چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

سلام به شما دوست ارزشمندم

سلام به شما سهراب پژوهنده عزیز هم خانواده ایی من در این بهترین جای دنیا.

اصلا اینم اولین کامنت من به اولین کامنت تو باشه.

داشتم کامنت ها رو میخوندم یادم از پیام صبح ات افتاد.(قبل ساعت 9 صبح توی تلگرام بدون سلام با یک شوق و ذوق باحالی به من پیام دادی که کامنت گذاشتی و اسکرین شات گرفتی که ببین خواهرجون نظرها صفره.)ازم میپرسیدی نمیدونم باگه یا چی، نمیدونستی اولین کامنتت اولین کامنت هست یا نه…. منم که چهار تا پیراهن توی سایت در مورد کامنت نوشتن از تو بیشتر پاره کردم و تقریبا میدونستم معنی اش لزوما این نیست که تو اولین کامنت رو نوشتی، اون صفر یعنی هنوز کامنتی منتشر نشده.(این طبق تجربه گفتم و طبق باورهای خودم) این باگ نیستو فقط معنی اش اینه که فایل تازه روی سایت قرار داده شده و قطعا تعداد زیادی مثل ما در ساعت های اول میبینن و عده ایی کامنت مینویسن همون موقع، یک عده بعدا مینویسن و یک عده شاید حتی بفکر کامنت نوشتن هم نیفتن یا اینقدر مانع هایی دارند که نمیتونن به این موضوع فکر کنن که میتونن، در این “بهترین جای دنیا” بنویسن و بهترین استاد دنیا کامنت هاشون رو میخونه و در بهترین سایت دنیا کامنت شون رو بی قضاوت منتشر میشه.

خلاصه انگار برای کامنت نوشتن هم باید آماده باشی و بخوای که تو مدارش باشی.

انگار باید جسارت و جرات کافی براش داشته باشی.

انگار باید از خیلی ترس ها و تردیدها گذشته باشی.

انگار باید براش دلیل و انگیزه داشته باشی و باور کرده باشی که اینجا نوشتن خــیــلی فرق داره، خــیــلـی…

من تا حالا فکر نکرده بودم که کامنت نوشتن هم میتونه چیزی به اسم “ترس” خیلی مانعـش بشه.(چقدر از کامنتت درس گرفتم،واقعا سپاسگزارم که نوشتی.)

خلاصه سهراب عزیزم، اومدم ابراز خوشحالی ام رو نه برای صرفا کامنت نوشتنت، بلکه برای اولین کامنتت که اولین کامنت این فایل شده تبریک بگم و تحسینت کنم.

سهراب عزیزم تحسینت میکنم برای اینکه خیلی زیبا و قشنگ در مسیر رشد و پیشرفت خودت داری پیش میری و منم بارها افتخار این رو داشتم تا متوجه ترس هات باشم و بعد شجاعت هایی که در طول مسیرت تا به الان به خرج دادی و رفتی توی دلشون رو ببینم.

بارها تو دلــم بهت افتخار کردم و شاید هم بهت گاهی گفتم اما این بار اینــجا بهت بلند و ثبت شده میگم.

اومدم اینجا احساسم رو بنویسم و به یاد بیارم که یک روز حتی تو از خیابان هم تنهایی میترسیدی رد بشی و الان تنهایی داری میری توی دل ترس هات و تنهایی ترس هات رو شناسایی میکنی و ازشون رد میشی و بزرگ میشی،این یعنی تغییر،این یعنی رشد،این یعنی قدم به قدم، آروم آروم بزرگ شدن، یعنی تکامل

من اومدم بگم احساس خوشبختی میکنم برای داشتنت که عضو خانواده ی من یک عضو نسبی خانواده ی منه،که افتخار خوندن ردپاش رو هم پیدا کردم.

خلاصه داداشم از راه دور میبوسمت و به افتخارت برات دست میزنم و میگم آفرین سهراب با همین فرمون ادامه بده…

تو امروز آینه ی باورهای من شدی.من این لحظه ها رو سال هاست دارم میسازم و تازه این شروع ماجراست…

بقول استاد عزیزمون: جهان آینه ی باورهای ماست. باورهای که بهت کمک میکنه رو بگیر و بساز و باورها و حرف هایی که بهت کمک نمیکنه یا محدودت میکنه رو بهشون کاری نداشته باش.

ازت واقعا ممنونم که از خودت و وجود ارزشمندت اینجا ردپا گذاشتی.

و باز هم بقول استاد عزیزمون خوب زندگی کنیم و جهان رو جای بهتری برای زندگی کردن کنیم. و ممنون و سپاسگزارم ازت که داری خوب زندگی کردن رو هربار بیشتر یاد میگیری و جهان رو جای بهتری برای خودت، من و بقیه میکنی…

این جمله ات رو به یادگار برای خودم مینویسم تا یادم باشه:

یه اعترافیم این اخر بکنم که برای کامنت نوشتنم ترس داشتم همین الانم هی میخوام نفرستم.

منتظر خبرهای خوب و پیشرفت هات هستم و خوشحال میشم یکهویی ردپاهاتو ببینم و کلی سورپرایز بشم، قطعا نه تنها من بلکه استاد و این خانواده بزرگ و صمیمی مشتاق دیدن و خوندن تو هست، دانشمند شجاع و زیبا…

برات از صمیم قلبم بهترین بهبودهای درونی و بیرونی رو از الله یکتا خواهانم.

ارادتمندت فهیمه

سلام سلام سلام

سلام به تو دوست ارزشمندم

سلام به تو پاکیزه عزیز و دوست داشتنی ام…

چقدر دلم برای خوندن کامنت ها با اون ادبیات و لهجه شیرینت تنگ شده بود، چقدر دلم لک زده بیام فقط بی وفقه غرق اینجا بشم، باورت میشه من چطور وسط این همه جا و این همه کامنت به کامنت شما هدایت شدم، حتما باورت میشه چرا که نشه…

من وسط امتحان های دانشگاهم و اصلا وسط درس خوندن و کتاب هام جلوم بازه، خدا چقدر زود پاسخ میده

چقدر خدا اجابت کننده ایی سریع هست.

چقدر به اندازه ایمان و باورمون دریافت میکنیم.

من ایمان داشتم که خدا مسئله درون منو به من نشان میده، و به اندازه درک و ایمانم نشانم داد، و به اندازه باور و ایمانم به ایده، حس، الهام،فکر،… نمیدونم اسمش رو چی بزارم عمل کردم.

فقط اومدم با همین حالم در حد چند جمله هم شده از خودم ردپایی بزارم و شما رو تحسین کنم پاکیزه عزیزم و بارها بخاطر وجودت ازت سپاسگزاری کنم. سپاسگزاری کنم که به ایده هات عمل کردی، سپاسگزاری کنم برای ادامه دادن هات، سپاسگزاری کنم برای بودنت و آگاهانه زندگی کردنت…

اصلا نمیدونم چی بگم

یک بغض

یک احساس نابـ

یک حس عجیب که قطعا درک میکنی دارم و از طرفی هم نجواهایی که این روزا حسابی در حال کنترل ذهنم(که امتحان داری، زمان کم داری، تو سال هاست دور بودی از درس ها، تو از همکلاسی هات عقبی، تو نمیتونی نمره بالا بگیری تو حتی احتمالا پاس نشی با این وضع پاسخ دادن هات، امروز رو ببین بلد بودی ولی نتونستی، تمرکزت رو کسانی که تقلب میکنن میگیرن،….. وای که نگم کلی وراجی دیگه… اصلا یک وضعی، میگه وضع زندگی و خونه رو ببین، اصلا انصراف بده، چرا بعد این همه سال دوباره برگشتی،… اصلا تو نمیتونی…. و من سعی کردم آرام بشنوم و فقط ادامه بدم و به خدا گفتم اگر خودت گفتی بیام خودت راه رو برام آسان کن، خودت ایده رو به ذهنم انداختی پس خودتم راه نشانم بده… من ادامه میدم من بندگیمو میکنم تو خدایی کن و سعی میکنم از سر راه خدایی کردنت برم کنار و فقط آروم و با ایمان بندگی خودمو بکنم.

خدایا میدونی که عاشقتم و جز تو از هیچ کس کمکی نمیخوام و میدونم که همیشه هستی کمکم کن که بیشتر از قبل حست کنم…

خدایا من خودمو سپردم بتو…