چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

باسلام وخدا قوت خدمت استاد گرامی وخانم شایسته عزیزوهمه عزیزان سایت

در رابطه با فایل ذهنمان چگونه فریب میدهد یک تجربه ای رو خواستم به اشتراک بزارم

من از بچگی دوچرخه سواری رو دوست داشتم ولی هیچ وقت نداشتم ما در تهران زندگی میکردیم وقتی تابستان به شهرستان می رفتیم از بچه های اقوام دوچرخه داشتند ومن یک روز به خودم جرات دادم و درخواست کردم که منم سوار بشم اوناهم مخالفت نکردن چون بلد نبودم نمیتونستم دوچرخه رو کنترل کنم وبچه ها کلی بهم خندیدن وپسر بچه بود خیلی مسخرم میکرد از اون به بعد دیگه دوچرخه سوار نشدم وحتی دوست نداشتم امتحان کنم تا اینکه بعداز سالها حدود 35سال بعد من باز گفتم امتحان کنم چون هنوز شوق کودکی در من بود که دوچرخه سوار بشم تا اینکه سال گذشته با دخترم مطرح کردم گفت بریم پارک بانوان اونجا دوچرحه کرایه میدن سوارشو یاد بگیر رفتیم پارک و دوچرخه کرایه کردیم با ترس سوارشدم زیاد بلند هم نبود که اگر اتفاقی افتاد با پاهام نگه دارم پام زمین بیاد خلاصه جلسه اول دخترم بهم یاد داد و منم ازاینکه تونستم سواربشم وبرم ذوق زیادی داشتم اومدم خونه گفتم میخوام دوچرخه سواری رو اموزش ببینم که پسرم کلی خندید وگفت مگه اونم اموزش میخوادخودت تمرین کنی یاد میگیری چند بار رفتم ودر پارک سوارشدم خیلی لذت داشت چند ماه پیش یه دوچرخه دست دوم گرفتم که امتحانش کنم که با ترس وترید همسرم روبرو شدم که زشته زن تو خیابون دوچرخه سواری کنه ولش کن خودم دوتا میخرم باهم میریم وبهانه های مختلف تا اینکه مدتی سوارش نشدم وهمیشه تو خیابون دنبال خانم هایی میگشتم که دوچرخه سوار باشند که چند مورد دیدم به خودم جرات دادم گفتم خوب اینا سوار میشن مگه چیه کسی باهاشون کاری نداره پس منم میتونم باز ترس بچگیم اومد سراغم که تو خیابون خطر داره تو نمیتونی اونجا پارک بود چند بار برای اینکه خجالت رو از حودم دور کنم رفتم پارک سر کوچه که پارک بزرگی هست وبا دخترم که سوار بشم وترس از جمعیت گه به کسی نخورم هم داشتم ولی عزم رو جزم کردم رفتم دیدم کسی به من کاری نداره اصلا توجهی نمیکنه دیدم هربار با کسی برم نمیشه باید تنها وارد خیابون بشم که خلوت باشه و کم کم بتونم رو خودم تسلط داشته باشم

امروز جمعه بود 6 صبح به تنهایی رفتم توخیابون و با چرخ بعد در پارک دوری زدم ودوباره برگشتم یک ربع طول کشید ولی چنان اعتماد به نفسی به من داد که نگو البته یک ماه داشتم با خودم در ذهنم کلنجار می رفتم که بتونم این یک ربع رو تنها برم همش میگفتم بتید با قانون تکامل پیش بری ،کسی از شکم مادر چیزی بلد نبود ،درسته سنت بالاتره والان 47سال داری ولی هیچ کاری دیر نیست تو باید این تجربه رو به دست بیاری وگرنه همیشه مثل یک حسرت تو وجودت میمونه بعداز این همه گفتگو امروز تونستم نمیدونید چقدر ذوق داشتم واین باعث شد که به فکر اموزش شنا هم باشم که برای من هیچ وقت دیر نیست تمام اینها رو مدیون شما و خدا هستم ممنونم بابت بودنتون که بهترین راهنمای من در مسیر بودید البته از خداوند هن سپاسگزارم که در هرلحظه به کمکم میاد تا باورهام درست شکل بگیره تونستم به خودم واطرافیانم ثابت کنم من میتوانم اگر کاری بخوام انجام میدم فقط باید به خودم فرصت بدم وقدم به قدم حرکت کنم