چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام به استاد عزیز، خانم شایسته گرامی و دوستان هم مسیر.

من به لطف خدا به اسپانیا مهاجرت کردم، اینجا چون همسرم دانشجو هست، خودم اجازه کار ندارم، بحث خونه یک چالش جالب هست.

اوایل که اومدیم ما یک شهر دیگه بودیم و من هر کاری کردم یک خونه پیدا کنیم نشد و رفتیم یک خونه اشتراکی که اونم البته خداروشکر صاحبش کلا 8 شب میومد تا 10 و بیشتر دست ما بود.(که اون خونه ام ما معجزه وار پیدا کردیم) ولی خب میخواستیم آزاد باشیم و برای خودمون باشه همه چیز.

طی یک تضادی ، البته من همون روزش توی تمرین ستاره قطبی نوشته بودم که میخوایم یک خونه جدا داشته باشیم، طرف اومد گفت من میخوام خونه رو بفروشم، حالا کاری ندارم، بعد گفت احتمالا باید بگردین دنبال یک خونه اشتراکی دیگه چون به شما خونه نمیدن، منم گفتم حالا اون رو خدا درست میکنه مهم نیست‌.

من اگه قانون رو نمیدونستم تسلیم میشدم ولی خب جالبه توی دوره 12 قدم هم بودم (الان هم هستم) و این اتفاق افتاد.

همسرم قبلا با یک شرکت که اونم کار خدا بود، توی یک شهر دیگه بود، صحبت کرده بود و قرار شد اونجا بره سر کار.

قانون خونه توی اسپانیا، چند تا چالش داره، یکی اینکه آیا کار رسمی داری یا نه؟ دومی اعتماد بکنه پول داری و میخوایی خونه رو ترک کنی. چون بعضی ها که اونم ا‌ز بعضی کشورهای دیگه هستند خونه رو خالی نمیکنند و مالک باید 2 سال کار حقوقی بکنه که بتونه بندازه بیرون مستاجر رو‌ یا نه.

این شرایط و قوانین بود ولی خب منی که آشنا ام باور نکردم.

ما خوش و‌خرم رفتیم به شهر جدید با کلی احساس عالی. دو هفته گشتیم. خونه به ما نمیدادن.

من توی دفترم میومدم باورهای مناسب برای پیدا کردن خونه رو مینوشتم، خواسته ام میگفتم که یک خونه دو خواب میخوام، بالکن داشته باشه و اون املاکی هم انگلیسی بلد باشه چون باز اینجا همه اسپانیایی صحبت میکنند.

خلاصه، من یک ترمز بین خودم و خانمم رو پیدا کردم، یک روز نشستیم با هم گفتم. ما ازینکه کل پول رو یک جا بدیم، نگرانیم و نشستیم اینو منطقی کردیم که این پول رو در میاریم. یک ساعت گفتگو بود البته.

خلاصه ما فرداش دو سه تا خونه پیدا کردیم، من همش توی خودم جستجو میکردم که این ترمز رو بردارم.

یک خونه اوکی شد،با همین املاکی قبلش بحث ام شد، میگفت خارجی ها نمیرن بیرون و میگن ما فقیریم و .. گفتم نه ما پولداریم، گفتم ما خارجی نیستیم ما ایرانی هستیم. گفتم تو یک ایرانی پیدا نمیکنی اینجا که توی خیابون باشه همشون یا دانشمندن، یا سرمایه دارن و خلاصه پرچم رو بردم بالا.

بعد یک خنده کرد و گفت آره من میشناسمتون، شماها آدم های خوبی هستید.

خلاصه، صاحب خونه قرارداد رو‌ بست و ما یک سال رو کامل پول نقد دادیم رفت. رفتیم توی خونه و خونشو تمیز کردیم با کلی حال خوب و خونشم هم موجودات موزی بود و ولی ما از خدا با تمیزکاری تشکر میکردیم.

اینجا همه باید برن شهرداری درواقع امپادرون بگیرن برای اقامتشون. که بحث مهمی توی اقامت هستش.

حالا رفتیم شهرداری، اونجا کارمندش گفت این خونه واسه یکی دیگه است واسه این کسی نیست که قولنامه نوشتین. بسم الله.

من زنگ زدم املاکی، کلی عذرخواهی و گفت خونه برای مادر این خانم هست و مادرشون مرده و اینا افتادن توی بحث تقسیم ارث و داستان. خلاصه گفتم راه حل پیدا کن. راه حل این بود، قرارداد مجدد نوشته بشه و به اسم مادرش و صاحبخونه نماینده بشه که صاحبخونه قبول نکرد.

املاکی گفت من یک خونه دیگه دارم توی همون ساختمون بیایین برین اونجا. خلاصه من فقط ذهن ام رو کنترل میکردم که شکرگزار پروردگارم باشم و اومدیم از طبقه یک به طبقه چهارم، ویو عالی، کلی وسایل های بهتر و نو، 6 تا جای خواب و تشک نو(پایین تشک مون خوب نبود:)) )

خلاصه صاحب خونه دوم، یک خانم هستش و فرانسه زندگی میکنه، گفت که پول رو ماهیانه بدین. خدایی من که باور نمیکردم ولی همسرم ایمانش قوی بود و میگفت درست شنیدیم، ماهیانه پرداخت میکنیم.

خلاصه رفتیم شهرداری و کارمون هم درست شد.

این ویدئو منو یاد این موضوع انداخت که میشه خونه پیدا کرد توی اسپانیا. میشه یک خونه عالی داشت. میشه هر روز شکرگزار پروردگار بود. راستی استاد اینجا والنسیا هستیم و خونمون 10 دقیقه تا دریا فاصله داره و لب ساحل و اون فضاش، درخت های نخل اش مثل ویدئویی هایی بود که از امریکا برامون میفرستادید. خداروصدهزار مرتبه شکر. مرسی که هستین. و خداروصدهزار مرتبه شکر که رب العالمین اجازه میده اسمشو فریاد بزنیم و شکرگزارش باشیم هر چند که نه قلم میتونه بنویسه نه تمام کاغذهای جهان میتونند گنجایش این همه نعمت باشند. یا حق.