوانی در جهان تمرکز کنیم، امکان‌پذیری رسیدن به آرزوها و تبدیل رویاها به تجربه زندگی ایمان بیاوریم.

مورد بعدی، مبحث احساس لیاقت و ارزشمندی است. ما فکر می‌کنیم چون در گذشته خطا کردیم پس احتمالا لایق ثروت و زندگی در کمال آرامش و خوشبختی نیستیم؛ حتی شاید فکر کنیم لایق این نیستیم که با خداوند بطور مستقیم و بدون واسطه درد و دل کنیم و خواسته‌هایمان را بگوییم، چه برسد که آرزوی نعمت‌ بسیار و ثروت آنچنانی داشته باشیم. موضوع داشتن عزت‌نفس و احساس لیاقت حیاتی‌تر از آن چیزی است که فکرش را می‌کردم. اما باید بدانیم که طبع انسان اینگونه است که اشتباه می‌کند و مدام می‌رویم و اشتباهات خود را مرور می‌کنیم که متاسفانه این کار نه تنها ما را به خدا نزدیک نمی‌کند، بلکه از او دورتر هم می‌شویم.

بنابراین اگر واقعا از اشتباهات پشیمان هستی، اکنون زمان آن رسیده که با خداوند بزرگ که بسیار غفور و رحیم است درد و دل کنی، توبه کنی، خودت را ببخشی و بدانی که خداوند هم تو را دوست دارد، برای تو ارزش قائل است و تو را خیلی وقت پیش، به خاطر همه آن اشتباهات بخشیده و تو داری بیهوده زندگی رو برای خودت تلخ می‌کنی.

پس حتی اگر هزار بار توبه شکستیم، باز هم خداوند مشتاق برگشت ما به سوی خودش است و راه توبه را برایمان باز گذاشته؛ ما موجوداتی ارزشمند هستیم و می‌توانم بدون هیچ واسطه‌ و حایلی با او درد و دل کرده و خواسته‌هایمان را حتی اگر خیلی بزرگ باشند، بخواهیم. بدان که هر روز یک تولد دوباره است، پس قدر این موهبت و این زمان ارزشمند را خوب بدان و زندگی که لایق آن هستی را برای خودت بساز. این باور را داشته باش که موجودی ارزشمند و لایق هستی.

باز هم ممنون هستم و برات آرزوی خوشبختی در هر دو جهان رو دارم.