بررسی حجاب در قرآن | قسمت 4

سلام به استادعزیزوگرامی ومریم جون عزیزم وتمامی دوستان گرامی.

در گذشته بحث حجاب و زینت چقد پیچیده وگنگ بود برامون .

من هنوزم خیلی دقیق متوجه نشدم .

فقط اینو فهمیدم که منظور از زینت خیلی چیزا می‌تونه باشه .

میشه به هر زیبایی وقشنگی گفت زینت .

وزینت لزوما چیزایی که به ما گفته بودن نیست.

موضوعی که تو این فایل برام جالب بود در مورد اسراف کاران بود.

چون از بچگی اسراف کردن، طوری به ما تفهیم شده بود که سر هر موضوعی، هرچند ازش استفاده میکردیم اما ته دلمون ،حالمون میزون نبود.

اگه چیزی می‌خوردیم که حس میکردیم بهمون مزه داده ولی بیشتر از حد تعادل خورده میشد عذاب وجدان داشتیم .

کلا که بهمون میگفتن موقعه خوردن هر چیز لذیذ حتمن یاد مستمندان بیفتید.

ینی قبل از خوردن باید آگاهانه خودمونو به احساس بد می‌بردیم که به خدا ثابت کنیم بابا حواسمون هس که الان خیلیا از این نعمت بی بهره هستن .پس شکرت که به ما دادی .دمت گرم که ما رو از این نعمتهات محروم نکردی .

اگه زیادی می‌خوردیم احساس می‌کردیم یه تنبیهی پشت این داستان هس.

حالا بخور وقتی که سیر شدی بت میگم .

میدونید این شکل از افکار چون بار منفی داشتن ،ب نظر نجوا بودن .

میشد برای هر اشتباهی ،مسیر درستی رو بهمون یاد میدادن.

مثلا میگفتن هروقت از نعمتی برای خوردن برخوردار بودید از خدایی که خالق نعمتهاس ،سپاسگزاری کنید.

نیاز بدن شما انقدره! بیشترش به معده یا هر جای دیگه بدنتون آسیب میزنه .

برای داشتن حال خوب، جسم سالم، به اندازه بخورید.

نمی‌دونم چرا فرهنگ ما اینجور بود که کلا تو همه ی زمینه ها دوست داشتن ما رو بترسونن وبه ما حالی کنن یه نفر با چماق بالا سرتونه ، حواستون باشه !

موقعه ظرف شستن ،گرفتن وضو،دوش گرفتن یا هر جایی که آب بود وما میخاستیم ازش استفاده کنیم باید شیش دونگ حواسمون میشد که یه وقت زیادی هدر نره که از اسراف کاران قلمداد میشیدیم .

لباس خریدن وپوشیدن که دیگه نگو….

شاید ماه پیش من لباسی خریدم که الان دوسش ندارم وبه هر علتی نمیخام بپوشم اصلا بهم نمیاد.

ولی از روی ترسم خودمو مجبور میکردم ب خاطر اینکه اسراف نکرده باشم با حس بد بپوشمش.

و کل بیرون رفتن ومهمونی رفتن واومدنم با حال بدی باشه .

چرا ؟چون میترسیدم اگه گوشه ی کمد بمونه خدا حالمو بگیره.

الانشم نمی‌دونم درسته یا نه ،میگن لباسایی که تو کمدتونه ودر عرض یکسال پوشیده نشده کفاره داره.

حالا استاد تو یکی از فایلهاشون گفتن چیزی که نمیپوشید رو بدید بیرون تا جایگزینش چیزای بهتری بیاد.

کمد باید خالی بشه تا دوباره پر بشه .

خب گفتن این حرف با اینکه اگه من اینکارو نکردم پام گناه نوشته میشه ومن مستلزم دادن کفاره هستم خیلی فرق داره.

چیزی که استاد میگن برای رشد خودمونه چیزی که ما شنیدیم یه جور زور گفتنه یا امر کردن تحمیلی که همراه با ترس هستش.

فن بیان خیلی مهمه .

یادمه اگه کفشام میشد دو تا ،یه وقت سومی دلم میخاست،دیگه به خودم اجازه نمی‌دادم که یکی دیگه بخرم .

هر باری که این کتونی ها رو می‌دیدم عذاب وجدان میگرفتم‌ چون باید همیشه گوشه ی ذهنم این می‌بود که بعضیا کیشم ندارن که بپوشن.

وتو چ خودخواهی که چن تا چن تا داری !

انگ خود خواهی هم به خودمون میزدیم .

شایدریشه ی خیلی از حرفهاشون درست بود اما طرز گفتن وافکار وباورهایی که بهمون گفته میشد ایراد داشت چرا چون اکثرشون بار منفی داشتن .

فک میکردن پرستیدن خدا فقط از طریق ترس میشه .

تا نترسی نمیتونی حرفای خدا رو درست عمل کنی.

مثل قدیما که اکثر پدر و مادرها بچه ها رو میزدن تا بچه ها مثلا درست کاراشونو انجام بدن در حالیکه همشون تو خفا یه شخصیت دیگه ای داشتن وپیش پدر ومادراشون با دروغ ودوز وکلک رفتار میکردن که باز کتک نخورن .

واین بچه ها به جای اینکه تو مسیر درست رشد کنن وبزرگ بشن اکثرشون عقده ای و با صدها کمبود بزرگ شدن که آسیبهای زیادی دیدن و زدن .

پس باید درس عبرت بشه که هیچ جا هیچ ایده ونظری تحمیلی وبا حس بدی چون ترس نتیجه ی خوبی نمیده حتی برای خدا حتی در مقابل خداوند!

عجیب بود استاد عزیز ،مسرفان رو افرادی نام بردن که عاجزانه برای حل مسائل سمت خدا میرن وبعد از حل مسئله خدا رو فراموش میکنن.

بعضا خیلیا حتی حل مشکلشونو به خودشون ربط میدن که خودم فلان کارو کردم که حل شد .

البته این حسو موقعه ای دارن که اون موضوع حل شده باشه.

دیگه نمیگن تو که درخاست کردی،خداوند ابزار حل مسئله رو برات هموار کرد.

مسرفان مثل آدمهای بی چشم و رو میمونن .

مثل کسانی که یه من ،تو دهنشون عسل کنی بعد انگشتتو گاز بگیرن!

با این تفاسیر که استاد عرض کردن ،دقیقا همین شکلین ‌.

آدمای نمک نشناس !

خود خواهی تو وجودشون موج میزنه .

انگار خدا رو یه جور ابزار میبینن که بعد اتمام کاراشون میندازشن دور!

دوباره وقتی لنگ شدن یا محتاج ،باز میان سراغش .

واز اونجایی که خدای ما خیلی غفور ورحیمه ،ولطف زیادی در مقابل ما بنده های ناسپاس داره، بازم کمکمون می‌کنه .باز هدایتمون می‌کنه .باز کنارمون هس تا آروم بگیریم .

این افراد به خدا بد نمیکنن در واقع دارن به خودشون ظلم میکنن.

ما در مقابل خداوندوعظمتش هیچ و پوچیم .

جایگاه ومنزلت خداوند که همیشه سر جای خودشه این ما هستیم که با شرارتمون، خودمونو به جایگاه پایین میکشونیم.

خدایا ما رو ببخش وبیامرز ودر هر لحظه هدایتمون کن .

ما در حق تو ودر حق خودمون خیلی جفا کردیم .

گاهی نا آگاهانه وگاهی هم آگاهانه تابع نجواهای شیطان شدیم .

صد البته که چوب کارامونو خوب خوردیم .

کاش از ضربه هایی که به خودمون زدیم درسهای خوبی گرفته باشیم .

امروز ب خاطر خوردن ،پوشیدن ،خرید کردن ،برق مصرف کردن واستفاده از هر آنچه در لحظه بهم لذت میده خودمو سرزنش نمیکنم .

امروز یاد گرفتم که هر جایی که به خودم بها میدم وبا استفاده از هرچیزی که احساسمو خوب می‌کنه ینی دارم برای خودم ارزش قائل میشم .

ینی خودمو دوست دارم .

ینی به فراوونی نعمتهای خداوند ایمان دارم .

در واقع دارم به خودم احترام میزارم .

دارم به جهان میگم که این منم که از همه بیشتربه خودم اهمیت میدم .

زاویه ی دیدم رو سمت افکار وباور های منفی نمی‌برم.

به ناخواسته ها دقت نمیکنم .

حس دلسوزی نمیکنم .به کسی حس ترحم ندارم .

محبت ومهربونی وعشق و هدیه دادن رو هر زمانی که حسم خوبه ، نثار بقیه میکنم نه از روی ترسم .

یا کاری برای کسی نمیکنم یا اگر میکنم با عشق انجامش میدم که هیچ توقعی پشتش نباشه .

برای خودمم زیاد هدیه میخرم دیگه این نگرشو ندارم که دارم اسراف میکنم .

انشالله که از اون دسته افراد مسرفی که استاد گفتن ،نباشیم که نیستیم .

خیلی ساله اعتبار انجام هر کاریو به خدا میدیم .

ب نظرم ما از اسراف کنندگان نیستیم .

ما میدونیم‌ وباور داریم ، هرجا تو هر لحظه در انجام هر کاری ،فقط وفقط حضور خدا وهدایت خداس که عامل رشد وپیشرفت وموفقیت ماست.

ما باور داریم که قدرت محدود ما در برابرقدرت بی نهایت خداوند چیزی نیست .

یقین داریم که هرچه هستیم وبه هرچی برسیم وجود خداوند عاملش بوده .

به میزان هماهنگی ذهن وروحمون درک وفهممون از دنیای اطرافمون بالاتر میره . در نتیجه ،به خواسته هامون وآرامش وخوشبختی وسعادت زودتر میرسیم.

استاد جونم مرسی .

مرسی که هستی.

الهی که همیشه باشی.