چگونه ذهنمان ما را فریب می دهد

درود خدمت استاد عباس منش عزیز

این اولین کامنت من هست و امیدوارم که ازاین به بعد فعالیت من بیشتر بشه و خودم رو غرق دراین آگاهی ها و تجربیات شما کنم تا بتونم تحول بزرگی در زندگیم ایجاد کنم

در رابطه با این فایل باید بگم از همون دقایق اول ذهن من به سمت رشته ورزشی خودم کاراته رف رشته ای که به مدت 11سال من عاشقانه میپرستیدمش و دوسش داشتم

من از اول دبستان این ورزش رو شروع کردم و تا سال سوم دبیرستان ادامه دادم انقدر حرفه ای عمل میکردم که تمام ورزشکارای استان منو میشناختن

جزو محالات زندگی من بود مسابقه استانی برگزار بشه و من مقام اول کسب نکنم البته مسابقات دیگه ای (مسابقات کشوری) مقام دوم سوم هم داشتم

باخودم مرور میکردم که زمانی میرسه و من حتی مشعل المپیک رو بلند‌میکنم

تااین که با چالش بزرگی روبه رو شدم و مربی ما یکدفه سرمسائلی که داشت کلا با مربی گری خداحافظی کرد و ما تا مدت ها با هم باشگاهی های خودمون سالن اجاره میکردم و کار میکردم اما چون رده کمربند تعدادی ازما همگی بالا بود و نتونستیم مدیریت خوبی داشته باشیم این روند ادامه پیدا نکرد و من یک سالی این رشته رو رها کردم

این موضوع به گوش تعدادی از مربی های شهر رسید و بامن تماس گرفتن که من به عنوان شاگرد به جمع ورزشکارای اون مربی ملحق بشم و من در نهایت قبول کردم تا نزد بهترین اون هاکار کنم

هرچندکه مشکلات خاص خودش رو داشت و چون مربی من مرد بود من حدود 7صبح پارک تمرین میکردم اما با تمام سختی ها بازم عاشقانه ادامه میدادم

خلاصه که دوباره مسابقه استانی دیگه ای برگزار شد که نفرات اول راهی مسابقه کشوری میشدن

و من بعداز شرکت توی این مسابقه احساس تنهایی و غریبی شدیدی پیدا کردم چون مربی من نمیتونست حضور داشته باشه و مسابقه برای بانوان بود از طرفی من هیچ همراه و هیچ هم باشگاهی نداشتم و تا حدودی خودم رو باخته بودم

و من توی این مسابقه مقام سوم کسب کردم

‌و دنیا جلو چشم. من برای لحظاتی تاریک شد چون انتظار همچین عملکردی از خودم نداشتم و برای اولین بار بود که من نه حتی مقام دوم که مقام سوم بدست اوردم

و این اخرین مسابقه من شد

و برای همیشه

این رشته رو کنار گزاشتم چون غافل از اینکه به خودم بگم که این هم تجربه بود و بگم من بارها مقام اول بدست اوردم اشکالی نداره اینبار اینطور پیش اومد اما من خودم رو باختم

و حالا بعد از گذشت 8سال چنان حسرتی در من بخاطر ترک این رشته هست که با هیچ توصیفی قابل بیان نیست

و ذهن من همیشه یاداوری کرد که انگار دوره قشنگ تو تموم شده پس بهتره دیگه مسابقه ای شرکت نکنی چون اوضاع بد پیش میره

و ذهنم میگف اگه توی استان مقام سوم اوردی پس برای مسابقات کشوری هیچ احتمال قبولی نیس

درسته که من تجربه تلخی داشتم اما الان خوشحالم تااین سایه از زندگی من برداشته شد اگه توی موارد دیگه ای از زندگیم همچین تجربیاتی داشتم بیخیال ادامه کار نشم

و بازم قدرتمندانه ادامه بدم و هیچ ایرادی نداره اگه جایی هم درجا بزنیم

هیچ ایرادی نداره اگه همیشه در اوج نباشی

هیچ ایرادی نداره اگه زمانی رو به استراحت بگذرونی و کمی آروم تر پیش بری

وممنون استاد بابت این آموزه ها

و دعای سلامتی و حال خوب برای شما و عزیزانتون دارم