چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

به نام خداوند یکتا

سلام

دیروز یک اتفاق جالب رخ داد که اگاهی های این فایل رو تو ذهنم مرور میکرد

وقتی میخواستم برگردم خونه ماشینای روستا نبودن و کلا تو ایستگاه خلوت بود.میخواستم برم تو ایستگاه بشینم و منتظر بمونم که خدا بهم گفت نه کنار خیابون زیر سایه درختا بایست.همینجور که ایستاده بودم چند دقیقه هم نشده بود که یک پرشیا اومد ایستاد دو تا اقای جوان بودن که نمیشناختمشون .اقایی که پشت فرمون بود همش بهم نگاه میکرد و یه چیزایی میگفت که نمیشنیدم تو سرو صدای خیابون و ذهنم داشت میگفت محلشون نده اینا مزاحمن.که همون لحظه یه اقایی از دورتر اون اقایون رو صدا زدو اسم روستای ما رو اورد و گفت محمد خوبی؟من رو میرسونید؟!دو تا خانم هم نشسته بودن به اونها هم گفت اینا میرن تا فلان روستا اگه میخواین بیاین . اون خانمها مسیرشون یه جای دیگه بود. من با یه حالتی که ذهنم داشت نجوا میکرد ایستاده بودم اقایی که پشت فرمون بود گفت مگه شما هم مسیر ما نیستین بفرمایید بالا تو شک و تردید بودم که یکی از اون خانمهایی که لب جاده نشسته بودن گفتن برو توکل به خدا گفتم اره این نشانه هست میرم تو دل ترسم.اینا همشون دوست بودن با هم و میگفتن و میخندیدن و از اون ورم صدای اهنگ زیاد و دوپ دوپ .از کنار یه هنرستان ابتدای شهر رد شدیدم که حیاط بزرگی داره و توش گوجه خیار کاشته بودن و کارگرا داشتن کار میکردن اینا دیگه کلی زدن زیر خنده که هنرستان شده مزرعه و…اونا که میخندیدن من داشتم تو ذهنم باور فراوانی رو تایید میکردم

خلاصه یه فضای فانی داشتن و شوخی و خنده و صدای خیلی زیاد اهنگهای شاد طوری که هر کی اینا رو میدید شاید فکر میکرد یه چیزی زدن تمام مدت قلبم انقدر اروم بود که نجواها رو دو کلمه که میگفت دیگه نمیشنیدم داشتم فایلهای استاد رو گوش میدادم و شکرگزاری میکردم و همش تا ذهن میخواست نجوا کنه میگفتم خدا مراقب پاکی بندگانش هست.همین بهم ارامش زیادی میداد .نزدیک روستامون که شدیم ذهنم میگفت الان هر کی ببینه فکر میکنه با این اقایون جوان ارتباطی داری چون ماشینشون هم خیلی شیک و ترو تمیز بود و ظاهر مسافر کشی نداشت و اون حد از صدای بلند موزیک و منم فکر میکردم اینا غریبه ان اما به ذهنم گفتم اتفاقا میرم تو دل ترس از حرف مردم و تمرین خوبی هم هست جالب اینجاست که وقتی رسیدیم روستا و کرایه رو تقدیم کردم اون اقای پشت فرمون اول اینکه از دوستانش هم کرایه گرفت و بعد اینکه وقتی روش رو برگردوند که کرایه رو ازم بگیره شناختمشون .یه پسر جوان بسیار بسبار مودب و حدودا 20 ساله که اشنامون هستند و قبلا با یه پراید مسافر کشی میکرد و یک بار دیگه هم مسافرشون بودم و چقدر از پدرم با احترام صحبت میکردن و وقتی پیاده شدم چند قدم نرفته بودم که اومدن و گفتن من از سمت کوچه شما میرم بفرمایید تا سر کوچتون برسونمتون که اتفاقا سر ظهر هم بود و گرم بود یه مقداروواقعا فرشته خدا بودن اون روز و کلی خدا رو شکر کردم و ازشون تشکر کردم .به خودم میگم ببین ذهن چقدر میخواد همه چیز رو همینطوری سخت و در بدترین حالت نشون بده و خیلی خیلی باید حواسم باشه من که بهم اگاهی داده شده عمل کنم.چقدر خوب میشه وقتایی که راجب خواسته های مهمم کلی شک و تردید به دلم میندازه همینطوری اروم مهارش کنم. چقدر دیردز برام درس داشت و اینکه چقدر خدا رو شکر کردم که ببین زهرا باورات و کارکردنت رو بحث روابط داره کار میکنه این پاداشی بود که جلو ذهنم هم گذاشتم که ببین زهرا تو تکاملی داری به خیلی چیزا میرسی این نشانش هست یادته قبلا چقدر رجر اور بود برات رفت و امد با ماشینای روستا همش به خودم فشار می اوردم که کنترل ذهن کنم بارها انقدر عجله میکردم که سریع یه چیزی بزارم تو گوشم که نشنوم حرفای راننده ها و مسافران رو که یا سیم هندزفری هام چنان پیچو گره میخورد که …یا پاره میشدن سیماشون!اما الان خدا تو رو از طریق فرشتگان قوام و پاکش و تو یه فضای شاد و رو شونه فرشته هاش میبره و میاره چقدر همین بهم انگیزه داد که مسیرت درسته ادامه بده بزار این تکامل طی شه.خدا رو بی نهایت شکر میکنم و لسیار خوشحالم.دیروز یه کار خیلی خوب کردم رفتم برای خودم دمبل خریدم چون مدتیه صبحای خیلی زود میرم تو حیاطمون پیاده روی میدیدم خیلی تاثیری نداشت و در طول روز یه مقداری کسل بودم رفتم دمبل گرفتم که ورزش های درست تری رو پیش برم گفتم خدایا خودت هدایتم کن چون تو روستا باشگاه نیست.گفتم تو خونه که خودم میتونم و اقای محترم فروشنده بدون اینکه درخواست کنم کلی تخفیف داده بود و وقتی رسید رو نگاه کروم و متوجه تخفیف شدم برگشتم و ازشون تشکر کردم ایشون هم گفتن اتفاقا خوب شد که برگشتین چون میخوام یادتون بدم چطور شروع کنید گفتن هر چند وقت برم که بهم وزن لیشترش رو بدن و اتفاقا گفتن همینها رو بیارید تعویض میکنیم براتون با یک یا نیم کیلو بیشتر. و چقدر با شخصیت و عالی و ماهرانه برام توضیح دادن.خدایا بابت همه چی شکرت شکرت شکرت

به نام خدای یکتا

سلام

سعیده عزیز

هر بار توی کامنت هات راجب دختر خانمها و فرشته کوچولوهات مینویسی احساس خیلی خوبی دارم برام جذاب هست چون بچه ها رو خیلی دوست دارم.دیشب وقتی داشتم تمرین ستاره قطبیم رو قبل خواب انجام میدادم تو فرکانس و آرامش خیلی خوبی بودم .خداوند چیزیهای رو به یادم اورد که مدتها فراموش کرده بودم و گفت اینها رو برای شما بنویسم.

دو سال پیش یه تجربه کوتاه از کار با بچه ها داشتم.کلاس نقاشی.شاگردام بین 3.5 تا 8 سال بودن و خصوصا کوچکترها به شدت به مادرشون وابسته بودن در حدی که یه آقا پسر 3ونیم ساله روزای اول بدون مادرش حتی سرش رو بالا هم نمیگرفت و کلا مادرها باید تا اخر کلاس تو کلاسم کنار بچه ها یا نهایتا پشت سرشون مینشیتن که حدود 2 ساعت بود .خب مادرها شروع میکردن و از روزمرگیهاشون با هم صحبت میکردن و حتی بچه ها هم فکر میکردن بدون کمک اونها نمیتونن نقاشی بکشن.توی نقاشیهاشون رد پای باورها و باید و نباید های پدر و مادر ها کاملا مشخص بود و از طرفی هم نمیتونستم بپذیرم که بچه ها تا این حد وابسته باشن حد اقل تو کلاس من.همون اول از مادرا خواستم که دیگه توی کلاس نباشن و برن خونه یا اینکه بیرون منتظر باشن مادرا کلی خوشحال شدن چون خودشون هم از اون حد وابستگی اذیت میشدن.جلسات اول بچه ها یه کم دلتنگی میکردن اما خیلی زود انقدر لذت میبردن که دیگه بعد از تایم کلاس پدرو مادرا اینا رو به زور و با گریه میبردن مهراد جان 3و نیم ساله که روزای اول بدون مادرش همش سرش پایین بود اواخر دیگه تنهایی با داداشش که کلاس دوم بود دست هم رو میگرفتن و از خونه میومدن و میگفت خانم من دیگه بزرگ شدم.تغییزات خیلی خوبی در بچه ها ایجاد شد تا حدی که مادر تیناجان میگفت صبح بهش گفتیم امروز کلاس نرو میخوایم بریم بام شهرمون و بعدشم رستوران نهار بخوریم، قبول نکرده و گفته من میخوام برم کلاس.کلاس من 10 صبح بود بچه ها از 7و نیم 8 به خانواده ها اسرار میکردن ببرنشون اونجا منتظر میموندن.انقدر اون مدت کوتاه حدود 4 ماه اتفاقات خوب و تغییزات مهم در بچه ها رخ داد که وقتی کنسل کردم هم بچه ها و هم خانواده ها اسرار داشتند که این کارو نکنم و همش از تغییرات بچه هاشون میگفتن خصوصا از بین رفتن وابستگیهاشون و این که سرگرم نقاشی و هنر شده بودن.من اینها رو کاملا فراموش کرده بودم دیشب خداوند اینها رو به یادم اورد و گفت به سعیده جان اینها رو بگو برای فرشته هات شرایطی رو ایجاد کن که با هنر اروم بشن هر هنری .چون من بعد ها متوجه شدم دلیل اون همه تغییرات بچه ها این بوده که اونها تو اون کلاس هیج جایی نبودن جز سرزمین خلق.چیزی که خودم هم از کودکی بهش پناه بردم و باعث شد انسان خیلی وایسته ای نباشم خصوصا به خانوادم.اولین تجربه من بود و بدون هیچ دانشی اوایل براشون درخت میکشیدم بچه ها اینطوری درخت بکشید این کار دستی که من بهتون یاد دادم رو بسازید و تمرین میدادم جلسه بعد میدیدم اینا یه دفتر پر نقاشی کشیدن و هر چیزی کشیدن الا تمرین من و کاردستی ها رو هم مادرا انجام میدادن.با استادم که تو استان گلستان بهشت خودتون آموزشگاه کار با بچه ها دارن و در سطح حرفه ای و با متد های پیشرفته رو خلاقیتشون کار میکنند مشورت کردم ایشون گفتن این کار اشتباهه و من اصلا به هیچ وجه نباید چیزی بهشون یاد بدم و من فقط باید انگیزاننده باشم و من هم دقیقا دیگه همین کارو میکردم وسایلی مثل پوست گردو سنگ و صدف و کاغذ و قیچی و هر چیزی که اطرافشون بود رو جمع اوری میکردن و میاوردن و باهاش کاردستی های خلاقانه درست میکردن .کم کم نقاشیهاشون داشت شخصی تر میشد .چون توی اون فضا استقال رو تجربه میکردن کم کم مقاومتشون از بین رفت و خیلی خوب وابستگیشون تا حد عالی از بین رفت. از خداوند میخوام که کلام خودش و هدایتش رو به درستی انتقال داده باشم. نیاز نیست فرشته هات رو حتما کلاس خیلی حرفه ای یا جایی خارج از محیط خونه بفرستی .از پدر و مادر محترمت بخواه و همچنین خودت که نقش انگیزاننده داشته باشین و براشون شرایط ورود به سرزمین خلق و هنر رو ایجاد کنین.فقط تشویق اون هم نه اینکه شرطی بشن و هدیه دریافت کنن .پاداش به عملکردشون در هنر و چون دو تا هستند به لطف خدا خیلی عالی هست و کم کم خودشون انگیزاننده هم میشن.ایمان دارم که اگر خدا این حرفها رو گفت و نوشتم هدایتی از جانب خودش هست و حرف و کلام خودش که مسیر برات اسون تر بشه.من به چشم خودم تاثیر هنر رو تا حد زیادی در این مورد دیدم و تجربه کردم.

بابت تمام کامنت ها و تک تک نوشته های نورانیت خدا رو شکر میکنم و ازت سپاسگزارم.