چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

سلام به استاد عزیزم و خانم شایسته

با دیدن و شنیدن این فایل اولین اتفاق این چنینی را که در ذهن بیاد اوردم باز گو میکنم

من نزدیک یک سال میشود که پیاده روی کردن را شروع کرده ام و هر روز عصر ها تنها در یک جاده خاکی اطراف روستا پیاده روی میکنم به مدت 1 ساعت

و خب چون در خانواده من علاقه به پیاده روی روزانه داشتم مسلما تنها هم به پیاده روی میرفتم اوایل بسیار برایم سخت بود اما هر روز کمی بیشتر جاده را طی کردم و برایم عادی تر شد ان مسیر

[ این را هم بگویم من ادمی بودم که تا قبل این یک سال پیاده روی حتی تنهایی 1 کیلومتر را هم پیاده جایی نرفته بودم و اگر هم بود همیشه در جمع افراد بودم ]

خلاصه من شروع کردم به پیاده روی کردن و دیگر همه همسایه هایمان میدانستن که من عصر ها پیاده روی میکنم

و چون جاده ای که من در ان رفت و امد داشتم کمی از روستا دور افتاده بود این حرف ها را زیاد از همسایه ها میشنیدم که دختر تنها ان هم بیرون روستا خدا میداند چه اتفاق هایی ممکن هست برایت بیفتد و ان مسیر برای عبور افغان ها و چوپان هاست و غیرره و غیررره که به گوش همه ما اشناست

کم کم در من ترس ایجاد کرد این حرف ها

به پیاده روی که میرفتم ، هر چند دقیقه پشت سرم را چک میکردم که کسی دنبالم نباشد پیاده روی که با عشق انجام میدادم و از غروب افتاب لذت میبردم تبدیل شد به ترس کامل تا جایی که حتی از صدای موتور چند کیلومتر ان طرف تر هم میترسیدم

حتی گاهی از صدای پای خودم

تا این حد

ترس تا جاییی پیش رفت که مسیر یک ساعته پیاده روی را در کمتر از نیم ساعت میانبر میزدم و تمام میکردم

تا این که در یکی از چند فایل قبل در مورد گواهینامه گرفتن خواهرتان و رانندگی ایشان صحبت کردید و ایه

[اهدنا الصراط المستقیم]

نمیدانم چطور بگویم

که چگونه این ایه و توضیح شما در قلبم که پر از ترس بود نفوذ کرد با خودم گفتم مگر من قبلا با احساس خوب در امنیت کامل سالم و سلامت هر روز به خانه نرسیدم

حتی یک بار هم نشد در طی چند ماه پیاده روی حتی زمین بخورم

ان هم در جاده ای که سیل های فصلی دیگر چیزی از جاده باقی نگذاشته اند

با خود گفتم شد من یک بار اتفاق کوچک ناخوشایندی برایم بیفتد

نه نشدددد

پس چرا اجازه دادم ترس این امنیت این نزدیکی خدا و این احساس خوب را از من بگیرد و جایش عدم امنیت و اضطراب بگذارد

استاد من الان که به پیاده روی میروم این جمله را زمزمه میکنم [ خداوندا تو به تمام عالم اگاهی من را هدایت کن به راه راست و درست و من را امروز در کمال سلامتی به خواب فرو ببر و روزم را شب کن ]

این کلمات را که در دلم میگویم چنان ارامش و امنیتییی من را در بر میگیرد انگار که خداوند خودش مواظب من هست

اتفاق بعدی این بود

من برای اولین بار مواد پختن کیک خانگی را تهیه کردم و شروع کردم به کیک‌پختن اما

نتیجه ان چندان خوب نبود

این را بگویم در ان زمان بسیاررررر ادم‌ کمال گرایی بودم و میخواستم بار اول همیشه غذایم خوب در بیاید

چون تا به حال هرچه غذا درست کرده بودم از روی دستور های اینترنتی اکثرشان خوب بیرون امده بودن

اما این کیک خوب که در نیامد افتضاح بود

همان لحظه که کیک را از فر بیرون اوردم این را گفتم من دیگر اصلا شیرینی درست نمیکنم من بیشتر در درست کردن فست فود ها و غذا های ایرانی خوبم و اصلا کارم در شیرینی پختن خوب نیست

ان کیک شد اغاز و پایان شیرینی پختن من

فکر کنم 1 سالی از ان زمان میگذرد

امروز این فایل را دیدم و در ذهنم‌ کنکاش کردم در مورد کیک درست کردن هم دوباره اطلاعات به دست اوردم

شاید اگر این را بگویم خنده تان بگیرد

میدانید چرا ان کیک به طرز افتضاحی خراب شد

چون من از قالب نامناسب و خیلی خیلی بزرگ برای ان حجم از مواد کیک استفاده کردم

و خب مسلما ان مواد در ان قالب هیچ عمقی پیدا نکرد و کیک من بیشتر شبیهه کلوچه خشک شده شد تا کیک :)))))

به خودم میگویم

دختر به خودت فرصت اشتباه کردن بده عیبی ندارد هیچ چیز و هیچ کس بی نقص نیست

اگر بار اول کیکت عالی در می امد شاید به این تکنیک کلوچه پختن دست پیدا نمیکردی :))))

و مچکرم از شما استاد عزیز که به من جسارت دادید که بروم و یک بار دیگر یک کیک بپزم در یک قالب درست و قبلش با ادم درست هم مشورت کنم و اگر خراب شد هم اشکالی ندارد دوباره امتحان میکنم

سپاس بیکران از شما استاد عزیز