چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

سلام به همه عزیزان

سلام به استاد عباسمنش

بذارید یه نکته خیلی عجیب در مورد همین فریب دادن ذهن به شما بگم که فکر میکنم دیگه واقعا شاهکار باشه؛ یکی از افراد خیلی نزدیک به من، سالیان سال هست که عقیده ش اینه که شنبه ها نباید از خونه بیرون بزنه. چرا؟ چون باورش این هست که شنبه از بیرون خونه رفتنش مصادف میشه با رخ دادن اتفاقات بد واسش؛ اتفاقاتی مثل تصادف، دعوا با یک فرد دیگه و حتی مثلا پیچ خوردن پاش توی خیابون و آسیب دیدن. شما ببینید چقدر ذهن میتونه فرد رو فریب بده که یک انسان نزدیک به 50 سال، هزاران شنبه از خونه بیرون رفته و هیچ اتفاقی واسش نیوفتاده اما یکی دوتا اتفاق در طول عمرش که حالا تصادفا روز شنبه بوده باعث بشه که یک ترس همیشگی بابت این موضوع داشته باشه.

برگردم به زندگی خودم

توی یک سال و نیم گذشته که من با آموزشهای استاد آشنا شدم و شروع کردم به بکار بردنشون توی زندگیم، خیلی تلاش کردم که این ذهن چموش رو کنترل کنم. خب داستان زندگیمو که واستون نوشتم و میتونید توی پروفایل عمومیم پیداش کنید. توی این حدودا 18 ماه آشنایی با استاد، من یک کار رو خیلی خوب تونستم انجام بدم و اون هم دیدن پیشرفتهای کوچیک بود. من تصمیم گرفتم که خارپشت باشم؛ همون خارپشتی که استاد توی دوره قانون آفرینش توضیح میده درموردش. من توی این مدت که ابتداش مصادف بود با سخت ترین روزهای عمرم، فقط سعی کردم پیشرفتهای کوچیک رو ببینم. این پیشرفتهای کوچیک الزاما مالی هم نبودن؛ مثلا توی اون شرایط طاقت فرسا اگر یک نفر توی خیابون یه لبخند به من میزد من اون رو یک نشونه خوب میدیدم. اگر که یک خبر خوب شغلی بهم میرسید اون رو نشونه میدیدم حتی اگر منجر به شاغل شدنم نمیشد.

توی این مدت طبیعی بود که هزاران هزار نجوا بخواد سراغ من بیاد اما من از توی انبار کاه ذهنم که توسط نجواها محاصره شده بود، دنبال سوزن های امید بخش میگشتم و پیداشون میکردم و خب همون کوچولو کوچولو ها رو بولد میکردم و تمام تلاشم رو میکردم که فقط به اونا توجه کنم. ( واقعا خوندن قصه زندگیم رو بهتون پیشنهاد میکنم دوستان )

خب همون دیدن رخدادهای کوچیک باعث شد که دذر ظرف یک سال من از قعر زمین برسم به جایی که الان هستم.

اما آیا تغییری توی نوع نگاه من به زندگی برای آینده رخ داده ؟ قطعا خیر

من میخوام همین مسیر رو ادامه بدم و تفاوت الان من با پارسال این هست که حالا دیگه نیازی نیست که توی انبار کاه دنبال نکات امیدبخش باشم بلکه زندگی من پر شده از تغییرات و اتفاقات عالی ای که تجربه کردنشون کلی اعتماد به نفس من رو بالا برده و ادامه مسیر رو واسم راحت تر کرده. کافیه که من این الگو رو تا آخر عمرم ادامه بدم و این چرخه مدام تکرار بشه. چرخه ای که این شکلیه :

کنترل ذهن و توجه به نکات مثبت ))))) رخدادن اتفاقات بهتر بدلیل توجهات شما ))))) بالا رفتن اعتماد بنفس و ادامه دادن مسیر با قدرت بیشتر

کنترل ذهن یعنی بدست گرفتن زندگی توی دست خودمون

موفق باشید عزیزان