چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

سلام به استاد عزیزم، مریم خانم شایسته عزیز و همه دوستانم.

خیلی قبلنا، از چند سال قبل از آشنایی با استاد من هر روز صبح قبل از شرکت و هر روز بعد از ساعت کاری شرکت میرفتم باشگاه و بیرحمانه ورزش میکردم :)) ازونجایی که دو سانس بعد از شرکت باشگاه میموندم و مسیر باشگاه هم تا خونه فاصله زیادی داشت عملا ساعت 10-10/5 شب میرسیدم خونه. چند ماه قبل از اولین آشناییم با فایلهای استاد بود که یه شب از اتوبوس پیاده شدم سوار تاکسی شدم تا سر چهارراهی که خونمون بود و داشتم پیاده میرفتم خونه که دو‌ تا پسر جوون تو یه کوچه تاریک و خلوت، برای یه سرقتی اومدن سمتم، اولش یه مقاومتی کردم ولی چاقو رو که دراوردن دیگه ترسیدم خودم وسایل رو تقدیمشون کردم :)) و اونا هم پریدن رو موتور رفتن. اوایل تا چندوقت بعد ازون موضوع، موتوری که هیچی، حتی پسرهای جوون هم اگه غریبه بودند، شانس رد شدن از دو کیلومتری منو تو خیابون نداشتند :)) اوایل اگه تنها بودم حتما یه خانمی یا پیرمردی تو خیابون پیدا میکردم و همگام و نزدیک با اونا راه میرفتم که امنیت داشته باشم. الان چندین سال گذشته ولی هنوز که هنوزه با وجود گذشت چندین سال و آشنایی با استاد، هروقت موتوری توی ترافیکی جایی نزدیک میشه سریع توجه میکنم که شیشه های ماشینم بالا باشه چون حس ناامنی بهم منتقل میشه.

مثال دیگه ای که دارم مربوط به ورزشمه. صبحها اسپینینگ (دوچرخه ثابت با فشار بالا) کار میکردم و عصرهای روزای زوج کراس فیت و یوگا، و عصرهای روزای فرد ژیمناستیک و یوگا. حجم ورزشم خیلی زیاد بود ولی هم یجورایی به هیجان این حجم حرکت فیزیکی اعتیاد پیدا کرده بودم و به شدت ازش لذت میبردم و هم انقدر بخاطر توان بدنیم مورد تشویق و توجه قرار میگرفتم که یجورایی روحم هم ازین توجه تغذیه میکرد :)

توی یوگا یک سری حرکات نمایشی هست مثل بالانس یا ایستادن روی سر با پزهای مختلف و ترکیبی از حرکات انعطافی و تعادلی و چیزایی ازین قبیل که من توشون استاد بودم. مربی هروقت میخواست به شاگردهای دیگه یاد بده از من میخواست حرکت رو بزنم تا از روی اجرای من به بقیه توضیح و آموزش بده. یه شب که قبلش هم توی ژیمناستیک حرکات ژانگولری زیاد کرده بودم و‌ بعدش هم توی یوگا حرکات معکوسم زیاد شد، تو همون حالت ایستاده روی سر، یه آن احساس کردم چیزی توی سرم ریخت و یهو جهان شروع کرد دور سرم چرخیدن و خلاصه کار به اورژانس و بیمارستان کشید و مشخص شد بعلت زیادی سر و ته بودن، مایع گوشم که مثلنکه برای حفظ تعادل در بدنه جابجا شده.

دکتر گفت یه مدت رعایت کن سرت رو زیاد تکون نده حرکات سر و ته هم نزن خودش خوب میشه. ایشون گفت “یه مدت”، ولی اقا دیگه بعد از اون اگه شما پشت گوشِتونو دیدید، یوگا هم رنگ منو دیده :))

هر کی هم بعدش خواست بره یوگا و بعنوان یک یوگی که چند ساله تخصصی کار میکنه از من مشورت میخواست، فقط میگفتم برو یه ورزش کم ریسک تر، یوگا خیلی خطرناکه :))

ذهن من از موتوری و از یوگا برام آلارم خطر ساخته و من با وجودیکه تو یه سری زمینه ها نسبتا خوب از پس کنترل ذهنم براومدم، ولی در این دو مورد و احتمالا یک موارد دیگه ای که الان تو ذهنم نیست، آنچنان مقاومتم شدیده که هر بار خواستم این مقاومت رو بشکنم ذهنم جواب داده این بحث مرگ و زندگیه اصلا شوخی نداره :) الان که بعد از دیدن این فایل تصمیم گرفتم یوگا رو ملایم هر از گاهی مجدد شروع کنم که ترسم از بین بره راستش رو بخواید این مقاومت انقدر زیاده که میگه حالا چه اصراری داری الان مثلا یوگا نکنی میمیری؟ میگم موضوع یوگا نیست، موضوع پا گذاشتن روی یک محدودیت و ترس ذهنیه و عادت دادن ذهن به باور نکردن محدودیتها و ترسها.

در رابطه با بحث‌ بیزینس هم، بعد از شروع بیزینس خودم، جزو اولین فروشهام، یک فروشی بود به چیتاگونگ که یک شهری توی بنگلادشه و طبق قانون بنگلادش، بانکهای بنگلادش فقط با ال سی کار میکنن و شرکتهای واردکننده بنگلادشی برای خرید، پیش پرداخت نقدی نمیدن و فقط ال سی باز میکنند. نتیجه اینکه من برای فروش با ال سی، باید خودم سرمایه میذاشتم و اینور نقدی میخریدم و اونور با ال سی میفروختم. ازونجایی که هنوز سرمایه لازم برای این خرید نقدی رو نداشتم، با یکی از همکاران که خیلی دوست داشت روی کار من سرمایه گذاری کنه و از پروژه سود ببره، صحبت کردم و قرار شد این پروژه رو استثنائا شراکتی پیش ببریم و عملا سود اون از پروژه 5 برابر سود من تعیین شد و قرار شد کل کارها رو هم من انجام بدم. حالا اون خریداری که قبل از خرید کلی به من التماس میکرد که قبول کنم بار ال سی بهش بدم و هزار جور قسم و آیه و سند و مدرک از اعتبارش نشون داده بود، بعد از رسیدنِ بار به مقصد، کلی بازی دراورد و به بانک کانفرم اسناد برای پرداخت رو نمیداد و غیر مسئولانه بهونه میورد که الان قیمتهای مارکت ریخته و ضرر کردم، فلان مبلغ تخفیف بدید تا تایید پرداخت بدم به بانک، و اون مبلغی که تخفیف میخواست از مجموع سود سرمایه گذار و من بیشتر بود. خیلی وارد دیتیلز نمیشم ولی اون پروژه چند ماه وقت و انرژی منو گرفت و ازونجایی که در مقابل سرمایه گذار احساس مسئولیت میکردم که رو حساب من سرمایش رو وارد اون پروژه کرده، استرس بسیار زیادی روم بود. بار رسیده بود مقصد و فقط خریداری که مجوز واردات با اون ال سی رو داشت اجازه داشت بار رو تحویل بگیره و اون خریدار هم برا اینکه تو فشار بذاره و تحویل نگیره پول رو آزاد نمیکرد و خیلی راحت میگفت اگه ناراحتید بار رو برگردونید ایران. و برگشتِ بار هم با اون همه هزینه یعنی رسما به باد رفتن سرمایه اون سرمایه گذار. اصلا دیگه بحث سود خودم مطرح نبود، فقط برام مهم بود که پول سرمایه گذار برگرده و طرف بخاطر اعتماد به من زندگیش به باد نره. یه روز که دیگه عقلم به جایی قد نمیداد از قرآن هدایت خواستم و آیه ای اومد با این مضمون که خداوند خطاب به پیامبر میگفت به کافران بگو “من از شما مزد رسالت نمیخواهم و پاداش من نزد خداست”. ازین آیه ایده گرفتم و با خریدار گور به گور شده یه جلسه توی دبی گذاشتم و توی جلسه گفتم صادقانه فلان مبلغ از این پروژه سود من بوده، من از سود خودم میگذرم و اون مبلغ رو‌ بعنوان تخفیف از صورتحسابتون کم میکنم ولی اگه یک روز هم بعد ازون برای پرداخت تاخیر داشته باشید دیگه قید پول سرمایه گذار رو میزنم و یه کار میکنم که دیگه بعد ازین هیچ کارخونه ای توی ایران به هیچ قیمتی به شما بار نفروشه.

خداوند یاری کرد و قلبش رو نرم کرد و در کمتر از یک نصفه روز به بانکش کانفرم داد و پول آزاد شد و سرمایه گذار که تلاش این مدت منو دید، نه به اندازه سهمی که از اول توافق کرده بودیم ولی تقریبا نصفش رو از سهم سود خودش به من داد که کارم بی اَجر نمونه :))

اولین درسی که ازین قضیه گرفتم این بود که وقتی استاد میگه شریک نگیرید بگو چشم :) با اینکه شریک من توی اون پروژه آدم خوبی بود ولی من اون پروژه رو با وجودیکه تکاملم هنوز طی نشده بود و هنوز ظرفم اونقدری نبود که خودم قدرت سرمایه گذاری روش رو داشته باشم، با کمک سرمایه کس دیگه جلو رفته بودم که ازونجایی که ظرف خودم براش آماده نبود، با کلی چالش توش مواجه شدم.

اما برگردیم سر موضوع ذهن… بعد ازین معامله ی پُر ماجرا، تا چندوقت هر پیش شماره ای از بنگلادش رو موبایل من میفتاد رد تماس میدادم و هر مشتری بنگلادشی سراغم میومد کهیر میزدم :)) تو ذهن من “بنگلادشی ها” مترادف شده بودند با “دزد” و حاضر نبودم اصلا حتی فرصت حرف زدن بهشون بدم. مهم نبود این مشتریها اصلا با اون مشتری مذکور ربطی بهم ندارند، تنها اشتراکشون ملیت بنگلادشیشون بود و همین برای ذهن من کافی بود. تا اینکه در نهایت یک مشتری که اصالتا بنگلادشی بود ولی سالها توی دبی زندگی میکرد و من اول نمیدونستم که اینم بنگلادشیه که بهش نفروشم، یه خریدی رو ازم انجام داد منتها چون شرکت دبیِ خودش وسط بود دیگه بحث ال سی و این داستانها نبود، نقدی تر و تمیز خریدش رو انجام داد و بنگلادشیهای قبلی رو شُست بُرد :))

ذهن بخاطر سیستم دفاعیش از ما که میخواد از خطرات حفظمون کنه، گاهی وسواس گونه از کاه کوه میسازه. امیدوارم با تکرار آموزه های استاد بتونیم وسواسهای بیموردش رو کنترل کنیم.

بابا دختر تو خیلی خفنی بخدا (قلب برات)

الان دیدم یه نوتیفیکیشن ایمیل اومد با خودم فکر کردم کدوم مشتری این وقت شبی یادی از من کرده :)) بعد دیدم ایمیل از سایت قشنگمونه که بدو بیا سعیده خانم شهریاری کامنت گذاشته

خیلی خفنی که یک قدم کامل رو توی یک روز مرور میکنی, چندین کامنت میذاری و اینجوری تمرکزی روی خودت کار میکنی

لامصب اصلا به ذهنت فضایی نمیدی که دو تا غر هم توی روز بزنه :)) فقط تمرکز و مرور قانون…

عاشقتم بخدا, اصلا مگه داریم این همه اراده و متمرکز بودن?! ماشالله بهت

در رابطه با نیلا و نیکای قشنگت هم اصلا فکر کن بچه ها مهاجرت کردن رفتن خارج از ایران برا تحصیل :) مگه کمن بچه هایی که الان رفتن خارج از ایران دور از خانواده هاشون برای اینکه تو فضای آموزشی بهتری رشد کنن؟ همه این پدر مادرها از بچه هاشون فاصله فیزیکی دارن. تازه تو خدایی داری که یه جوری با عمل به قانون تو رودرواسی انداختیش که شیش دونگ حواسش به بچه ها هست :) اتفاقا اینجوری هم خودت هم بچه ها آماده ترین که وقتی قرار بر جدایی برای آینده بهتری بود, دیگه تمریناتونو از قبل کردین. هیچ بچه ای تا آخر که پیش مامانش نمیمونه. هرچند که من هنوز مامان نشدم و شاید صلاحیت ابراز نظر در این مورد رو نداشته باشم :) ولی تو انقدر خفنی و توحیدی که مطمئنم هر آنچه که الان تجربه میکنی، برنامه خداست برات برای یه جهش خیلی خیلی بزرگتر.

خواستم بدونی عاشقانه کامنتهات رو دنبال میکنم و کلی ازت یاد میگیرم توحیدی بودن و اراده رو