چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

سلام سعیده جان امیدوارم هم خودت هم نی نی توی دلت و هم ترانه جان و همسرت همگی عالی عالی باشین. ببین از روز اول که کامنتا منتشر شد (البته اینجا شب بود و من قبل خواب داشتم می خوندم) گفتم باید حتما یه پاسخ برای کامنت قشنگت بنویسم اما اجازه ی نوشتن تا به همین الان صادر نشده بود حتی امروز صبح یه مقدار نوشتم اما نصفه کاره رها کردم و بعد دیگه پاک شده بود. اینم درسیه که باید بگیرم که از اول تو باکس ‌پاسخ نیام بنویسم ولی نمی دونم چرا مقاومت دارم بهش… بگذریم. خدا رو صدهزار مرتبه شکر که نواجان صحیح و سالم داره تو دل مامان توحیدیش از جسم و روحش تغذیه می کنه و به سلامت داره بزرگ میشه و به امید خدا در بهترین زمان هم بدنیا میاد…جالبه که الان که دخترم لیلین داره شش ماهه میشه (یک هفته ی دیگه)، به روزای بارداری که فکر می کنم انگار چقدددر دوره از الان انگار که چقدر گذشته ازش :))) خدا رو صدهزارمرتبه شکر برای اون روزا و خدا رو خیلی خیلی بیشتر شکر برای این روزای الان. دقیقا اینی که گفتی بارداری بخاطر اهمیتش خیلی چلنجینگ میشه برا آدم موافقم. البته بش حس قوی مادرانه و عشق به فرزند رو هم باید اضافه کنیم و تغییرات هورمونی که اصولا آدم رو حساس تر می کنه. گفتم بیام از تجربه ی خودم بگم و یکم باهم گپ بزنیم. کامنت سمانه جان رو هم خوندم و امیدوارم روز به روز آسون‌تر بشه و بشیم برای آسونی ها:))) [از الان بگم احتمالا کامنت طولانیی بشه… فک کن چهار روزه خواستم بنویسم نشده حالا که دارم می نویسم دیگه ضربدر چهاره… خخخخخ]

ما بعد از 8 سال از دختر اولم تینا به این نتیجه رسیدیم که دوست داریم یه بچه ی دیگه هم داشته باشیم. و خب من دیگه 40 سال رو داشتم و از نظر پزشکی بقول تو های ریسک حساب می شدم… اما چون با آموزشهای استاد همراه بودم باور نداشتم و با اینکه نظر دو دکتری که دیدم این بود که باید آی وی اف انجام بدم اما قلبا اصلا دلم نمی خواست وارد اون پروسه ی پردردسر و طولانی بشم و یجورایی ایمان داشتم که بصورت طبیعی باردار میشم. این داستانا همزمان شده بود با خریدن دوره ی سلامتی که فک کنم مامان اون دوره رو خریدن. خیلی جزئیات یادم نیست ولی یادمه که قشنگ بهم الهام شد که اگه می خوای باردار بشی برو و قانون سلامتی رو شروع کن، منم که از اینکه الهامی دریافت کرده بودم و بقول معروف شاخکام کار کرده بود، حسابی ذوق زده بودم (اول اومدم بنویسم ذوق مرگ دیدم نه مرگ چرا، بعد اومدم بنویسم بدجوری ذوق کرده بودم دیدم نع اینم بار منفی داره، باید بشه خوش جوری…) خلاصه جالب اینجا بود که سام همسرم هم همراه شد و ما به مدت سه ماهی شد که قانون سلامتی رو رعایت کردیم و من ماه سوم باردار شدم… اصلا انگار دنیا رو بهم داده بودن، بارداریه یه طرف این که خدای مهربون بهم گفته بود چیکار کنم و انجام دادم و نتیجه از راه رسیده بود یه طرف… کلی ایمانم قویتر شده بود و رو ابرا بودم. کلا حال ماها که با استاد همراهیم که خب همیشه خوبه یعنی غالب، حال خوبه ولی اون زمان دیگه من عالی بودم. گذشت و رسیدم به هفته ی ششم. مامان اینا و خواهرام در جریان بودن اما بقیه نه، یه روز وایساده بودم ظرف می شستم که متوجه شدم خونریزی دارم شوک شدم، اصلا تو کتم نمی رفت. هی می گفتم نه این چیزی نیست و سعی کردم ذهنم رو کنترل کنم. سریع رفتیم اورژانس و ز ساعت 7 شب تا 3 نصفه شب اونجا بودیم آخرشم نوبتمون نشد که دکتر اورژانس رو ببینیم. فقط آزمایش خون گرفتن ازم و فکر کنم سونو گفتن فعلا چیزی نیست ولی باید یه هفته دیگه هم آزمایش بدی. بمون تا دکتر ببینتت. اما دیگه از 2 هم گذشته بود و ما با تینا بودیم. دیدم چه دکتر ببینه چه نبینه کاری قرار نیست انجام بدن. دیگه سپردم به خدا و برگشتیم خونه. راستش الان یادم نیست فک کنم یکی دو روزم لکه بینی داشتم و بعد قطع شد اما هفته ی بعدش که رفتم سونوگرافی، عصرش دکترم خودش زنگ زد و گفت متاسفانه سقط بوده و دیگه تمام شده. من فقط تو همون مدت تلفن بود که اشکام جاری بود و نتونستم جلوی اشکام رو بگیرم یا شایدم همون روز تا شب. اما فقط گریه نمی کردم. همش می گفتم آخه چرا؟ مگه نه اینکه اتفاقامون بر اساس فرکانسی هست که می فرستیم؟ من که انقدر حالم خوب بوده این مدت نه نگرانیی نه استرسی از اینجور چیزا داشتم چه فرکانسی فرستادم چه باوری بوده که اینجوری شد. حتی اون زمان هر صبح و هر شب شکرگزاری می نوشتم. خلاصه جوابی براش نداشتم ولی سعی می کردم به چراییش فک نکنم. چیزی رو عوض نمی کرد. فکر می کنم یک هفته ای تلاش زیادی نیاز داشتم که ذهنم رو کنترل کنم و نگذارم نجواها از پا درم بیارن. سعی می کردم غمگین نباشم و الخیر فی ما وقع رو جا بندازم برا خودم ولی انگار یه غم کوچولو اون گوشه ی دلم بود، به این نتیجه رسیدم که اکی باشه ولی من ایگنورش می کنم، تا اینکه یه شب بعد نماز سر سجاده شروع کردم با خدا راز و نیاز و یهو بغضم ترکید، رفتم تو آغوش خودش، گفت اشکال نداره سبک میشی ولی بعدش قران رو باز کن تا بهت بگم ، تو همون حال قران رو باز کردم و سوره ی مریم اومد، خوندم و به آیه ی 61 که رسیدم گریه م از سر شوق بود دیگه… جَنَّاتِ عَدْنٍ الَّتِی وَعَدَ الرَّحْمَٰنُ عِبَادَهُ بِالْغَیْبِ ۚ إِنَّهُ کَانَ وَعْدُهُ مَأْتِیًّا خدای مهربونم کلی اون شب باهام حرف زد، که مگه من تاحالا شده وعده بدم و انجام نشه آخه ، پس نگران چی هستی؟ لابد خیریتی بوده تو اون اتفاق ولی معنیش این نیست که تو بچه دار نمیشی…

خلاصه من از اون روز دیگه حالم از این رو به اون رو شد. سر ماه که می شد می دیدم باردار نیستم صدای نجواها می رفت بالا ولی تسلیم نمی شدم.سه ماه دیگه طول کشید که باز با رعایت قانون سلامتی من برای بار دوم باردار شدم. و اینبار خدا رو شکر تا زایمان، بسیار راحت و آسون گذشت. البته باز دکترا گفتن بخاطر جراحی یکسال قبلت بنظر میاد چسبندگی رحم داشته باشی و باید 35 هفته زایمان کنی و احتمالش هست که رحم هم درآورده شه، ولی من عین خیالم نبود. قلبم آروم بود. تو دلم می گفتم این نظر شماهاست، من خدا رو دارم خودم و بیبی رو سپردم به اون و غمی ندارم… با اینکه همون 35 هفته زایمان کردم ولی به گفته ی همون دکترا معجزه بود و مثل یه زایمان معمولی و راحت انجام شد. و خب برا من اصلا تعجب نداشت فقط تو دلم مرتب می گفتم خدایا شکرت.

خب بیشتر از یکساعت شد که دارم می نویسم و بخوام تا شیرینی های الانش برسم تا صبح باید بنویسم.بجز اون یکماه اول که کنترل ذهنم کمتر بود ویکم تضاد برام پیش اومده بود، شکر خدا بقیه ش همش لذته و شیرینی و بقول فاطمه جان کلا تمرکز بر زیبایی ها. وقتی صبح تا سرش رو از تشک بلند می کنه و چشمش بهم میفته نیشش تا بناگوش باز میشه هیچی قشنگتر از اون لحظه نیست… نگاهش که دیگه مامان و بابا و خواهرش رو می شناسه یه نگاه پر از عشق و محبت، کوه رو آب می کنه بخدا… اصلا از همون اول تا الان و بعدش همش توحیده و توحید. قدم به قدم اسکیلاش بهتر می شن درکش از اطرافش بیشتر میشه. انقدر دنیای زیباییه که آدم دلش می خواد همه ی کاراش رو ول کنه و از صبح فقط بشینه این بچه و کاراش رو تماشا کنه (کودک درونم میگه وایسا حالا چندماه دیگه بهت می گم خخخخ).

خییییلی کامنتم طولانی شد ولی امیدوارم انرژی مثبتم به قلبت رسیده باشه. هرچی بتونیم توکل کنیم و رها باشیم آسون‌تر میشیم برا آسونی ها… امیدوارم این چندماه آخر خیلی خوب و راحت سپری بشه و خودت و نواجان هردو صحیح و سالم باشین. حرف آخر تا می تونی بخواب (ایموجی چشمک و خمیازه)

ساعت 11:33 شب بوقت میشیگان. برم برای چند ساعت خواب با کیفیت به امید خدا تا 3-4 که لیلین پاشه شیر بخوره… دوست دارم و به خدای مهربون می سپارمت.