چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

هر چه دارم از تو دارم ای خدای مهربانم

به نام خدایی که همیشه عاشقمون است و بهترین ها را برامون می خواهد ویزید الله الذین اهتدوا هدى

سلام سلامتی و عشق به همه عزیزان همراه و به استاد همه ما.

برنامه ریزی ذهن بر اساس حفاظت از ما ریخته شده پس هر وقت احساس خطر بکند هر چه در تلاش دارد به کار می بندد که جون ما را حفظ کند و حفاظت حتی در مورد مصرف انرژی!! برای چی منو تشویق می کند کمتر فعالیت کنم و بیشتر استراحت کنم بیشتر بخوابم کمتر ورزش کنم از منطقه امنم خارج نشوم عادت های قبلم را تکرار کنم و تلاش می کند برای تغییر نکردن!

جایی استاد می گویند بعضی ها حاضر اند بمیرن ولی تغییر نکنند. چون ذهن اینقدر فشار می آورد که تغییر جدید را مساوی نابودی می کند .

حالا چه برسد به اینکه یک اتفاق ناگواری هم براش این وسط افتاده باشد دیگر رسما یعنی فاجعه .

استاد مثالهای خوبی زدید برای مواردی که برای خود ادم پیش می اید و آنها باعث ترس در وجودمون میشود و جلوی حرکت های بعدی را می گیرد ، اما استاد جان ذهن من برام از اتفاق هایی که برای بقیه اقتاده و برای خودم پیش نیومده هم من را می ترساند. در واقع می خواهد درس عبرت بگیرم.

مثلا بچه که بودیم برای محافظت از ما ، خانواده بهمون می گفت مواظب باشید تو راه مدرسه با هیچکی حرف نزنید حتی اگر همسایه بود یا فامیل سوار ماشینش نشوید چون می دزدنتون و کلیه تون را می فروشن ، این ترس از بچه دزدی اینقدر تو وجود من قوی بود که بعد که خودم بچه دار شدم اگر پسرم می خواست آشغال ها را ببرد سر کوچه من باید از پنجره طول مسیری می رود و بر می گردد را نگاه می کردم اما یک جایی که خدا دستم را گرفت و کمکم کرد بهشون اجازه دادم خودشون تجربه کنند تنهایی رفتن را بدون مراقبت من و به خودم می گفتم خدا مراقبش است.

بعد آشغال ها را گذاشتن ،،گذاشتم خودشون بروند خرید ،اولش خودم تو ماشین می نشستم و بعد دیگر یواش یواش فقط مغازه هایی که لازم نبود از خیابان رد بشود را اجازه دادم و بعد بیشتر البته الگوهای دور و برم خیلی بهم کمک کرد بچه های همسن توی فامیل که خودشون تنهایی می رفتن خرید و چقدر احساس بزرگی می کردن و با افتخار تعریف می کردند

و صحبت های مادر بزرگم که می گفت بچه باید از کوچکی خرید کردن را و با پول حساب کتاب کردن و یاد بگیرد تا سرش کلاه نرود.

یک مورد دیگر هم که ذهنم بازی در می آورد در مورد روکش کردن دندان بود چرا؟ چون تجربه مامانم از روکش دندان هاش نارضایتی و جراحی و عفونت و خلاصه درد سر های مختلف بود و ذهن من همش می گفت اگر تو هم رو کش کنی این اتفاق برات می افتد ببین اون را، درس عبرت باشد برات ، اما بعد از اینکه دکترم گفت روکش لازم داری فقط به خدا گفتم اگر خوب است این کار برام، تو پیش ببرش و خیلی معجزه وار آن‌ روز همه چی را خدا ردیف کرد که کارم خوب پیش برود مثلا مریض دیگر دکتر نیامد یا همسرم تمام مدت پیشم موند و منو به خانه برگردوند وقتی مطب بودم تو سایت کامنت‌هایی خوندم که بهم آرامش داد اما بازم ذهنم یک موقع هایی مثل دیشب دوباره می گوید نه اصلا این کار ضروری نبود همون دندان ها مگه چشون بود بیخودی رفتی اما خدا کمکم کرد و دلم را آرام کرد که چرا نمی گی الخیر فی ما وقع الان که موضوع تموم شده اگر براش نگران باشی و هی بگی وای حالا ممکنه چی بشود یعنی ترس از اتفاقی که هنوز نیفتاده بعنی جذب اتفاق مشابه یعنی ترس و نگرانی تو جنبه های دیگر .

پس بهتر است به قول آقای ظاهری :”از در دوستی و صلح باهاش وارد شدن بهترین روشه که با کمترین انرژی میشه کنترلش کرد

ذهن تا ابد حرف میزنه مهم واکنش ما به اونه.مهم اینه‌که تو اون بزنگاه این روش‌ها و این قانونو(احساس خوب مساوی اتفاقات خوب )بیاد بیاریم و ازش استفاده کنیم

یا به قول دوستم سمانه جان صوفی که روی کاردستی های اوریگامی اش نوشته همه چیز در محضر خدا امن و آرام و زیباست . البته فکر کنم با این مضمون (:

اگر می تونستیم تو همه لحظات به خدا توکل و اعتماد کنیم بهش بسپاریم واقعا بسپاریم دیگر ترس و نگرانی جلوی راهمون سد درست نمی کرد.714